به گزارش گروه پاتوق شيشه اي «شبكه خبر دانشجو»، نشريه دانشجويي آفتاب دانشگاه اروميه طي مطلبي به قلم داريوش زماني نوشت:
در هفته گذشته برخي از پايگاه هاي اطلاع رساني خبر از انحلال شوراي صنفي دانشگاه اروميه به دليل فعاليت هايي خارج از چهارچوب قانوني و تحرکاتي دون شأن دانشجويان دادند. سر باز زدن سران اين جمع از برگزاري انتخابات شوراي صنفي و تعلل سلطه جويانه ي اين افراد براي تصاحب به ناحق اين جايگاه براي سوء استفاده از آن در جهت منافع جناحي و گروهي همچنين برعهده گرفتن آشکار هدايت آشوب هاي پس از انتخابات سال گذشته در محيط دانشگاه توسط اعضاي اصلي اين جمع و انتشار مقالات و بيانه هايي موهن در طول دوره فعاليت غير قانوني در اين جايگاه توسط اعضاء اين شورا از جمله دلايلي بود که مسئولين دانشگاه را بعد از سال ها مدارا و تعامل مصلحانه که از ديد بسياري از ناظران تعلل هم محسوب مي گرديد وادار به اتخاذ اين تصميم کرد.
آن هايي که طي سال هاي گذشته سلسله مقاله هاي نشريه دانشجوئي آفتاب را دنبال مي کردند به روشني به ياد مي آورند که دست اندرکاران اين نشريه بارها و بارها و به شکل هاي مختلف نسبت به منش در پيش گرفته شده توسط اعضاي شوراي صنفي در دانشگاه و تخطي هاي علني، مکرر و گستاخانه اين نهاد از چهارچوب هاي قانوني تذکر داده بود و از مسئولين دانشگاه درخواست کرده بودند چاره اي براي اين مسئله بيانديشند تا حتي اگر نمي توانند اين روند در پيش گرفته شده را متوقف کنند از شدت روزافزون اين رويه در شورا کاسته شود. اما افسوس ...
رفتارهاي راديکالي و ساختارشکنانه بخش کوچکي از دانشگاهيان که متاسفانه هميشه ضربه هاي سختي به دانشگاه زده است سابقه اي فراتر از حيات چند ساله ي شوراي صنفي دارد. اما چرا و چگونه اين نهاد که به نظر بسياري از دانشجويان مي بايست پيگير مسائل رفاهي دانشگاه باشد اينگونه به حاشيه کشيده و آلت دست جرياناتي خاص قرار مي گيرد؟ کليد حل اين معما را نه درون دانشگاه که بايد در بين جريان هاي خارج از دانشگاه جستجو کرد. دهه هاي پنجاه و شصت، سال هاي تاثيرگذاري چشمگير و خيره کننده دانشگاه و دانشگاهيان با پيشگامي بلامنازع انجمن هاي اسلامي بر فضاي سياسي کشور بود و اين تشکل دانشجويي با فاصله زيادي از گروه ها و جريان هاي سياسي کشور ترسيمگر تحولات کشور بود به نحوي که حتي در مواردي خاص فضاي سياسي کشورهاي ديگر هم تحت تاثير تحرکات اين تشکل قرار مي گرفت.
در همين زمان بود که برخي از گروه هايي که با پيروزي انقلاب مردم ايران براي خود کيسه دوخته بودند ولي با عدم اقبال عمومي روبرو شده بودند متوجه اين ظرفيت سياسي شدند و در راستاي تئوري فشار از پايين؛ چانه زني از بالا دست طمع به سوي آن دراز کردند. همراه کردن اعضاء انجمن با خود و نفوذ عوامل اين گروه ها که در طي اين سال ها عملا در حاشيه بودند و مجالي براي بروز و ظهور نداشتند به درون انجمن اسلامي براي در اختيار گرفتن عنان اين تشکل از جمله فعاليت هايي بود که در طي دهه شصت از سوي اين گروه ها صورت پذيرفت و رفته رفته اتحاديه انجمن هاي اسلامي يا همان دفتر تحکيم وحدت را از عقل انقلابي تهي کرد و آن را بدل به محل تجمع افرادي با گرايش هاي آشوب طلبانه که به شدت تحت تاثير القائات خارج از دانشگاه بودند کرد.
آغاز اين رويه در اين اتحاديه شروعي بود براي رويگرداني انجمن هاي عضو و دانشجويان از اين اتحاديه؛ که پيگيري اين روند پس از حدود يک دهه منجر به از هم پاشيدگي و اضمحلال تحکيم وحدت گرديد و انجمن هاي اسلامي نيز با تدابيري جديد و جدي جهت جلوگيري از اتفاقي مشابه با ترک تحکيم در اتحاديه اي جديد گرد هم آمدند.
اما عوامل آشوب طلب تحکيم که اکنون ديگر جايگاهي قانوني براي پيگيري فعاليت هاي ساختارشکنانه خود دراختيار نداشتند در جستجوي مامني ديگر برآمدند. در اين ميان شوراي صنفي به دليل ويژگي هاي خاص مورد توجه اين عناصر فرصت طلب قرار گرفت. نداشتن ضوابط محکم و روشن براي تاييد صلاحيت اعضاء و موقعيت مناسب براي سوء استفاده هاي صنفي در جهت منافع سياسي از جمله اين ويژگي ها بود که افراد متمايل به تحکيم را در آن گرد آورد و پيگيري مسائل صنفي بهانه اي شد براي آنها تا مشي آشوب طلبانه آنها را که از نظر اين طيف مترادف با فعاليت سياسي است را از سر گيرند.
اين طيف آنچنان گستاخانه در تمام آنچه به اين شورا ارتباطي نداشت ورود پيدا مي کرد که در کنار تعجب ناظران، هيچ شک و شبهه اي را درمورد سوءاستفاده اين افراد از جايگاه شورا بر جاي نمي گذاشت. پيگيري انگيزه هاي سياسي و دنبال کردن سلوک فرهنگي تحکيم وحدت در شوراي صنفي به قدري نمود روشن و مشخصي داشت که همگان براحتي روح آشوب طلب تحکيم را در کالبد شوراي صنفي مشاهده مي کردند.
به هر حال انحلال اين شورا که به دليل انگيزه هاي سياسي گردانندگان آن تاثيري بر شرايط رفاهي دانشگاه نداشت باعث گرديد تا دانشگاه اروميه به مانند دانشگاه تهران شاهد تحرکاتي قرون وسطايي همچون برگزاري "دادگاه هاي تفتيش عقايد" از سوي شوراي صنفي نباشد. با اين وجود و در شرايط جديد توجه به دو نکته ضروري مي نمايد. اول آنکه با انحلال شوراي صنفي ممکن است افرادي از اين اتفاق سوءاستفاده کرده و با بوجود آوردن مشکلات رفاهي در دانشگاه زمينه ساز بدبيني دانشجويان نسبت به اين تصميم شوند و دوم؛ کساني که دل به وجود شوراي صنفي به عنوان محلي براي فعاليت هاي ساختارشکنانه بسته بودند با جمع شدن اين بساط، ايجاد کانوني جديد براي آشوبگري را در راس برنامه هاي خود قرار دهند. با وجود اين شرايط لازم است مسئولين و دانشجويان با هوشياري کامل تحولات پيش رو را رصد نموده و اجازه فتنه انگيزي به جريان هاي افراطي که حاضرند مصالح عمومي را فداي منافع شخصي و جناحي کنند، ندهند.
/انتهاي پيام/