جنبش دانشجویی یکپارچه سلبی است/ کسی جریان دانشجویی را به عنوان یک جریان پیشرو نمی‌شناسد

ببینید بالاخره ما چه بخواهیم چه نخواهیم محیط دانشگاه چه در رابطه زن با مرد و چه در رابطه استاد و دانشجو محیط بومی ما نیست و یک فضای رمانتیک کاذب است و اصلا شخصیتی که برای دانشجو در دانشگاه تولید می‌شود یک شخصیت کاذب است.

امروز در بین تمام نخبگان و با وجود تضارب آرایی که در کشور وجود دارد کسی جریان دانشجویی را به عنوان یک جریان پیشرو که افق‌هایی را نشان دهد تا جریانات سیاسی و نخبگان کشور به آن جهت سوق پیدا کنند، نمی‌شناسد. جریان دانشجویی پیشرو جریانی است که مثلا بگوید ما برای مراحل پنج گانه تمدن نوین اسلامی برنامه داریم و بعد این برنامه را برای فلان حزب سیاسی تشریح کند نه اینکه فلان حزب سیاسی با جریان دانشجویی تماس بگیرد و بگوید بیایید ما انتخابات داریم به نظر بنده این دیگر جریان دانشجویی نیست بلکه شاخه دانشجویی احزاب است.

 در کنار امام خمینی (ره) و رهبر معظم انقلاب خیلی از دیگر از شخصیت‌ها بوده اند که بر جنبش دانشجویی تاثیرگذار بوده اند با این وجود آیا حضور رهبران میانی در جریان دانشجویی به عنوان کمک کننده و تسهیل کنند می‌تواند مفید باشد؟
بین راس نظام و فضای دانشجویی می‌تواند یک فضای میانه و رله کننده وجود داشته، اما نباید کسانی در این فضا قرار بگیرند که در دو قطبی سیاسی کشور در حال رقابت هستند. ببینید یک زمانی تشکل دانشجویی از یک شخصیت فرهنگی که دنبال کسب قدرت نیست و در حوزه فرهنگی نظام حرف برای گفتن دارد در نشست سراسری خود دعوت می‌کند قطعا دعوت از این شخصیت فرهنگی با زمانی که یک فرد سیاسی را از یک جناح دعوت می‌کنند که به جناح مقابل فحش می‌دهد و بعد تشکل برای او کف می‌زند فرق می‌کنند. بحث بنده این است که اگر یک چهره سیاسی به معیار جریان دانشجویی تبدیل شود آن وقت مثلا احمدی نژاد، جلیلی و یا عارف می‌شوند عشق این جریان و بعد هر کسی در این کشور حرفی بزند او را با معیار این افراد می‌سنجند. در واقع امروز ما دانشجویانی را داریم که به اسم یک چهره سیاسی شناخته می‌شوند به گونه‌ای که می‌گویند این دانشجو آدم فلانی است و این برای دانشجو خیلی بد است.

ما وقتی به جریان دانشجویی نگاه می‌کنیم می‌بینیم که این جریان مسیری را برای خود انتخاب کرده که ممکن است به جهت سن و کم تجربگی هم در این مسیر مرتکب اشتباه شود، ولی در هر حال مسیر او مسیر فلان حزب نیست. با این وجود بحث بنده این است که جریان دانشجویی باید روند‌های اصلی کشور که شامل سیاست‌های کلی نظام در حوزه علم، اقتصاد، فرهنگ و سیاست خارجی است را بشناسد و ضمن ارائه ایده به تبیین آن‌ها بپردازد. مثلا جریان دانشجویی می‌تواند بگوید آقای رئیس قوه قضائیه ما معتقدیم شما در مبارزه با فساد موفق نبوده اید اگر گفتن این حرف تمایزی با حرف دیگران نداشته باشد فایده‌ای ندارد، اما اگر پیشنهاداتی ارائه دهد که حاصل چندین جلسه دانشجویی باشد این خیلی مهم است. اما متاسفانه ضعفی که جریان دانشجویی دارد این است اگر فلان حزب بیانیه صادر می‌کند تشکل دانشجویی هم از همان کپی برداری و به اسم بیانیه منتشر می‌کند.

