یادداشت دانشجویی|
گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو - مهدی طرفی؛* عرصه فضای مجازی میدان واقعی برای قضاوت درباره افراد نیست، فضای احساسی و رسانه زده‌ای که می‌تواند تخم مرغ را سلطان قلب‌ها کند و می‌تواند دانشمندی زحمتکش را تروریست جلو دهد.
قضاوت‌ها در میدان مجازی دقیق نیست و باعث به وجود آمدن نگاه صفر و یکی به اشخاص می‌شود، یک روز صدرالساداتی می‌شود قهرمان ملی، یک روز علی علیزاده می‌شود نماد دفاع از جمهوری اسلامی، روز بعد نوبت به فردوسی پور می‌رسد و روز بعد گلزار، در این بین طرفداران یا فالور‌های اینان آتش بیار معرکه می‌شوند و به کسی اجازه نقد سلبریتی مورد علاقه خود را نمی‌دهند و آن زمان است که فضای تقابلی بین طرفداران ایجاد می‌شود. در کل خصوصیت فضای مجازی الگوسازی از اشخاص است، حالا بنده دنبال کننده، اگر جنبه و علم این فضا را داشتم تحت تاثیر جو له یا علیه قرار نمی‌گیرم، در غیر این صورت مقلد بی، چون و چرای دنیای مجازی خواهم شد.
متاسفانه قضاوت‌های ناصحیح باعث شناخت‌های حداقلی از اشخاص می‌شود، این قضاوت‌های ناصحیح بعضا بین بچه‌های انقلابی، روحانی و دانشجو و استاد دانشگاه رایج است، واکنش احساسی که غالبا براساس سوارکاری بر موج رسانه‌ای که احتمالا می‌خواهد اثبات یک امر یا توجیهش باشد، مواضعی که نه استدلال پشتش خوابیده و نه سعی در اثبات مستدل یک موضع دارد، صرفا خوانشی تقابلی با جریان رقیب ایجاد می‌کند، حاشیه‌ای که ممکن است حتی یک هفته کل توان نیرو‌های انقلابی جوان را درگیر کند. بعضی وقت‌ها خود ما‌ها به چنین حواشی و درگیری‌ها علاقه مندیم؛ غافل از آن که ممکن باشد وارد تقابلی شویم که انتهایش نه برد و نه باخته بلکه صرفا تکمیل پازلی از پیش تعریف شده برای هدر رفت زمان و انرژی است.
یکی از مصادیق رعایت تقوا، عدم قضاوت سریع درباره اشخاص از روی یک دقیقه فیلم اینستایی است، افراد شاخص رسانه‌ای قطعا معصوم نیستند و سخنانشان وحی منزل نیست که سخنانشان ملاک قضاوت ما شود، حواسمان باشد دفاع و تقلید کور کورانه از سلبریتی ملا یا غیر ملا می‌تواند آخرت ما را تحت تاثیر قرار دهد، این خاصیت فضای مجازی روزی محبوب می‌کند روزی دیگر منفور می‌کند و شناخت جامعی از افراد نمی‌دهد. در واقع اشخاص آن چیزی را که می‌خواهند از خود نشان می‌دهند و مخاطب مجبور است طبق همان قضاوت کند، فرض کنید روزی امام جمعه‌ای را می‌تواند فقیهی انقلابی و دلسوز نشان دهد و روز دیگر برای همان شخص کمپین استعفا کن راه اندازی می‌کنند؛ یا روزی وزیرخارجه می‌شود قهرمان ملی، فردای آن روز می‌شود بی کفایت.
حال بهتر است به طور صحیح از فضای مجازی استفاده نمود و حواسمان به امواج ایجادی در آن باشد و قضاوت‌هایی که ناشی از فضای صفر یا یکی در آن است را کنار بگذاریم، آدم‌ها باید به طور کامل مورد بررسی قرار گیرند و صرفا یک بازه زمانی از زندگیشان که الان در فضای مجازی پر رنگ شده است، نباید منشا تصمیم گیریمان شود.
