حاشیه‌های «جشنواره اقوام» در دانشگاه شریف/ هیاهو برای هیچ!

گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو؛ دانشگاه شریف یکی از برترین دانشگاه‌های صنعتی خاورمیانه است که به گفته انستیتو‌های آمریکایی بهترین مهندس‌های برق دنیا در این دانشگاه تربیت می‌شوند، ولی باید گفت چنین دانشگاهی با وجود این همه استعداد برتر هرسال شاهد اپلای کردن تعداد زیادی از دانشجویان خود می‌باشد. چرا که شاید بسیاری از امکانات کافی در این دانشگاه و دیگر دانشگاه‌های کشور موجود نباشد. اما چندروز قبل خبری به گوش رسید و پارادوکسی عجیب با  فضای دانشجویی شریف داشت که حکایت از برگزاری «نمایشگاه و جشنواره اقوام» در این دانشگاه می‌کرد!

پیش از این معمولا پارک‌های بزرگ مثل پردیسان و یا آب و آتش محل برگزاری این نوع نمایشگاه‌ها بود، اما این‌بار دانشگاهی آن هم از نوع صنعتی در این میان خود نمایی می‌کرد. از برپایی جشنواره تا چرایی و سرانجام آن برای دانشجویان این دانشگاه سوال‌های متعددی پیش آمده است. مثل اینکه آیا وجود چنین جشنواره‌ای در دانشگاهی صنعتی ضرورت داشت؟

دانشگاهی که دغدغه اصلی دانشجویان پژوهش‌های بهتر و امکانات تحقیقاتی بیشتر است و داد از غم کم امکاناتی می‌زنند برگزاری جشنواره اقوام، آیا برای شغل آینده و زندگی و ازدواج آن‌ها راه چاره می‌شود؟

چرا الان؟
پای صحبت دانشجویان شریف که از هزینه‌های گزاف دستگاه‌های دولتی برای برگزاری چنین نمایشگاهی ناراحت بودند نشستیم. این دانشجویان گله مند می‌گفتند: در این وضعیت اقتصادی و با وجود این شرایط خاص که در کشور حاکم شده است، برگزاری چنین جشنواره‌ای که حتی بازدید کننده آنچنان هم ندارد و هنوز برخی غرفه هایش خالیست، هیچگونه ضرورتی ندارد. بلکه آنچه ضروریست این است که مسئولین دستگاه‌ها و نهاد‌های بانی این حرکت فکر راه چاره‌ای برای آلام بخش مورد نظر خود باشند و یا اگر قرار است برای دانشجویان دانشگاه شریف اکسپو برگزار کنند طوری باشد که به پیشبرد اهداف آنان کمکی کرده باشند.

با شنیدن درد دل‌های دانشجویان دانشگاه شریف سری به جشنواره اقوام زدیم تا از نزدیک به مشاهده این جشنواره بپردازیم.

 

غرفه‌های خالی!
آنچه از پوستر‌ها و تبلیغات بر می‌آمد، نشان از برگزاری این مراسم در سالن تربیت‌بدنی جباری داشت. به سمت سالن جباری  که در حرکت بودیم، سوله‌های سرپوشیده نمایشگاه اقوام که راهرو مانند بود، توجه‌ها را به خود جلب می‌کرد. جلوی درب ورودی یکی از سوله‌ها سیاه چادر عشایر برپا شده بود و چندنفری مشغول خرید آش و مشاهده پخت نان در تنوراین سیاه چادر بودند.

پس از ورود به سوله ابتدایی بعد از سیاه چادر، آنچه توجه را به خود جلب می‌کرد، چند غرفه ابتدایی بود، که خالی از اشخاص شرکت‌کننده در نمایشگاه بود، شاید هرکسی که ابتدا به این قسمت بیاید با خود بگوید نکند ساعت نمایشگاه تمام شده که این قسمت این قدر خالی و بی سر و صدا جلوه می‌دهد؟ کمی جلوتر چندغرفه هنر‌های دستی مثل بدلیجات و امثالهم چیده شده بود که فروشندگان آن با بی‌حوصلگی اینطرف و آنطرف را می‌نگریستند، انگار عدم استقبال صبرشان را سرآورده بود.

