به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو، محمدحسن داودی مدیر مدرسه کودکان کار در برنامه تلویزیونی پرسشگر با موضوع «چالش‌های کودکان کار»، با بیان اینکه کودکان کار بچه‌هایی هستند که به‌واسطه مشکلات اقتصادی، معیشتی و فرهنگی ناچارند کار کنند، اظهار کرد: کار باعث می‌شود نیاز‌های زیستی و حقوق این کودکان سلب شود و در تعاریف بین المللی سن آن‌ها زیر ۱۸ سال و در قوانین ایران زیر ۱۵ سال است.
وی با بیان اینکه آمار مشخصی از کودکان کار نداریم، افزود: تخمین‌هایی زده می‌شود، اما هیچ کدام قابل اثبات نیست و برای تهران وجود ۱۰ تا ۱۳ هزار کودک کار تخمین زده می‌شود.
داودی با بیان اینکه بچه‌های ما برگه اشتغال به تحصیل از مدرسه می‌گیرند، زیرا دستگیر شده‌اند، گفت: آن‌ها از بهزیستی، پلیس و گشت‌های شهرداری می‌ترسند؛ ما مهمان‌های زیادی داریم و بچه‌ها از آن‌ها استقبال می‌کنند، اما مدتی پیش چند نفر از وزارت کشور با لباس نظامی به بازدید آمده بودند که یکی از بچه‌ها در حیاط فریاد زد مأمور‌ها داخل مدرسه ریختند و شاهد بودیم که حیاط به سرعت خالی شد.
وی ادامه داد: ما مجموعه‌ای هستیم که از آموزش و پرورش مجوز داریم و قرار است برای کودکان کار آغوش باز کنیم؛ مأموران نهاد‌های ذیربط در جمع‌آوری کودکان کار خشن برخورد می‌کنند و واضح است وقتی کودکی دو سه بار کتک بخورد دیگر نمی‌توان او را بازگرداند و به او چیزی آموخت. بچه‌های ما از خیلی چیز‌ها می‌ترسند.
مدیر مدرسه کودکان کار افزود: ما با کودکی طرف هستیم که در ۱۰ سالگی به او می‌گویند مواد جابه‌جا کند. وی باید یاد بگیرد «نه» بگوید؛ آیا مدارس ما این را به بچه‌ها یاد می‌دهند؟
وی با بیان اینکه سال اول تأسیس مدرسه، بچه‌ها را به سختی جذب می‌کردیم، گفت: ما با مددکار به محل کار کودکان مانند مترو، خیاط خانه‌های مولوی و چهارراه‌ها می‌رویم؛ کودکانی داریم که بارکشی می‌کنند و دخترانی که با همراهی مادرشان در منازل کار می‌کنند؛ دخترهشت ساله‌ای هم داریم که پدرش معتاد است و می‌گوید تا پول ندهی نمی‌توانی به خانه بیایی؛ بچه‌های اتباع را هم داریم که مادرشان ایرانی، ولی پدر افغانستانی است و شناسنامه ندارند.
داودی، رفتار‌های سلبی در مدارس دولتی را از جمله عوامل بازماندگی از تحصیل کودکان کار دانست و ادامه داد: وقتی کودک در مدرسه تحقیر شود دیگر پایش را به مدرسه نمی‌گذارد؛ از سوی دیگر برخی پدر و مادر‌ها مخالف رفتن فرزندشان به مدرسه هستند و ما با والدین صحبت می‌کنیم؛ این یک مشکل فرهنگی است مثلاً سال گذشته در جلسه اولیا مربیان مدرسه از والدین ۳۰۰ بچه، ۱۰ نفر سواد داشتند.
وی با تأکید بر اینکه کودکان کار باید کنترل خشم و مهارت را یاد بگیرند تا بتوانند در آینده کسب حلال سالم داشته باشند، اظهار کرد: راهکار‌های موجود برای کاهش بازماندگی از تحصیل باید عینی‌تر شوند؛ مدرسه ما رایگان است و پولی از والدین نمی‌گیریم و معمولاً خیرین کمک می‌کنند، البته باید بهزیستی و شهرداری هم پناهگاه بچه‌ها باشند.
مدیر مدرسه کودکان کار درباره نیاز‌های اساسی این کودکان، گفت: باید واقعیت موجود را دید؛ کودک کار امروز با توجه به شرایط امروز در صورت بی توجهی، به جوان بزهکار فردا تبدیل می‌شود؛ باید از حالا و از سن کودکی به فکر آن‌ها بود و ما در مدرسه خودمان به این موضوع توجه داریم.
وی با طرح این پرسش که «چقدر از آموزش‌های امروز مدارس ما کارآمد هستند؟»، افزود: ما بچه‌ها را جداسازی نکردیم، اما آیا ساختار آموزش رسمی این چنین هست که والدین را راضی کنند تا بچه‌ها به مدرسه بروند؟ ما هم مدرسه جداگانه‌ای نیستیم، ما جزو آموزش و پرورش هستیم، این مدرسه در قالب ساختار وزارتخانه و کاملاً رسمی راه‌اندازی شده و با ساختار رسمی همراه است.
