گروه بین‌الملل خبرگزاری دانشجو-محمدعلی عبدو؛ کارمند اداره اطلاعات شوروی که حالا در 65 سالگی در سراشیبی کهن سالی افتاده، بیش از هر کس دیگری شرق را می شناسد؛ او می داند روحیه مردم مشرق زمین، اقتداری را که قرار باشد حافظ امنیت و عزت باشد، دو دستی روی چشم می گذارند. او یقینا به خوبی می داند که دموکراسی برای شرق، وصله‌ای بود ناجور؛ خوش بینانه ترینش، یک نقاب بود و یک انگیزه برای مبارزه و اگر تعارف ها کنار باشند، دستاویزی بود که پای غرب را به این نقطه از زمین باز کرد؛ جز این هیچ. او فهمیده بود به جای اتلاف وقت برای ژست های دموکراتیک، نیاز دارد تا این فردگرایی عمیق را توجیه و عادی سازی کند.
موسسه لواداسنتر روسیه که نظرسنجی های سیاسی-اجتماعی را به عهده می گیرد، گزارشی منتشر کرده بود که در آن 68 درصد شرکت کنندگان در انتخابات2018 روسیه، آمریکا را دشمن درجه یک روس ها می دانند؛ این درست همان ساختمانی است که ولادیمیر پوتین، از مدت ها قبل پایه ریزی کرده بود. حالا در مارس 2018، وقت برداشت است و پوتین، می تواند دست به سینه باشد و در حال تماشای تقلای نامزدهای انتخاباتی، لبخند ملیحی بزند و رئیس جمهور بماند.
کارنامه او در سیاست خارجی اثبات عملکرد مقتدرانه او در مقابل همین دشمن درجه اول یعنی آمریکاست. اگر عرصه مشارکت عمومی، عرصه دو راهی میان بد و بدتر باشد، پس باید بپذیریم پوتین توانسته برای سال های سال، یک چهره دوست داشتنی باقی بماند؛ بدین ترتیب ( اگر جادوی سیاست را فاکتور بگیریم) پوتین برای 6 سال دیگر و تا 71 سالگی، صاحب کرملین بماند.
اما در سوی دیگر میدان و در مقابل رئیس جمهور، 7 نامزد دیگر حضور دارند. از پاول گرودینین که کاندید تحت حمایت حزب کمونیست است گرفته تا کسینا سابچاک، گوینده 36 ساله تلویزیون، که عضو حزب ابتکار مدنی روسیه است و پدرش زمانی شهردار سن پترزبورگ بوده.
چند روز مانده به موعد انتخابات، برخی نظرسنجی ها از افکار عمومی به تدریج منتشر می شود؛ به نقل از خبرگزاری تاس (روسیه)، طی یک آمار کلی، 81 درصد مشارکت کنندگان، به ماندن ولادیمیر پوتین تمایل دارند و در پله دوم، گرودینین قرار دارد که نامزد دومین حزب محبوب روس ها، یعنی حزب کومونیست است. او تا به اینجا 7.6 درصد از آرا را به خود اختصاص داده. نفر سوم اما در این نظرسنجی، در اختیار ولادیمیر ژیرینفسکی است؛ سیاستمداری 71 ساله که سابقه ای طولانی در کاندیداتوری رویدادهای سیاسی دارد. او نامزد حزب لیبرال دموکرات است که یکی از گروه های مهم سیاسی محسوب می‌شود؛ در حال حاضر او حدود 4 درصد از حمایت ها را در اختیار دارد. ژیرینفسکی، در مصاحبه ای گفته بود که اوضاع کشور را با روش نظامی تغییر می دهد و دست الیگارش‌ها را از اموال مردم قطع خواهد کرد؛ او صراحتا اشاره کرده بود که از دموکراسی چنین کاری برنمی آید.
این مصاحبه، عمیقا نماد بروز بی پرده منطق حاکم بر فضای سیاسی روسیه و آسیای میانه، از 1991 تا کنون است؛ به بیان دیگر، آنچه بهانه جابجایی مداوم رژیم های اقتدارگرا درآن دوران بود، در سال 2018، نه در قالب ادبیات پنهانی و توجیه نمادین، بلکه آشکارا در قالب دیکتاتوری نظامی مصلح، تئوریزه شد. بدین ترتیب، مطابق آنچه در ابتدای نوشتار بیان شد، نبرد اساسی در مسکو ( مانند غالب نبردهای سیاسی در مشرق زمین)، اساسا یک منازعه واقعی بر سر تحمیل منطقی اقتدارِ افراد است.
آنچنان که شرح داده شد، قامت رقبای پوتین، فارغ از هر اغراق بیهوده ای، برای این ریاست کوتاه است. نگرانی اساسی اما 18 مارس 2018 نخواهد بود؛ پرسش اصلی، سال 2024 است و درباره کسی که باید از راه برسد. در میان لیست 7 نفره رقبای پوتین، نام کسی که بتواند به اندازه او قواعد بازی در تمرکزگرایی روسیه را بداند و اساسا الیگارش سیاسی و اقتصادی را رام کند، به چشم نمی خورد؛ شاید به همین علت است که انتخابات ریاست جمهوری روسیه، تا این حد خاموش در مقام یک نمایش بی زرق و برق سیاسی است. این موضوع، از حالا نشان از نگرانی 6 سال دیگری دارد که قرار است سرنوشت یک قدرت هم جبهه ایران را با چالش مواجه کند.
تزار قرن بیست و یکمی، قاعدتا این بار هم مهمان کرملین می ماند. اما این رقابت رنگ و رو رفته از قلب دولتی با چنین ابعاد، بیش از نتیجه 18 مارس، اضطراب‌ها را برای سیاست خارجی بدونِ پوتینِ روسیه بالا خواهد برد!