کمی آن‌طرفتر خارج از این سوله سوله دیگری بود که ورودی سالن جباری نیز در همان سوله قرار گرفته بود. غرفه‌های متعدد با عکس‌های اماکن دیدنی و غرفه دارانی که لباس‌های محلی پوشیده بودند در این سوله خودنمایی می‌کرد، با توجه به اینکه چهارمین روز از برگزاری نمایشگاه گذشته بود، اما برخلاف آنچه تصور می‌شد، جمعیت چندانی در این سوله هم حضور نداشت، تا جاییکه می‌توان گفت: شاید اگر تعطیلی کلاس دانشجویان و زمان بین دوکلاس آن‌ها نبود این سوله نیز به خلوتی راهرو قبلی می‌نمود، همانطور خلوت و بی بار.

سالن جباری مرکز فروش و عرضه محصولات صنایع دستی اقوام بود که در این چهار روز گویی رنگ شلوغی را آنطور که باید به خود ندیده است. سالن خلوت و جمعیت کمی در غرفه‌ها در حال بازدید و خرید کردن بودند. از چرم و گلدوزی تا سوغات خوراکی هرشهر در این نمایشگاه رخ می‌نمود.

 

 

پای صحبت غرفه داران نشسته و از وضعیت نمایشگاه در این چندروز جویا شدیم، ابتدا به سمت غرفه خوراکی سوغات جنوب درباره این نمایشگاه اذعان داشت: روز‌های اول نمایشگاه تقریبا فروش مانزدیک به صفر بود و استقبال بسیار کمی از این نمایشگاه شد، بعد از اینکه از صدا و سیما به اینجا آمده و گزارش گرفتند، استقبال بهتر شد و حتی خود دانشجویان نیز که اطلاعات چندانی از برگزاری این نمایشگاه نداشتند متوجه وجود این نمایشگاه شده و به بازدید آمدند.

یکی دیگر از غرفه داران که او هم از یکی از شهر‌های دور از تهران آمده بود با اشاره به هزینه زیادی که برای باربری اجناس صنایع دستی پرداخت کرده بود گفت: شاید اگر این تبلیغات روز‌های آخر هم نبود برای ما ضرر به بار می‌آورد چرا که روز‌های اول استقبال چندانی از نمایشگاه نشد.

 

نجات با «بازدید عمومی»
به سراغ غرفه بانوان کار آفرینی که در تهران ساکن بودند رفته و از احوالات این نمایشگاه پرسش کردیم، یکی از این بانوان کارآفرین که سابقه چندین و چندساله شرکت در این نوع نمایشگاه‌ها را داشت، گفت: معمولا اگر در فضای دانشگاهی نمایشگاه اقوام و صنایع دستی گذاشته می‌شود، دانشگاه‌هایی است که خط و ربطی به این مسئله دارند، مثل دانشگاه هنر، دانشگاه الزهرا، اما این دانشگاه با توجه به هزینه گزافی که برای اینگونه نمایشگاه شده است محل مناسبی برای برگزاری چنین نمایشگاهی نبوده است. چرا که در روز‌های ابتدایی به ما گفتند که این نمایشگاه فقط مخصوص اساتید و دانشجویان است، اما ما استقبالی از جانب آن‌ها ندیدیم تا اینکه در سایت دانشگاه و خبرگزاری‌های مختلف اطلاع رسانی شد و برای عموم مردم بازید آزاد شد، و از روز سه شنبه استقبال بهتری نسبت به قبل انجام شد، اما آنچه انتظار می‌رفت تا کنون برآورده نشده است.

غرفه داران که با شرکت در این نمایشگاه تمام انتظاراتشان برآورده نشده بود حالا پس از سه، چهار روز خلوتی و نبود مشتری چندان، خوشحال بودند که این یکی دوروز مردم به نمایشگاه می‌آیند و محصولات آن‌ها به عرضه واقعی می‌رسد.

 

در حسرت اندکی تدبیر
اما آنچه از برگزاری چنین نمایشگاهی با محتوایی که به فضای صنعتی دانشگاه شریف خط و ربطی ندارد، بر می‌آید این است که مسئولین برای برگزاری چنین برنامه‌هایی کمتر شرایط فعلی کشور را در نظر گرفته اند. از سوی دیگر، گزارش‌های ضد و نقیض از برگزاری برخی مراسم‌های خارج از عرف در حاشیه این جشنواره، حاشیه‌های پررنگ‌تر از متنی برای آن ایجاد کرد. اما اگر کمی تدبیر در این گونه تصمیم‌گیری‌ها به کار گرفته شود، هزینه اینگونه جشنواره‌ها شاید در محلی که دقیق نیاز کشور است خرج شود و کار‌های نمایشی و بعضاً حاشیه‌ساز، به کار‌های سود آور تبدیل می‌شوند.