در هر حال بنده معتقدم اگر رهبران میانی از بین شخصیت‌های فرهنگی، اجتماعی و دانشگاهی باشند و رو به سمت قدرت نداشته باشند می‌توانند مفید باشند، ولی اگر این رهبران میانی سیاسی باشند آن‌ها را برای جریان دانشجویی سم مهلک می‌دانم.

 به نظر می‌رسد جنبش دانشجویی این روز‌ها برای خیلی از مسائلی که در ۴۰ سالگی انقلاب با آن‌ها روبرو هستیم حرف جدیدی برای جامعه ندارد با این وجود سوال این است که آیا جنبش دانشجویی خود به سراغ این مسائل نرفته و یا اینکه رهبران میانی در این رابطه به تولید حرف و ایده نپرداخته و موجب شده اند دست جریان دانشجویی خالی بماند؟
موضوع آرمان گم کردگی که به آن اشاره کردم موضوع خیلی مهمی است. ببینید جریان دانشجویی آرمان‌های مشخصی مانند احیای تمدن اسلامی، تحقق عدالت اسلامی، تحق دانشگاه اسلامی و نفی اشرافی گری دارد در هر حال این‌ها اصولی هستند که در تفکر دینی و تفکر امام خمینی (ره) و انقلاب اسلامی وجود دارند و اگر این اصول متناسب با زمان همواره سرفصل جریان دانشجویی باشند با همه این‌ها می‌تواند تنفس کند منتهی جریان دانشجویی یکپارچه سلبی است یعنی آن روشنفکری چپ بر آن حاکم است و هر چیزی می‌بیند به آن حمله می‌کند؛ از این رو در هیچ کجا شاهد نیستیم جنبش دانشجویی راهی باز کند و به کار ایجابی بپردازد. به عنوان مثال جریان دانشجویی خیلی راحت می‌گوید آقای وزیر علوم شما چهار سال وزیر هستید در حوزه علمی چه کاری انجام داده اید؟ ولی سوال این است که جنبش دانشجویی یک بار گفته است ما در رابطه با احیای تمدن اسلامی می‌خواهیم روی پروژه‌ای کار کنیم که در نهایت به یک همایش علمی تبدیل شود. واقعیت این است که جریان دانشجویی متاثر از سن و سال بیشتر به دنبال دیده شدن است؛ البته این خیلی صفت بدی نیست، اما چون سن، سن هویت یابی است این جریان می‌خواهد با کمترین زحمت به خطی بزند که دیده شود و این یک مسئله روانشناختی است.

 

به گفته رهبر معظم انقلاب جریان دانشجویی باید مرکز اندیشه ورز داشته باشد و تن آسایی نکند، ولی می‌بینیم فلان تشکل راحت‌ترین و کم زحمت کار‌ها را که سلبی هم هستند انجام می‌دهد مثلا در رابطه با گمرک یک بیانیه صادر کند که اطلاعات آن برگرفته از اطلاعات یک مقاله منتشر شده در رسانه‌ها است.

امروز جریان دانشجویی برای موضع گیری چند مشکل دارد که یکی از آن‌ها نبود اطلاعات دقیق است با این وجود به خاطر اینکه اطلاعات درستی ندارند معمولا نیز دچار مشکل حقوقی می‌شوند از طرفی جریان دانشجویی بیشتر به دنبال شخصی کردن مشکل است و ایراد را بیشتر در افراد می‌بیند تا در سیستم، ساختار، رویه‌ها و قانون.

آسیب دیگری که در جریان دانشجویی وجود دارد مختص به عدالتخواهی است به گونه‌ای که در عدالتخواهی این جریان ثروت به ما هو ثروت مذموم و محکوم است و این نگاه اشتباهی است در واقع جریان دانشجویی به دنبال این نیست که فلان فرد ثروت خود را از کجا آورده بلکه می‌گویند چرا این ثروت را دارید و این در حالی است که داشتن ثروت در اسلام مشروع است، اما باید دید که این ثروت از کجا آمده است.

به نظر بنده نگاه انتقادی صرف در جریان دانشجویی کشورمان که بخشی از آن نقد و بخشی نیز نفی است به جریان دانشجویی آسیب زده و موجب افت آن شده است. در هر حال جریان دانشجویی باید ریل‌های جدید ایجابی را پیدا کند تا حاکمیت بتواند از این ریل‌ها استفاده کند.