به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو؛ دبیرخانه جایزه جلال آل احمد، مستقر در بنیاد شعر و ادبیات داستانی ایرانیان، نامزد‌های بخش «مجموعه داستان کوتاه» دهمین جایزه‌ی جلال آل‌احمد (به ترتیب حروف الفبای نام کتاب) را به شرح زیر اعلام کرد:
اسم شوهر من تهران است، اثر زهره شعبانی، نشر مرکز،
بی‌باد، بی‌پارو، اثر فریبا وفی، نشر چشمه
بی‌وزنی، اثر محسن عباسی، نشر افق
خانه‌ی کوچک ما، اثر داریوش احمدی، نشر نیماژ
سنگ یحیا، اثر خسرو عباسی خودلان، نشر نیماژ
«.. نه» به فقر
۹ داستان مجموعه اسم شوهر من تهران است نوعی رئالیسم اجتماعی را پیش روی خواننده خود می‌گذارند. رئالیسمی که در بطن خود به برخی نابسامانی‌های اجتماعی اعتراض می‌کند. اعتراض به تبعات فقر اقتصادی و فرهنگی برخی جوامع در عصر حاضر که در تصاویر عریان و البته دردناک روی پنهان جامعه به خواننده نشان داده می‌شود. توجه به ابعاد روانشناسانه و جامعه‌شناسانه شخصیت‌ها، نوآوری در نوشتن از شهدای جنگ تحمیلی، پرداختن به زندگی پرمرارت مردم فرودست و انعکاس دردمندانه آسیب‌های پیش روی جامعه از نقاط مثبت این مجموعه داستان است.
دیالوگ‌های واقع‌نما
مجموعه دوازده داستان بی‌باد، بی‌پارو بیانگر فاصله بین نسلی، هویت و التقاط فرهنگی و خودباختگی فرهنگی نیز از دیگر مفاهیم مورد علاقه وفی است که در داستان‌های این مجموعه خود را نشان داده اند. فریبا وفی با اینکه گوشه چشمی نیز به زمینه‌های سیاسی وقایع دارد، عموماً اجتماعی نویس است و با اینکه از نوآوری در پرداخت داستان‌هایش غافل نیست، شیوه رئالیستی را می‌پسندد. زبان داستانی این مجموعه ساده، روان و روشن است و به خصوص در دیالوگ‌نویسی واقع‌نماست و همین ویژگی در موجه‌نمایی داستان بسیار موثر افتاده است.
پس، درک مشترک از زندگی کجاست؟!
بی‌وزنی مجموعه‌ای‌ست از هفت داستان. موضوعات هر هفت اثر اجتماعی هستند. نویسنده داستان‌هایش را با شیوه واقع‌گرایانه نوشته و در خلال این داستان‌ها، تصاویر متنوعی از زندگی مردمان طبقه متوسط را پیش روی خواننده خود قرار داده است. تصاویریی از زندگی زنان و مردانی که به درک مشترکی از زندگی نرسیده‌اند، دختران جوانی که جاذبه نئون آن‌ها را از خانواده بریده، خانواده‌هایی که در بند روزمرگی گرفتارند و خواهران و برادرانی که مسیر زندگی آن‌ها را از هم دور می‌کند.
بومی نویسی با تمام توان
خانه‌ی کوچک ما مجموعه دوازده داستان از داریوش احمدی است. موضوع این آثار اجتماعی‌ست و نویسنده ضمن انتخاب روش واقع‌گرایانه برای بیان اغلب داستان‌ها و فراواقع‌گرایی برای برخی داستان‌ها، مسائل انسان مدرن و البته هنوز پایبند به سنت‌های بومی را در گذار از جامعه سنتی نشان داده است. مشخصه‌های مشترک این داستان‌ها عبارتند از: تشخص جغرافیا، فرهنگ بومی، رفاقت و مهر و دوستی، باور‌های عامه، دلبستگی به خاطرات، عدم قطعیت و مصائب مردم فرودست به ویژه کارگران منطقه خوزستان.
تمرکز بر وحدت عناصر داستانی
نه داستان از مجموعه داستان سنگ یحیا نوشته خسرو عباسی خودلان با موضوع جنگ تحمیلی نوشته شده‌اند. تسلط نویسنده در دیالو‌گ نویسی و توجه به ویژگی‌های بومی، زبان روان و کوشش نویسنده در تمرکز بر وحدت عناصر داستانی برای تأثیرگذاری از ویژگی‌های کار خسرو عباسی خودلان است.
