تشکل‌های دانشجویی خیلی خوب نتوانسته‌اند خود را به دانشجویان معرفی کنند

به گزارش دانشگاه خبرگزاری دانشجو از ارومیه، اهمیت جنبش دانشجویی یا بهتر است بگوییم در زمانه فعلی تشکل‌های دانشجویی در ساختار کلی نظام اسلامی و نقش راهبردی آن در پیشبرد اهداف انقلاب بر کسی پوشیده نیست. در سالیان متمادی جنبش همواره با نقاط قوت و ضعفی همراه بوده که تاثیرات آن بلافاصله در بدنه جامعه ایرانی خودش را نشان داده است.

آیا جنبش دانشجویی توانسته به اهداف اولیه خود دست یابد؟ امروزه ما در مرحله جنبش قرار داریم یا تشکل؟ چگونگی رابطه جنبش دانشجویی و قدرت و بسیاری از این دست سوالات ما را بر آن داشت گفتگویی صریح و بی‌پرده با فعالان گذشته و حال جنبش دانشجویی داشته باشیم.

اولین دور از مصاحبه‌های از ادوار جنبش‌های دانشجویی را با بهرام ازلگینی شروع می کنیم. وی فعال اسبق دانشجویی دانشجوی رشته آب و هواشناسی ورودی ۸۹ دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه ارومیه، عضو بسیج دانشجویی و جامعه اسلامی دانشکده ادبیات و دبیر اسبق چند دوره انجمن اسلامی دانشجویان مستقل دانشگاه ارومیه است که در سال ۹۰ عضو علی‌البدل انجمن اسلامی دانشکده ادبیات و در سال‌های ۹۱ و ۹۲ به‌عنوان دبیر کل انجمن اسلامی دانشگاه ارومیه فعالیت داشته است.

دانشجو: به نظر شما آسیب امروز تشکل‌های دانشجویی در دانشگاه‌ها چیست و راه حل این مشکلات را در چه می بینید؟
تشکل‌های دانشجویی فعلی با آسیب‌های زیادی مواجه هستند و چندین ضعف بزرگ در موضوع تشکل‌های دانشجویی وجود دارد که اولین موضوع فضای سیاسی حاکم بر تشکل‌های دانشجویی است، در تشکل‌ها به‌جای اینکه به فعالیت‌های سیاسی روی بیاوریم، به سمت سیاسی‌کاری حرکت می‌کنیم و این موضوع تأثیر مخربی در فضای دانشگاه دارد.

دومین ضعف تشکل‌های دانشجویی؛ عدم کادرسازی در تشکل‌ها را شاهد هستیم؛ به‌طوری‌که در این زمینه برنامه‌ریزی خاصی ندارند امروزه تشکل‌های ما باید با ابزار‌های ارتباطی و نوع فعالیت در شبکه‌های اجتماعی آشنایی داشته باشند تا با کمترین هزینه بتوانند بیشترین کارایی را داشته باشند؛ اما متأسفانه شاهد این هستیم که بیشتر دوره‌های تشکل‌ها برای دانشجویان، گذاشتن تئوری بود و هیچ‌گونه برنامه‌ای کاربردی و عملی را ندیدیم یا کمتر شاهدش بودیم.

سومین ضعف در تشکل‌های دانشجویی که متأسفانه ضربه شدیدی در این چند سال اخیر به تشکل‌ها وارد کرده است، محافظه‌کاری مسئولان تشکل‌ها بوده که به دنبال منافع خود در تشکل‌ها بودند؛ اما دچار اشتباه اساسی می‌شوند. ما شاهدیم جریان دانشجویی به امید نقد به کم‌کاری و سیاسی‌کاری مسئولان زنده است؛ اگر مسئول تشکلی به خاطر منافع خودش از ضعف‌ها مسئولین دانشگاه و استان چشم‌پوشی کند، تشکل رو به حاشیه برده و روزبه‌روز تضعیف می‌شود.

چهارمین ضعف در تشکل‌های دانشجویی عدم ارتباط مسئولین فعلی تشکل‌ها با ادوار گذشته است؛ چون مشورت پایه و اساس در کار‌های تشکیلاتی است و از آنجایی که برخی راه‌ها را ادوار رفته اند، بهتر می‌توانند کمک حال تشکل‌ها باشند.

 

پنجمین ضعف که شاهدیم، عدم ارتباط با مسئولین شهری و استانی است؛ به‌طوری‌که از اخبار خود استان‌ها غافل می‌شوند برای اتفاقات کشوری از صدور بیانیه تا مصاحبه، ولی برای مشکلات داخلی استان تشکل‌های دانشجویی هیچ واکنشی نشان نمی‌دهند و حتی چندین فرصت که در اختیار مسئولین تشکل‌ها در تریبون‌های نماز جمعه قرار گرفت، بیشتر اخبار رسانه‌ها را مطرح می‌کنند تا این بیان تحلیل دانشجویی رو ارائه بدهند.

به نظر من راه‌حل این است که تشکل‌های دانشجوی،ی دوره‌های تشکیلاتی محور را جدی بگیرند و در مرحله اول فضای شهری و استانی رو آشنا شوند و پیشنهاد من این است که دوره جریان شناسی جریان‌های سیاسی را در دانشگاه برگزار کنند و دانشجویان بیشتر با این جریان‌ها آشنا شوند.

