با پوششی شبیه به قارچ روی سطح نانوذرات؛
به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، پژوهشگران دانشگاه درکسل به بررسی چگونگی افزایش طول عمر نانوذرات در بدن پرداختند. آن‌ها در تلاشند تا نشان دهند که چگونه می‌توان نانوذراتی که در جریان خون شناور هستند را حفظ کرد تا به تومور سرطانی برسند.
چنگ از محققان این پروژه می‌گوید: «بیشتر نانوذرات سنتز شده پیش از آن که به تومور سرطانی برسند، به سرعت از جریان خون خارج می‌شوند. این موضوع مانع بزرگی در مسیر تولید نانوذرات برای مقاصد درمان سرطان است. از این رو ما راهبردی ارائه کردیم که با استفاده از آن می‌توان ماندگاری نانوذرات را در بدن افزایش و در نتیجه خواص ضدتومور آن را بهبود داد.»
این گروه نشان دادند که پوسته‌ی پلیمری نانوذرات می‌تواند برای پنهان نگه‌داشتن نانوذرات از چشمان سیستم ایمنی بدن استفاده کند. سیستم ایمنی بدن، مواد خارجی را شناسایی و از طریق کبد یا کلیه آن را دفع می‌کند. برای این کار به محض ورود نانوذرات به خون، برچسب پروتئینی به آن می‌چسبد که این برچسب، نانوذرات را به‌عنوان عوامل خارجی معرفی می‌کند.
برای حل این مشکل، محققان سطح نانوذرات را با پلیمری پوشش دادند که جذب و اتصال پروتئین را به حداقل می‌رساند. با این کار برچسب‌زنی به نانوذرات به شدت کاهش یافته و ماندگاری آن‌ها در بدن افزایش می‌یابد.
در این پروژه محققان از پلیمر پلی‌اتیلن‌گلیکول استفاده کردند، به‌گونه‌ای که این پلیمر روی سطح جمع شده و متراکم می‌شود. با این کار پروتئین به راحتی دفع می‌شود و امکان اتصال به حداقل می‌رسد. این پلیمر همانند یک قارچ روی سطح نانوذره قرار گرفته و مانع از چسبیدن پروتئین می‌شود.
آن‌ها برای افزایش اطمینان از نچسبیدن پروتئین‌ها، دو لایه روی سطح نانوذرات قرار دادند که با این کار نانوذرات در سیستم گردش خون نامرئی می‌شوند.
نتایج یافته‌های پژوهشگران نشان داد که با این روش می‌توان تا ۲۴ ساعت نانوذرات را در سیستم گردش خون نگه داشت که این رقم دو برابر بیشتر از بهترین نتیجه‌ای است که پیش از این به‌دست آمده بود.
چنگ از محققان این پروژه می‌گوید: «بیشتر نانوذرات سنتز شده پیش از آن که به تومور سرطانی برسند، به سرعت از جریان خون خارج می‌شوند. این موضوع مانع بزرگی در مسیر تولید نانوذرات برای مقاصد درمان سرطان است. از این رو ما راهبردی ارائه کردیم که با استفاده از آن می‌توان ماندگاری نانوذرات را در بدن افزایش و در نتیجه خواص ضدتومور آن را بهبود داد.»
این گروه نشان دادند که پوسته‌ی پلیمری نانوذرات می‌تواند برای پنهان نگه‌داشتن نانوذرات از چشمان سیستم ایمنی بدن استفاده کند. سیستم ایمنی بدن، مواد خارجی را شناسایی و از طریق کبد یا کلیه آن را دفع می‌کند. برای این کار به محض ورود نانوذرات به خون، برچسب پروتئینی به آن می‌چسبد که این برچسب، نانوذرات را به‌عنوان عوامل خارجی معرفی می‌کند.
برای حل این مشکل، محققان سطح نانوذرات را با پلیمری پوشش دادند که جذب و اتصال پروتئین را به حداقل می‌رساند. با این کار برچسب‌زنی به نانوذرات به شدت کاهش یافته و ماندگاری آن‌ها در بدن افزایش می‌یابد.
در این پروژه محققان از پلیمر پلی‌اتیلن‌گلیکول استفاده کردند، به‌گونه‌ای که این پلیمر روی سطح جمع شده و متراکم می‌شود. با این کار پروتئین به راحتی دفع می‌شود و امکان اتصال به حداقل می‌رسد. این پلیمر همانند یک قارچ روی سطح نانوذره قرار گرفته و مانع از چسبیدن پروتئین می‌شود.
آن‌ها برای افزایش اطمینان از نچسبیدن پروتئین‌ها، دو لایه روی سطح نانوذرات قرار دادند که با این کار نانوذرات در سیستم گردش خون نامرئی می‌شوند.
نتایج یافته‌های پژوهشگران نشان داد که با این روش می‌توان تا ۲۴ ساعت نانوذرات را در سیستم گردش خون نگه داشت که این رقم دو برابر بیشتر از بهترین نتیجه‌ای است که پیش از این به‌دست آمده بود.
ارسال نظرات