داوری بخش داستان کوتاه این دوره از جایزه‌ی جلال را «مصطفی جمشیدی»، «محمد حنیف»، «محمد کشاورز» برعهده داشته‌اند.
مصطفی جمشیدی نویسنده است و در سینما هم دستی دارد. او علاوه بر نوشتن سناریو، مدیریت حوزه اقتباس بنیاد سینمایی فارابی را نیز بر عهده دارد. کتاب‌های داستانی او درحوزه‌ی داستان کوتاه و رمان بیشتر حول محور مسائل اجتماعی، دفاع مقدس و حوزه‌ی آفرینش‌های دینی است. از رمان‌های او می‌توان به «سونات عدن»، «بوفاری ۴»، «معبر به آخرالزمان»، «بیداری»، «شنیدن آواز‌های مغولی»، «مغات میغ»، «باز یافته‌های شهر دلتنگ» اشاره کرد.
محمد حنیف، نویسنده، پژوهشگر و منتقد ادبیات و نویسنده رمان پرطرفدار «کلاه جادویی و مجسمه مسی» است. دکتر محمد حنیف، داستان‌نویس قصه‌های بومی است و پژوهشگری مرکز تحقیقات صدا وسیما را بر عهده دارد.
محمد کشاورز مجموعه‌داستان «روباه شنی» را در سال ۱۳۹۴ نوشت که در دوره‌ی نهم جایزه جلال برگزیده‌ی بخش مجموعه داستان شد.
وی برای نگارش داستان «شهود» از کتاب «پایکوبی» برنده جایزه ادبی گردون شد و دومین مجموعه داستان او «بلبل حلبی» جایزه‌ی ادبی اصفهان، جایزه‌ی فرهنگ پارس و جایزه‌ی منتقدان و نویسندگان مطبوعاتی را در بخش داستان کوتاه از آن خود کرد.
پیش از این اسامی داوران و نامزد‌های بخش مستندنگاری، نقد ادبی و داستان بلند و رمان دهمین دوره از سوی دبیرخانه جایزه‌ی جلال آل‌احمد اعلام شده‌است. برگزیدگان نهایی همزمان با مراسم اختتامیه‌ی دهمین دوره‌ی جایزه، روز ۱۶ دی ماه در تالار وحدت معرفی خواهند شد.
اسم شوهر من تهران است، اثر زهره شعبانی، نشر مرکز،
بی‌باد، بی‌پارو، اثر فریبا وفی، نشر چشمه
بی‌وزنی، اثر محسن عباسی، نشر افق
خانه‌ی کوچک ما، اثر داریوش احمدی، نشر نیماژ
سنگ یحیا، اثر خسرو عباسی خودلان، نشر نیماژ
«.. نه» به فقر
۹ داستان مجموعه اسم شوهر من تهران است نوعی رئالیسم اجتماعی را پیش روی خواننده خود می‌گذارند. رئالیسمی که در بطن خود به برخی نابسامانی‌های اجتماعی اعتراض می‌کند. اعتراض به تبعات فقر اقتصادی و فرهنگی برخی جوامع در عصر حاضر که در تصاویر عریان و البته دردناک روی پنهان جامعه به خواننده نشان داده می‌شود. توجه به ابعاد روانشناسانه و جامعه‌شناسانه شخصیت‌ها، نوآوری در نوشتن از شهدای جنگ تحمیلی، پرداختن به زندگی پرمرارت مردم فرودست و انعکاس دردمندانه آسیب‌های پیش روی جامعه از نقاط مثبت این مجموعه داستان است.
دیالوگ‌های واقع‌نما
مجموعه دوازده داستان بی‌باد، بی‌پارو بیانگر فاصله بین نسلی، هویت و التقاط فرهنگی و خودباختگی فرهنگی نیز از دیگر مفاهیم مورد علاقه وفی است که در داستان‌های این مجموعه خود را نشان داده اند. فریبا وفی با اینکه گوشه چشمی نیز به زمینه‌های سیاسی وقایع دارد، عموماً اجتماعی نویس است و با اینکه از نوآوری در پرداخت داستان‌هایش غافل نیست، شیوه رئالیستی را می‌پسندد. زبان داستانی این مجموعه ساده، روان و روشن است و به خصوص در دیالوگ‌نویسی واقع‌نماست و همین ویژگی در موجه‌نمایی داستان بسیار موثر افتاده است.
