مشاوران درمانگران واقعي جامعه هستند

به گزارش خبرنگار «خبرگزاري دانشجو» از مشهد، مصطفي تبريزي ظهر امروز در سومين همايش ملي «سلامت روان و تندرستي» در سالن اجتماعات دانشگاه آزاد واحد قوچان، با بيان اين موضوع كه سيستم خانواده داراي صدها نكته بوده كه تجميع آنها شخصيت آدمي را مي‌سازد، ‌بيان داشت: خانواده درماني به دخالت تمام عناصر پنهان و نهان مي‌پردازد و كودك همان صحنه‌هايي كه در دوران كودكي خود مثل دعوا پدر و مادر را مي‌بيند در زندگي آينده‌اش نيز تأثير مي‌گذارد.

تبريزي با تاكيد بر اين موضوع كه براي مشاوره بايد در تمام افراد خانواده درمان صورت بگيرد، تصريح كرد: وقتي يك پديده بيمارگونه در فردي وجود دارد ممكن است در خانواده نيز يك پديده بيمارگونه ديگر را بوجود آورد كه موجبات انحراف را فراهم مي‌كند.

وي ادامه داد: وقتي كودكي در دوران طفوليت ترانه‌هاي غمگين مثل لالايي را گوش مي‌دهد در آينده نيز ترانه‌هاي شاد را به همان حالت غمگين مي‌پسندد.

استاد دانشگاه علامه طباطبايي با اشاره به اين مطلب كه تك تك گفت‌وگو ها اسطوره‌هاي موجود در خانواده مي تواند به عشق‌ورزيدن و محبت تبديل شود، تصریح كرد: يکی از باورهاي غلط رايج امروز در ميان زن و شوهرها اين است كه زن و شوهر خوب، كساني هستند كه هم را دوست داشته باشند.

وي افزود: اگر اين اسطوره خانوادگي به اين تبديل شود كه زن و شوهر گاهي يكديگر را دوست دارند و گاهي يكديگر را تحمل نمي‌كنند ونياز به تنهايي دارد موجب مي‌شود كه بسياري از اختلافات بوجود نيايد.

تبريزي با اشاره به اين مطلب كه ديدن محبت در خانواده توسط بچه‌ها آنها را افرادي با محبت در زندگي آينده‌شان خواهد كرد، گفت: مردها خيلي كم يادگرفته‌اند كه ابراز علاقه خود را به همسرانشان نشان بدهند و بسياري از زنان به دليل اينكه شوهرانشان كلمه «دوستت دارم» را به آنها نمي‌گويند به مشاوران خود گلايه دارند.

وي ادامه داد: پاشنه آشيل زنان در شنيدن است و دوست‌داشتن بايد از همه راه‌ها مثل پوست، مو،‌گوشت و ... نشان داده شود پس تنها محتوا مهم نبوده بلكه شكل هم واجب است.

استاد دانشگاه علامه طباطبايي با اشاره به اين مطلب كه مشاور بايد به همراه مراجعه كننده خود نيز درمان شود، تأكيد كرد: مشاوران درمانگران واقعي جامعه هستند كه با روح و روان سرو كار دارند و مي‌توانند عشق را در خانواده‌ها نهادينه كنند.

وي خاطرنشان كرد: تمام زندگي نوعي دويدن است كه اگر بدون معنا و هدف باشد خسته‌كننده و نااميدكننده مي‌شود.