یاس و ناامیدی، گناهی نا بخشودنی

به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، آیت الله دستغیب (ره) در کتاب گناهان کبیره در مورد نا امیدی می‌گوید:پس از شرک به خدا هیچ گناهی بالاتر از یاس نیست، زیرا هر گناهی از شخص سر زند تا وقتی که مایوس نباشد ممکن است در صدد توبه برآمده و با استغفار آمرزیده شود، ولی شخص ناامید آمرزیده شدنی نیستزیرا امیدی به آمرزش خداوند ندارد تا توبه کند.

ایشان ادامه می‌دهد:از این گذشته یاس سبب جرات بر جمیع گناهان می‌شود، چون که می‌گوید من که عذاب می‌شوم چرا خودم را از شهوت دنیا دور کنم؟

شهید دستغیب (ره) در ادامه می‌گوید:یکی از موارد امید به خداوند همین اجابت دعا است. چه بسیار اشخاص که مضطر و از اسباب بریده بودند و پروردگار عالم امر آن‌ها را اصلاح فرمود: ه و حاجت آن‌ها را عطا فرمود: ه است. چه بسیار مریض هایی که از اسباب عادی بریده و از شفا یافتن مایوس بودند، در اثر صدقه و دعا شفا یافته اند. چه بسیار فقیرهایی که بدون سبب‌های معمولی ثروتمند گردیده اند. چه مبتلاهایی که به بلاهای عجیب مبتلا بوده و پروردگار عالم آن‌ها را از راهی که گمان نمی‌کردند نجات داد و کتب روایات و سیر تواریخ از این داستان‌ها پر است.

منبع:کتاب گناهان کبیره، ص. ۸۴ و ص. ۸۸