یادداشت دانشجویی/
گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، یادداشت دانشجویی؛ آقای دکتر روحانی؛ مسئولان محترم برای ورود شما گل کاشته اند و سرودستی به خیابان دانشگاه و شهر کشیده اند.
اما اقای دکتر درد زاهدان، در دل زاهدان نهفته است، در کوچه پس کوچه‌های شهر در اطراف و در روستاهای این استان ...
درد زاهدان در دل آن پدری نهفته شده که حتی در هزینه کتاب و دفتر فرزندانش مانده است، درد زاهدان در دل آن پسری مانده که شب را از نداری گرسنه می‌خوابد ...
حصار کشیده اند و اجازه صحبت هم داده نشده، اما بدان و ببین درد و فقر را در زاهدان؟!، همین کسانی که الان برای دیدار با شما پشت انبوهی از میله‌ها مانده اند، همان کسانی هستند که شما وعده آزادی بیان به آن‌ها داده‌ای و حال آزادی بیان که ندارند، اجازه دیدن حضرتعالی را هم ندارند ...
آقای دکتر شمایی که سوار بر ماشین ضد گلوله وارد شوی، در حصار لب به سخن بگشایی و در خفا خارج شوی، درد مردم را کجا خواهی دید؟
آقای دکتر مردم این شهر گوششان از شعارهای پشت تریبون پرشده و نیاز به دیدن دارند.
همین مردم و همین دانشجوهایی که پشت میله‌ها حتی اجازه دیدن شما را ندارند، همان جوان‌های دیروز هستند که شناسنامه که نماد هویتشان هست را برای شما رنگی کرده اند.
پیاده شو آقای دکتر؟!
پیاده راه برو در کوچه‌های شهر.
پیاده راه برو، در روستاهای این استان، تا زمانی که سوار بر ماشین‌های میلیاردی هستی نه درد ما را خواهی دید و نه حرف ما را خواهی شنید...
اگر آمدنت به این استان به مناسبت روز دانشجوست پس به تمام تشکل ها اجازه صحبت دهید و اگر غیر از این است؛ پس پیاده شو و با ما پیاده راه برو و درد ما را لمس کن.
یک روز با ما نان خشک بخور و با پای بدون کفش بر سنگ ریز‌ها راه برو؟!
یک روز را با پدری بشین که از نداشتن نان شب شرمنده خانواده اش شده است؟!
یک روز پای درد دل جوانی بمان که در هزینه ازدواج مانده است؟!
آری آقای دکتر پیاده شو و از پشت حصار لوله‌ای بیرون بیا و پای صحبت مردمی بمان که برایتان هویتشان را رنگی کرده اند.
لطف الله بستانی- عضو انجمن اسلامی دانشجویان
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.
ارسال نظرات