راه‌حل دوم که چندین بار به مسئولین نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه‌ها گفتم که اگر برای اساتید طرح ضیافت اساتید برگزار می‌کنید، برای دانشجویان هم از این دوره‌ها برگزار کنید؛ چون مشکل فعلی تشکل‌های دانشجویی عدم آشنایی با تشکیلاتی کار کردن است.

 

در دانشگاه‌ها تشکل‌های دانشجویی آن‌گونه که باید و شاید نتوانسته‌اند خود را به دانشجویان معرفی کنند و همین موضوع باعث شده است که دانشجویان جذب نهاد‌های دیگری مانند کانون‌های علمی و غیره در دانشگاه شوند که البته همین فعالیت‌ها نیز خوب، مؤثر و لازم است؛ اما اگر تشکل‌های دانشجویی برنامه‌های غنی به همراه کلاس‌های آموزشی در دانشگاه‌ها برگزار کنند تا دانشجویان توجیه شوند که تشکل‌ها چه منفعتی برای جامعه و نظام اسلامی دارند و چه قدرتی می‌توانند داشته باشند، قطعاً به عضویت در تشکل‌ها درمی‌آیند.

اگر بخواهیم جمع‌بندی کنیم، باید اشاره کرد به مطالعه اساسنامه و آیین‌نامه تشکل و آشنایی با حقوق دانشجویی مطالعه و پیگیری اخبار دانشگاه و استان و کشوری، عمل به منویات مقام معظم رهبری و مشورت با ادوار تشکل‌ها می‌تواند راه گشا باشد.

دانشجو: به نظر شما تشکل‌های دانشجویی برنامه‌ای برای تربیت نیرو‌های هم تراز انقلاب اسلامی دارند؟
قطعاً یکی از مهم‌ترین مأموریت هر تشکل  تربیت نیروهای انقلابی است؛ اما باید به این نکته توجه کنیم که فرآیند تربیت نیرو یک فرآیند تدریجی است و این‌طور نیست که بگوییم ما یک‌روزه می‌توانیم یک فرد هم تراز با انقلاب اسلامی تربیت کنیم تشکل‌های دانشجویی باید بتواند تخصص و تعهد را در کنار هم نگه دارد و در مواقع لزوم از دولتمردان انتقاد کرده و آن‌ها را پای‌کار بیاورد و در این مقوله اخلاق مهم‌ترین ابزار کار تشکیلاتی است.

باید فرصت‌ها، ضعف‌ها و قدرت‌ها را بشناسیم و مطالعات را افزایش دهیم تا بتوانیم مانند شهدا روی منیت خود پاگذاشته و به‌اندازه توان خود برای انقلاب قدم برداریم و در این راه افرادی رو تربیت کنیم که بتوانند برای انقلاب و کشورمان مؤثر واقع شوند.

مقام معظم رهبری بار‌ها گفته‌اند که حرف اصلی‌شان با مجموعه‌های دانشجویی عبارت از رسیدن به آینده مطلوب که همان تشکیل دولت اسلامی و کشور اسلامی و درنهایت تمدن اسلامی است که این آینده مطلوب از نظر ایشان احتیاج به تربیت نسل جوانی دارد که دارای ویژگی با همت، پرانگیزه، مؤمن، تلاشگر، کاردان و راه‌بلد است و مجموعه‌های دانشجویی باید برای تربیت چنین نیرویی هم برنامه‌ریزی و هم تلاش کنند.

دانشجو: وضعیت تشکل‌های دانشجویی برای تربیت نیرو‌های مورد نیاز نظام را چگونه ارزیابی می کنید؟
تشکل‌ها طبیعتاً ضعف‌هایی در این چند سال اخیر داشته‌اند که می‌توان با نگاه به کیفیت برنامه‌های برگزارشده، نشریات دانشجویی، بیانیه‌ها و عدم موضع‌گیری می‌توان فهمید که بله دچار ضعف‌هایی هستند تصور کنید الان به‌راحتی معاونت فرهنگی رو جابه‌جا می‌کنند بدون اینکه تشکل‌های دانشجویی خبردار شوند! رئیس دانشگاه جابه‌جا می‌شود بدون اینکه تشکل‌ها در این زمینه واکنش نشان دهند و یا در سطح استان، استاندار فرماندار، شهردار و شورای شهر و سایر ادارات تخلف می‌شود و حق مردم ضایع می‌شود و یا کم‌کاری، ولی در جریان این کار‌ها یا تشکل‌های دانشجویی نیستند یا در جریان هم باشند سکوت کردند!

لذا باید توجه کنیم افرادی که عضو تشکل‌های دانشجویی هستند باید طوری تربیت باشند که مورد نیاز نظام باشند، دانشجویی که تشکیلاتی است باید در عرصه‌های جنگ نرم نقش‌آفرین باشد و این نقش‌آفرینی شامل نقش‌آفرینی عمومی، نقش‌آفرینی تخصصی و کادر سازی است مسئله کادر سازی و تربیت نیرو از اهمیت بیشتری برخوردار است؛ چرا که رشد و کادرسازی از طرفی لازمه انجام مأموریت‌های دیگر است و از طرفی نتیجه مأموریت‌های دیگر نیز به وجود آمدن فردی متعهد و متخصص است.