طی نامه‌ای صورت گرفت
به گزارش خبرنگار دانشگاه خبرگزاری دانشجو، دبیران شورای صنفی واحدهای دانشگاه بین‌المللی امام خمینی قزوین طی نامه‌ای به ریاست دانشگاه به وضع موجود در این دانشگاه و بی‌توجهی به مطالبات دانشجویان معترض شدند.
در این نامه آمده است:
طی سال گذشته جلسات زیادی با هدف ایجاد تعامل و برنامه‌ریزی با مسئولان دانشگاه و دانشکده‌ها برگزار شد و طی آنها نیازهای دانشجویان و دانشگاه از طرف نمایندگان دانشجویان به مسئولان دانشگاه اعلام شد و هر بار قول‌های کثیری برای همکاری، رفع نواقص و تأمین نیازها از طرف معاونین و شخص جناب عالی به نمایندگان دانشجویان داده شد.
اما متأسفانه با شروع سال تحصیلی جدید طی هفته‌های گذشته شاهد بروز مشکلات زیادی در تأمین ملزومات حداقلی دانشجویان بودیم. با مشکلاتی مانند عدم وجود کافه‌تریای مناسب و درخور شأن و امکانات برای بیش از ۱۰ هزار دانشجو، مشکلات فراوان در زمینه اسکان دانشجویان در خوابگاه‌های مناسب، افزایش ظرفیت نفرات ساکن در اتاق‌های دانشجویی، رعایت نکردن استانداردهای لازم خوابگاه‌ها و سیل دانشجویان واجد شرایط متقاضی دریافت خوابگاه پشت درهای خوابگاه‌ها که نتیجه بی‌توجهی به فراهم کردن زیرساخت‌های لازم برای جذب دانشجو بوده است، روبه‌رو بوده‌ایم.
طی سال‌های گذشته اتفاق افتاد درحالی‌که بارها و بارها این نسبت نامتعادل جذب دانشجو توسط این شورا مورد تذکر قرار گرفت، صفوف طولانی سلف‌ها و نبود فضای کافی برای صرف غذای دانشجویان، عدم تخصیص اینترنت به دانشجویان جدیدالورود به مدت یک ماه در مهرماه، کاهش چشمگیر بودجه دانشکده‌ها و آزمایشگاه‌ها تا جایی که موجب تشکیل نشدن بعضی کلاس‌های آزمایشگاه‌ها شد و کاهش کیفیت آموزشی رشته‌ها به‌دلیل جمعیت نامتعارف دانشجویان حاضر در کلاس‌ها تنها گوشه‌ای از این مشکلات است، نشانگر این مهم است که نیازهای بدیهی دانشجویان در دانشگاه بین‌المللی حضرت امام (ره) به‌هیچ‌عنوان در اولویت کار ریاست دانشگاه نیست که طبیعتاً این سیاست به رؤسای دانشکده‌ها و معاونان نیز تسری پیدا می‌کند.
در این میان شاید ناراحت‌کننده‌ترین اتفاقی که در حال رخ دادن است، این باشد که دانشجویان در اوج مشکلات و تحمل فشارها به‌جای مشاهده تلاش‌های شما در راستای حل مشکلات‌شان، شاهد پافشاری دانشگاه بر سیاست‌های هزینه کردن بودجه در ساخت دانشکده‌های جدید و پذیرش دانشجو بدون توجه به زیرساخت‌های رفاهی است.
این اتفاق موجب دلسردی هر چه بیشتر فضای دانشگاه شده و این تفکر را القا می‌کند که فضای مدیریتی دانشگاه پذیرای تعامل و هم‌فکری سازنده نیست و سکوت دانشجویان را انگیزه‌ای برای عدم رسیدگی‌های خود به وضعیت اسفناک فعلی می‌پندارد.
ارسال نظرات