به گزارش گروه اقتصادی خبرگزاری دانشجو، صنعت نساجی به عنوان یک صنعت اصیل و سنتی سابقه‌ای بس طولانی در استان یزد دارد. این صنعت در این منطقه علاوه بر تاریخچه طولانی، پیشرفت و ترقی شایان توجهی را از سرگذرانده و میزان رشد و توسعه آن چشمگیر بوده است. علی کوهکن فعال اقتصاد مقاومتی و ساکن استان یزد است. او سابقه‌ای ۲۰ ساله در عرصه نساجی و تولید چفیه دارد و برای ۸ نفر هم اشتغالزایی کرده است. چفیه محصول اصلی کارگاه تولیدی آقای کوهکن است که البته با چالش‌های عمده‌ای هم روبه رو است. پس از مُهر و تسبیح، حالا نوبت چفیه رسیده است که چینی‌های زرنگ و فرصت طلب بازارش را به قبضه خود درآورند.
چین به عنوان بزرگ‌ترین قطب تجارت جهان شناخته می‌شود و واردات کالا از چین به ایران در طی چند دهه گذشته بسیار افزایش یافته است. کشور چین با استفاده از نیروی کار ارزان توانسته انواع و اقسام کالاهای مختلف را با قیمت تمام شده پایین به بازار عرضه کند و در تمام دنیا نظر اکثر شرکت‌های بازرگانی واردات کالا را به سمت خود جلب کرده است. در حال حاضر حدود ۸۰ درصد پارچه‌های وارداتی در بازار تهران چینی است.
وی درباره نحوه ورودش به عرصه نساجی، می‌گوید: «قبل از شروع کار نساجی، لوازم اتومبیل می‌فروختم. اما با توجه به علاقه‌ای که به کار تولید و نساجی داشتم، شغلم را تغییر دادم. شروع کارم به صورت دستی و خانگی بود. پس از مدتی یک دستگاه قدیمی بافندگی خریدم و به کارم سرعت بیشتری دادم تا اینکه با گذر زمان و پیشرفت کار باید یک کارگاه کوچک تاسیس می‌کردم. از تولیدات ساده و ارزانتر شروع کردم. کم کم کارم پیشرفت کرد. تعداد کارگر‌ها را افزایش دادم و کارگاهی بزرگتر را اجاره کردم. در حال حاضر هم ۸ جوان در این کارگاه مشغول به کار هستند.»
اشتغالزایی برای ۵۰ بانوی خانه دار
این فعال اقتصاد مقاومتی می‌افزاید: «دستگاه‌ها را با نخی که از کارخانه‌ها می‌خریم، مجهز می‌کنیم. چله آماده شده را در دستگاه قرار می‌دهیم و سپس دستگاه بافتن را آغاز می‌کند. محصول اصلی تولیدی ما چفیه است، اما در کنار آن، پارچه پیراهنی هم تولید می‌کنیم. تولید چفیه کار بسیار سختی است، اما با وجود ناملایمات بازار باز هم به تولید آن اصرار داریم. محصولاتمان را هم به بازار تهران و برخی از شهرستانهای نزدیک ارسال می‌کنیم.»
علی کوهکن در کنار اشتغالزایی برای ۸ نفر در کارگاه، ۵۰ زن سرپسرت خانوار را هم مشغول به کار کرده است. او در این باره اظهار می‌کند: «در روز ۳ هزار عدد چفیه تولید می‌کنیم. بعد از تولید، چفیه‌ها را به ۵۰ خانم خانه دار که برای بسته بندی و ظریف کاری تحویل می‌دهیم. روی برخی از چفیه‌ها نقش خاصی دوخته می‌شود و این وظیفه بر عهده خانم‌های دوزنده است. از اشتغالزایی برای بانوان خانه دار بسیار خرسندم و مطمئنم رضایت خداوند را نیز در پی دارد. بیشتر این بانوان خانم‌های خودسرپرست هستند. تولیدکنندگان دیگر نیز باید بخشی از کار تولیدی خود را به خانم‌های خانه دار خودسرپسرت واگذار کنند تا هم چرخ تولید بچرخد و هم کار خیری صورت بگیرد. همسرم نیز در تولید چفیه کمک می‌کند. او مدیریت بانوانی را که در منزل فعالیت می‌کنند، برعهده دارد. به هر خانم در ماه ۵۰۰ تا ۶۰۰ هزارتومان حقوق می‌دهیم.»
با واردات پارچه به ایران، جوانان چینی مشغول به کار شدند
او با بیان اینکه کار تولید به دلیل زیاد بودن ناملایمات و موانع نیازمند صبر ایوب است، خاطرنشان می‌کند: «چینی‌ها بازار چفیه را هم قبضه کرده اند! تولیدات چینی، بی کیفیت و در نتیجه ارزانتر از تولیدات کارخانه‌های ایرانی است، اما کیفیت دیگر برای خریداران مهم نیست و با قیمتهای موجود، کارخانه‌های نساجی ایرانی توان رقابت با محصولات چینی را ندارد. تا چندین سال قبل بازار چفیه خوب بود، اما با واردات چفیه چینی و هندی کسب و کار تولیدکنندگان ایرانی چفیه از رونق افتاد. حتی کارخانه فعال تولید چفیه در کرانه باختری رود اردن هم به دلیل اشباع بازار توسط تولیدات ارزان و بنجل چینی، در حال ورشکستگی است. در حال حاضر چفیه‌ها را با بازاریابی به شرکت‌ها و ارگان‌ها می‌فروشیم. ما چفیه‌ها را با قیمت ۶۰۰ تا ۲ هزار تومان در بازار می‌فروشیم.»
این فعال اقتصاد مقاومتی، با بیان اینکه واردات پارچه چینی موجب ورشکستگی کارخانجات پارچه بافی داخلی شده، تصریح می‌کند: «بسیاری از کارخانه‌های تولید پارچه تعطیل و ورشکسته شده اند. متاسفانه دولت برنامه‌ای برای مقابله با واردات کالاهای چینی ندارد. باید ترتیبی اتخاذ شود تا جلوی واردات گرفته شود. در حال حاضر ما روزی ۳۰۰ متر پارچه تولید می‌کنیم در صورتی که ظرفیتمان برای تولید ۱۰ برابر این رقم است، اما وقتی بازار را کالا‌ها و پارچه‌های چینی قرق کرده اند دیگر انگیزه‌ای برای تولیدکننده ایرانی باقی نمی‌ماند.»
ارسال نظرات