به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو،به نقل از وزارت علوم، سید ضیاءهاشمی، سرپرست وزارت علوم، تحقیقات و فناوری، به مناسبت آغاز سال تحصیلی جدید دانشگاه‌ها و مراکز آموزش عالی کشور، پیامی صادر کرد.
بخش هایی از این پیام به شرح زیر است:
نظام بزرگ آموزش عالی کشور با بیش از چهار میلیون دانشجو، با مسائل و چالش‌هایی نیز روبروست که وظیفه ما و شما گام برداشتن در جهت حل آنهاست. مهم‌ترین این وظائف ارتقای منزلت و سرمایه اجتماعی دانشگاه، تقویت مرجعیت نهاد علم در تصمیم‌گیری و مشارکت در حل مسائل کشور است.
اهتمام به ارتقای کیفی، تقویت انگیزه‌های تحصیلی و امید دانشجویان به آینده، مدیریت و کنترل مهاجرت نخبگان، برنامه ریزی و تدبیر لازم برای مسائلی از قبیل: مدرک‌گرایی و بیکاری فارغ‌التحصیلان ضرورت فعلی ماست.
یکی از اصلی‌ترین انتظارات ما از دانشگاه، تولید دانش و رشد فناوری برای حل مشکلات و تحقق استقلال و اعتلای کشور است. دانشگاهی می‌تواند بانی و باعث استقلال کشور باشد که به طریق اولی از موهبت استقلال برخوردار باشد. الگوی آموزش عالی در جوامع پیشرفته نیز همین است: دانشگاه محترم، مستقل، مقتدر و سربلند.
از سوی دیگر دانشگاه مهد عدالت طلبی و آزادیخواهی است. رهبر معظم انقلاب اسلامی نیز بار‌ها بر نقش دانشگاه در پیگیری عدالت و آزادی تاکید کرده‌اند. اما امروز باید دید دانشگاه‌های ما به لحاظ تحقق عدالت و آزادی چه وضعیتی دارند؟ آیا توانسته‌ایم به یک نظام آموزش عالی مبتنی بر عدالت و انصاف دست پیدا کنیم؟ شاخص‌های عدالت پروری در روند جذب دانشجو، جذب استاد و توسعه کمی و کیفی آموزش عالی رعایت شده است؟
آموزش عالی ما توانسته است امکانات و امتیازات خود را بر مبنای صلاحیت و شایستگی در میان اقشار گوناگون جامعه توزیع کند؟ از طرف دیگر آیا توانسته‌ایم آزاداندیشی و آزادیخواهی را در دانشگاه نهادینه کنیم؟ آیا دانشجو و استاد دغدغه‌مند و متعهد ما می‌توانند آزادانه ما را نقد کنند و معایب ما را پیش چشم مان بیاورند؟ و آیا می‌توانند به عنوان متخصصان و صاحبنظران و نخبگان کشور دغدغه‌های خود را بدون لکنت به گوش ما برسانند؟ بدیهی است به میزانی که برای دانشگاه استقلال، عدالت و آزادی بخواهیم می‌توانیم از آن انتظار استقلال افزایی، عدالتجویی و آزاداندیشی داشته باشیم.
دولت تدبیر و امید به دلیل اهمیتی که برای نقش دانشگاه و نظام نخبگان در پیشرفت امور کشور قائل بوده، در حد توان خویش کوشیده است که روندهای اصلاح گرانه و امیدآفرین را در جهت رفع کاستی‌ها و جبران نقائص این حوزه پی بگیرد و در چهار سال گذشته نیز در این راستا گام برداشته است و باید با شتاب و جدیت بیشتر گام‌های بعدی را نیز بردارد.
بر این اساس برخی اقدامات راهبردی در حوزه‌های آموزش، پژوهش و فناوری، و فرهنگی و اجتماعی باید در دستور کار جدی قرار گیرند. تلاش برای تقویت دوره‌های باکیفیت آموزشی و رشد سهم آن‌ها در آموزش عالی بر مبنای نیازهای صنعت و جامعه و در جهت افزایش کارآفرینی، تقویت زیرساخت‌های پژوهشی و حمایت از پژوهشگران در جهت تولید علم و فنآوری، نهادینه شدن ایده «دانشگاه به مثابه کانون گفت و گوی ملی و ائتلاف اجتماعی» در جهت افزایش هویت ملی و بالابردن همبستگی اجتماعی، تسهیل آزاداندیشی و نقادی و نیز تقویت قانونگرایی از جمله این راهبردهای اساسی به شمار می‌آیند.
