«اولوج نولستاد»، رئیس بنیاد نوبل واقع در اسلو، پایتخت نروژ گفت: «بازپس‌گیری جایزه از دریافت‌کنندگان آن، نه خواسته آلفرد نوبل است و نه متناسب با قوانین کمیته صلح نوبل.»
او تاکید کرد: «غیرممکن است پس از اینکه جایزه‌ای از سوی این کمیته به فردی اهدا شد، بتوان آن را پس گرفت.»
نولستاد درباره مکانیسم موجود برای انتخاب کاندیداهای جایزه صلح نوبل و اینکه چه چیزی باعث می‌شود فردی مانند باراک اوباما که به خاطر استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین در آفریقا به‌شدت مورد انتقاد بود، جایزه صلح بگیرند، تصریح کرد: «کارشناسان زیادی هستند که صلاحیت کاندیداهای اعطای این جایزه را بررسی می‌کنند و این پروسه دقت و حساسیت زیادی دارد.»
وی در پاسخ به کسانی که معتقدند جایزه صلح نوبل و بسیاری دیگر از جوایز بین‌المللی، بیشتر به دلیل اعتبار دادن به افراد اپوزیسیون و مخالف در کشورهایی است که در مقابل آمریکا مقاومت می‌کنند، مدعی شد: «چنین چیزی صحت ندارد. جایزه صلح نوبل یک جایزه سیاسی نیست. به افراد زیادی در سراسر دنیا این جایزه اعطا شده و اینکه گفته شود این جایزه سیاسی است، درست نیست. ما به منتقدان و مخالفان آمریکا هم جایزه داده‌ایم، پس برای همین جایزه صلح نوبل پس گرفته نمی‌شود.»
رئیس بنیاد نوبل در حالی از شایستگی سوچی برای داشتن جایزه صلح دفاع می‌کند که علاوه‌بر افکار عمومی جهان، رهبران سیاسی، سازمان‌های مردم‌نهاد و برخی دارندگان جایزه صلح نوبل نظیر ملاله یوسف‌زی نیز سکوت سوچی را محکوم کرده‌اند و آن را مغایر با افکار کسی می‌دانند که 26 سال پیش جایزه صلح نوبل را دریافت کرده است.
البته اعطای چنین جوایزی از موسسه نوبل که در چند قدمی سفارت آمریکا در نروژ واقع شده است، خیلی هم جای تعجب ندارد.
آنگ سان سوچی، نماینده دولت میانمار که در میان جنایت‌های ظالمانه دولت بوداییان این روزها سکوت کرده است و حتی مسلمانان را در این جنایت‌های سیستماتیک مقصر جلوه می‌دهد، تا سال 2010 زنی شناخته شده نبود. وی که برنده جایزه صلح نوبل هم هست از وقتی به شهرت بین‌المللی رسید که هیلاری کلینتون، وزیر خارجه وقت آمریکا در سال 2011 طی یک سفر به برمه با او دیدار و تلاش کرد از طریق برنامه‌های آمریکایی این کشور را متحول کند.
در آن هنگام آن سانگ سوچی تازه از حصر خانگی که دو دهه به آن محکوم شده بود، خلاصی پیدا کرده بود. این حصر به دلیل رهبریت حزب اپوزیسیونی که مخالف سیاست‌های کشورش بود، برایش در نظر گرفته شد.
از همان ابتدای حصر آن سانگ سوچی، آمریکایی‌ها با وی در ارتباط بودند. در همین رابطه بیل ریچاردسون، نماینده کنگره آمریکا که یک دموکرات اهل نیومکزیکو بود، در سال‌های اولیه با او دیدار کرد. می‌توان گفت این حصر برای آمریکایی‌ها بخشی از پازلی بود که توسط آن، سیاستمداران آمریکایی توانستند شرایط را برای ایجاد تغییر مطلوب خودشان در میانمار فراهم کنند. در همین خصوص نیز آنها با ابزار رسانه‌ای توانستند از آن سانگ سوچی چهره‌ای قهرمان، مبارز و مظلوم بسازند. از طرفی هم سازمان‌های بین‌المللی و نهادهای حقوق بشری مدام خواستار آزادی آن سانگ سوچی می‌شدند.
این فشارهای بین‌المللی برای وی در سال 1991 جایزه نوبل صلح را به ارمغان آورد. البته سوچی به دلیل حصر موفق نشد در مراسم دریافت جایزه‌اش شرکت کند. اما این جایزه بهانه‌ای شد که آمریکا در ایجاد چهره قهرمان و مبارز از آن سانگ سوچی گامی رو به جلو بردارد.
کلکسیون جوایز آن سانگ سوچی فقط به دریافت جایزه صلح نوبل ختم نشد و در طول سال‌های اخیر چندین جایزه دیگر هم به او تعلق گرفت. در میان اصلی‌ترین جوایزی که به آن سانگ سوچی داده شده می‌توان از جایزه ساخاروف و نشان افتخار آزادی رئیس‌جمهور نام برد. جایزه ساخاروف که به جایزه آزادی اندیشه معروف است، این جایزه در سال 1990 به دلیل ریاست کمیته ملی دموکراسی در میانمار به آن سانگ سوچی داده شد. نشان افتخار آزادی رئیس‌جمهور هم از سوی ایالات متحده به او داده شد.