فجرنگار ۱۴/ روزنوشت‌ها از جشنواره فجر
گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو -محمد آزادی؛ من نمی‌توانم دغدغه‌های آقای کارگردان را باور کنم؛ تصور این‌که سهیل بیرقی «درد» دختران فوتبالیست این مملکت را داشته، حسابی فضایی است! «عرق سرد» رسماً سیاسی است؛ بهتر این‌که: مشغول سیاسی‌کاری است. پشت دختران ایرانی پنهان شده تا با تکه‌ها و کنایه‌های گاه و بیگاهش دین و مذهب و مملکت را به سخره بگیرد. فیلم قوانین جاریه‌ی مملکت را به «مردسالاری» متهم می‌کند؛ دستگاه قضائی را بی‌خاصیت نشان می‌دهد و سرآخر وکیل کاراکتر اصلی فیلم را بابت همکاری با اپوزوسیون جمهوری اسلامی تبرئه می‌کند.
سخن گفتن از جنبه‌های فرمیک چنین نمایشی کار دشواری است؛ فیلمنامه آنقدر شعاری نوشته شده، که مجالی برای بررسی ندارد. بازیها هم اگزجره و بیرون از فرم. باور کنید «عرق سرد» بیشتر از سینما، یک بیانیه‌ی سیاسی است!
پیش‌بینی سختی نیست؛ جشنواره‌های خارجی «عرق سرد» را حلوا-حلوا می‌کنند. بیرقی هم در نشست خبری فیلم در کاخ جشنواره حاضر نشد این موضوع را انکار کند. نمایش سرد و زننده‌ای که آقای کارگردان از عُرفیات و اوضاع اجتماعی ایران نشان می‌دهد باب طبع فستیوال‌های خارجی است.
سخن گفتن از جنبه‌های فرمیک چنین نمایشی کار دشواری است؛ فیلمنامه آنقدر شعاری نوشته شده، که مجالی برای بررسی ندارد. بازیها هم اگزجره و بیرون از فرم. باور کنید «عرق سرد» بیشتر از سینما، یک بیانیه‌ی سیاسی است!
پیش‌بینی سختی نیست؛ جشنواره‌های خارجی «عرق سرد» را حلوا-حلوا می‌کنند. بیرقی هم در نشست خبری فیلم در کاخ جشنواره حاضر نشد این موضوع را انکار کند. نمایش سرد و زننده‌ای که آقای کارگردان از عُرفیات و اوضاع اجتماعی ایران نشان می‌دهد باب طبع فستیوال‌های خارجی است.
ارسال نظرات