داودی تصریح کرد: باید آموزش و پرورش ساختار کل مدارس دولتی را به گونه‌ای اصلاح کند که بچه‌ها جذب مدارس شوند، زیرا با زور جذب نمی‌شوند؛ در مجموع تمام نهاد‌های فعال در این حیطه نیازمند حمایت و زیرساخت‌ها هستند.
وی با بیان اینکه آمار مشخصی از کودکان کار نداریم، افزود: تخمین‌هایی زده می‌شود، اما هیچ کدام قابل اثبات نیست و برای تهران وجود ۱۰ تا ۱۳ هزار کودک کار تخمین زده می‌شود.
داودی با بیان اینکه بچه‌های ما برگه اشتغال به تحصیل از مدرسه می‌گیرند، زیرا دستگیر شده‌اند، گفت: آن‌ها از بهزیستی، پلیس و گشت‌های شهرداری می‌ترسند؛ ما مهمان‌های زیادی داریم و بچه‌ها از آن‌ها استقبال می‌کنند، اما مدتی پیش چند نفر از وزارت کشور با لباس نظامی به بازدید آمده بودند که یکی از بچه‌ها در حیاط فریاد زد مأمور‌ها داخل مدرسه ریختند و شاهد بودیم که حیاط به سرعت خالی شد.
وی ادامه داد: ما مجموعه‌ای هستیم که از آموزش و پرورش مجوز داریم و قرار است برای کودکان کار آغوش باز کنیم؛ مأموران نهاد‌های ذیربط در جمع‌آوری کودکان کار خشن برخورد می‌کنند و واضح است وقتی کودکی دو سه بار کتک بخورد دیگر نمی‌توان او را بازگرداند و به او چیزی آموخت. بچه‌های ما از خیلی چیز‌ها می‌ترسند.
مدیر مدرسه کودکان کار افزود: ما با کودکی طرف هستیم که در ۱۰ سالگی به او می‌گویند مواد جابه‌جا کند. وی باید یاد بگیرد «نه» بگوید؛ آیا مدارس ما این را به بچه‌ها یاد می‌دهند؟
وی با بیان اینکه سال اول تأسیس مدرسه، بچه‌ها را به سختی جذب می‌کردیم، گفت: ما با مددکار به محل کار کودکان مانند مترو، خیاط خانه‌های مولوی و چهارراه‌ها می‌رویم؛ کودکانی داریم که بارکشی می‌کنند و دخترانی که با همراهی مادرشان در منازل کار می‌کنند؛ دخترهشت ساله‌ای هم داریم که پدرش معتاد است و می‌گوید تا پول ندهی نمی‌توانی به خانه بیایی؛ بچه‌های اتباع را هم داریم که مادرشان ایرانی، ولی پدر افغانستانی است و شناسنامه ندارند.
داودی، رفتار‌های سلبی در مدارس دولتی را از جمله عوامل بازماندگی از تحصیل کودکان کار دانست و ادامه داد: وقتی کودک در مدرسه تحقیر شود دیگر پایش را به مدرسه نمی‌گذارد؛ از سوی دیگر برخی پدر و مادر‌ها مخالف رفتن فرزندشان به مدرسه هستند و ما با والدین صحبت می‌کنیم؛ این یک مشکل فرهنگی است مثلاً سال گذشته در جلسه اولیا مربیان مدرسه از والدین ۳۰۰ بچه، ۱۰ نفر سواد داشتند.
وی با تأکید بر اینکه کودکان کار باید کنترل خشم و مهارت را یاد بگیرند تا بتوانند در آینده کسب حلال سالم داشته باشند، اظهار کرد: راهکار‌های موجود برای کاهش بازماندگی از تحصیل باید عینی‌تر شوند؛ مدرسه ما رایگان است و پولی از والدین نمی‌گیریم و معمولاً خیرین کمک می‌کنند، البته باید بهزیستی و شهرداری هم پناهگاه بچه‌ها باشند.
مدیر مدرسه کودکان کار درباره نیاز‌های اساسی این کودکان، گفت: باید واقعیت موجود را دید؛ کودک کار امروز با توجه به شرایط امروز در صورت بی توجهی، به جوان بزهکار فردا تبدیل می‌شود؛ باید از حالا و از سن کودکی به فکر آن‌ها بود و ما در مدرسه خودمان به این موضوع توجه داریم.
وی با طرح این پرسش که «چقدر از آموزش‌های امروز مدارس ما کارآمد هستند؟»، افزود: ما بچه‌ها را جداسازی نکردیم، اما آیا ساختار آموزش رسمی این چنین هست که والدین را راضی کنند تا بچه‌ها به مدرسه بروند؟ ما هم مدرسه جداگانه‌ای نیستیم، ما جزو آموزش و پرورش هستیم، این مدرسه در قالب ساختار وزارتخانه و کاملاً رسمی راه‌اندازی شده و با ساختار رسمی همراه است.
داودی تصریح کرد: باید آموزش و پرورش ساختار کل مدارس دولتی را به گونه‌ای اصلاح کند که بچه‌ها جذب مدارس شوند، زیرا با زور جذب نمی‌شوند؛ در مجموع تمام نهاد‌های فعال در این حیطه نیازمند حمایت و زیرساخت‌ها هستند.
ارسال نظرات