پس، درک مشترک از زندگی کجاست؟!
بی‌وزنی مجموعه‌ای‌ست از هفت داستان. موضوعات هر هفت اثر اجتماعی هستند. نویسنده داستان‌هایش را با شیوه واقع‌گرایانه نوشته و در خلال این داستان‌ها، تصاویر متنوعی از زندگی مردمان طبقه متوسط را پیش روی خواننده خود قرار داده است. تصاویریی از زندگی زنان و مردانی که به درک مشترکی از زندگی نرسیده‌اند، دختران جوانی که جاذبه نئون آن‌ها را از خانواده بریده، خانواده‌هایی که در بند روزمرگی گرفتارند و خواهران و برادرانی که مسیر زندگی آن‌ها را از هم دور می‌کند.
بومی نویسی با تمام توان
خانه‌ی کوچک ما مجموعه دوازده داستان از داریوش احمدی است. موضوع این آثار اجتماعی‌ست و نویسنده ضمن انتخاب روش واقع‌گرایانه برای بیان اغلب داستان‌ها و فراواقع‌گرایی برای برخی داستان‌ها، مسائل انسان مدرن و البته هنوز پایبند به سنت‌های بومی را در گذار از جامعه سنتی نشان داده است. مشخصه‌های مشترک این داستان‌ها عبارتند از: تشخص جغرافیا، فرهنگ بومی، رفاقت و مهر و دوستی، باور‌های عامه، دلبستگی به خاطرات، عدم قطعیت و مصائب مردم فرودست به ویژه کارگران منطقه خوزستان.
تمرکز بر وحدت عناصر داستانی
نه داستان از مجموعه داستان سنگ یحیا نوشته خسرو عباسی خودلان با موضوع جنگ تحمیلی نوشته شده‌اند. تسلط نویسنده در دیالو‌گ نویسی و توجه به ویژگی‌های بومی، زبان روان و کوشش نویسنده در تمرکز بر وحدت عناصر داستانی برای تأثیرگذاری از ویژگی‌های کار خسرو عباسی خودلان است.
داوری بخش داستان کوتاه این دوره از جایزه‌ی جلال را «مصطفی جمشیدی»، «محمد حنیف»، «محمد کشاورز» برعهده داشته‌اند.
مصطفی جمشیدی نویسنده است و در سینما هم دستی دارد. او علاوه بر نوشتن سناریو، مدیریت حوزه اقتباس بنیاد سینمایی فارابی را نیز بر عهده دارد. کتاب‌های داستانی او درحوزه‌ی داستان کوتاه و رمان بیشتر حول محور مسائل اجتماعی، دفاع مقدس و حوزه‌ی آفرینش‌های دینی است. از رمان‌های او می‌توان به «سونات عدن»، «بوفاری ۴»، «معبر به آخرالزمان»، «بیداری»، «شنیدن آواز‌های مغولی»، «مغات میغ»، «باز یافته‌های شهر دلتنگ» اشاره کرد.
محمد حنیف، نویسنده، پژوهشگر و منتقد ادبیات و نویسنده رمان پرطرفدار «کلاه جادویی و مجسمه مسی» است. دکتر محمد حنیف، داستان‌نویس قصه‌های بومی است و پژوهشگری مرکز تحقیقات صدا وسیما را بر عهده دارد.
محمد کشاورز مجموعه‌داستان «روباه شنی» را در سال ۱۳۹۴ نوشت که در دوره‌ی نهم جایزه جلال برگزیده‌ی بخش مجموعه داستان شد.
وی برای نگارش داستان «شهود» از کتاب «پایکوبی» برنده جایزه ادبی گردون شد و دومین مجموعه داستان او «بلبل حلبی» جایزه‌ی ادبی اصفهان، جایزه‌ی فرهنگ پارس و جایزه‌ی منتقدان و نویسندگان مطبوعاتی را در بخش داستان کوتاه از آن خود کرد.
پیش از این اسامی داوران و نامزد‌های بخش مستندنگاری، نقد ادبی و داستان بلند و رمان دهمین دوره از سوی دبیرخانه جایزه‌ی جلال آل‌احمد اعلام شده‌است. برگزیدگان نهایی همزمان با مراسم اختتامیه‌ی دهمین دوره‌ی جایزه، روز ۱۶ دی ماه در تالار وحدت معرفی خواهند شد.
ارسال نظرات