بخش هایی از این پیام به شرح زیر است:
نظام بزرگ آموزش عالی کشور با بیش از چهار میلیون دانشجو، با مسائل و چالش‌هایی نیز روبروست که وظیفه ما و شما گام برداشتن در جهت حل آنهاست. مهم‌ترین این وظائف ارتقای منزلت و سرمایه اجتماعی دانشگاه، تقویت مرجعیت نهاد علم در تصمیم‌گیری و مشارکت در حل مسائل کشور است.
اهتمام به ارتقای کیفی، تقویت انگیزه‌های تحصیلی و امید دانشجویان به آینده، مدیریت و کنترل مهاجرت نخبگان، برنامه ریزی و تدبیر لازم برای مسائلی از قبیل: مدرک‌گرایی و بیکاری فارغ‌التحصیلان ضرورت فعلی ماست.
یکی از اصلی‌ترین انتظارات ما از دانشگاه، تولید دانش و رشد فناوری برای حل مشکلات و تحقق استقلال و اعتلای کشور است. دانشگاهی می‌تواند بانی و باعث استقلال کشور باشد که به طریق اولی از موهبت استقلال برخوردار باشد. الگوی آموزش عالی در جوامع پیشرفته نیز همین است: دانشگاه محترم، مستقل، مقتدر و سربلند.
از سوی دیگر دانشگاه مهد عدالت طلبی و آزادیخواهی است. رهبر معظم انقلاب اسلامی نیز بار‌ها بر نقش دانشگاه در پیگیری عدالت و آزادی تاکید کرده‌اند. اما امروز باید دید دانشگاه‌های ما به لحاظ تحقق عدالت و آزادی چه وضعیتی دارند؟ آیا توانسته‌ایم به یک نظام آموزش عالی مبتنی بر عدالت و انصاف دست پیدا کنیم؟ شاخص‌های عدالت پروری در روند جذب دانشجو، جذب استاد و توسعه کمی و کیفی آموزش عالی رعایت شده است؟
آموزش عالی ما توانسته است امکانات و امتیازات خود را بر مبنای صلاحیت و شایستگی در میان اقشار گوناگون جامعه توزیع کند؟ از طرف دیگر آیا توانسته‌ایم آزاداندیشی و آزادیخواهی را در دانشگاه نهادینه کنیم؟ آیا دانشجو و استاد دغدغه‌مند و متعهد ما می‌توانند آزادانه ما را نقد کنند و معایب ما را پیش چشم مان بیاورند؟ و آیا می‌توانند به عنوان متخصصان و صاحبنظران و نخبگان کشور دغدغه‌های خود را بدون لکنت به گوش ما برسانند؟ بدیهی است به میزانی که برای دانشگاه استقلال، عدالت و آزادی بخواهیم می‌توانیم از آن انتظار استقلال افزایی، عدالتجویی و آزاداندیشی داشته باشیم.
دولت تدبیر و امید به دلیل اهمیتی که برای نقش دانشگاه و نظام نخبگان در پیشرفت امور کشور قائل بوده، در حد توان خویش کوشیده است که روندهای اصلاح گرانه و امیدآفرین را در جهت رفع کاستی‌ها و جبران نقائص این حوزه پی بگیرد و در چهار سال گذشته نیز در این راستا گام برداشته است و باید با شتاب و جدیت بیشتر گام‌های بعدی را نیز بردارد.
بر این اساس برخی اقدامات راهبردی در حوزه‌های آموزش، پژوهش و فناوری، و فرهنگی و اجتماعی باید در دستور کار جدی قرار گیرند. تلاش برای تقویت دوره‌های باکیفیت آموزشی و رشد سهم آن‌ها در آموزش عالی بر مبنای نیازهای صنعت و جامعه و در جهت افزایش کارآفرینی، تقویت زیرساخت‌های پژوهشی و حمایت از پژوهشگران در جهت تولید علم و فنآوری، نهادینه شدن ایده «دانشگاه به مثابه کانون گفت و گوی ملی و ائتلاف اجتماعی» در جهت افزایش هویت ملی و بالابردن همبستگی اجتماعی، تسهیل آزاداندیشی و نقادی و نیز تقویت قانونگرایی از جمله این راهبردهای اساسی به شمار می‌آیند.
ارسال نظرات