آدم‌های مجازی می‌توانند قضاوت‌های مجازی به همراه داشته باشند، قضاوت‌هایی که نه از روی علم بلکه ناشی از یک واقعه یا عملکرد افراد در یک برهه زمانی است، اینگونه است که کاربران قاضی القضات می‌شوند و شروع به قضاوت‌های ناصحیح از یکدیگر می‌کنند و متاسفانه این دنبال کنندگان آن‌ها هستند که بر مبنای قضاوت ناصحیح بازنشر کننده‌ی اتهام‌ها و یا قضاوت‌های بی جا از اشخاص خواهند شد.
فضای مجازی خوبی‌های بسیار دارد، اما نباید از ما قاضی القضاتی بسازد که آمادگی اظهار نظر در هر زمینه‌ای که به آن علم نداریم را بکند.
قضاوت‌ها در میدان مجازی دقیق نیست و باعث به وجود آمدن نگاه صفر و یکی به اشخاص می‌شود، یک روز صدرالساداتی می‌شود قهرمان ملی، یک روز علی علیزاده می‌شود نماد دفاع از جمهوری اسلامی، روز بعد نوبت به فردوسی پور می‌رسد و روز بعد گلزار، در این بین طرفداران یا فالور‌های اینان آتش بیار معرکه می‌شوند و به کسی اجازه نقد سلبریتی مورد علاقه خود را نمی‌دهند و آن زمان است که فضای تقابلی بین طرفداران ایجاد می‌شود. در کل خصوصیت فضای مجازی الگوسازی از اشخاص است، حالا بنده دنبال کننده، اگر جنبه و علم این فضا را داشتم تحت تاثیر جو له یا علیه قرار نمی‌گیرم، در غیر این صورت مقلد بی، چون و چرای دنیای مجازی خواهم شد.
متاسفانه قضاوت‌های ناصحیح باعث شناخت‌های حداقلی از اشخاص می‌شود، این قضاوت‌های ناصحیح بعضا بین بچه‌های انقلابی، روحانی و دانشجو و استاد دانشگاه رایج است، واکنش احساسی که غالبا براساس سوارکاری بر موج رسانه‌ای که احتمالا می‌خواهد اثبات یک امر یا توجیهش باشد، مواضعی که نه استدلال پشتش خوابیده و نه سعی در اثبات مستدل یک موضع دارد، صرفا خوانشی تقابلی با جریان رقیب ایجاد می‌کند، حاشیه‌ای که ممکن است حتی یک هفته کل توان نیرو‌های انقلابی جوان را درگیر کند. بعضی وقت‌ها خود ما‌ها به چنین حواشی و درگیری‌ها علاقه مندیم؛ غافل از آن که ممکن باشد وارد تقابلی شویم که انتهایش نه برد و نه باخته بلکه صرفا تکمیل پازلی از پیش تعریف شده برای هدر رفت زمان و انرژی است.
یکی از مصادیق رعایت تقوا، عدم قضاوت سریع درباره اشخاص از روی یک دقیقه فیلم اینستایی است، افراد شاخص رسانه‌ای قطعا معصوم نیستند و سخنانشان وحی منزل نیست که سخنانشان ملاک قضاوت ما شود، حواسمان باشد دفاع و تقلید کور کورانه از سلبریتی ملا یا غیر ملا می‌تواند آخرت ما را تحت تاثیر قرار دهد، این خاصیت فضای مجازی روزی محبوب می‌کند روزی دیگر منفور می‌کند و شناخت جامعی از افراد نمی‌دهد. در واقع اشخاص آن چیزی را که می‌خواهند از خود نشان می‌دهند و مخاطب مجبور است طبق همان قضاوت کند، فرض کنید روزی امام جمعه‌ای را می‌تواند فقیهی انقلابی و دلسوز نشان دهد و روز دیگر برای همان شخص کمپین استعفا کن راه اندازی می‌کنند؛ یا روزی وزیرخارجه می‌شود قهرمان ملی، فردای آن روز می‌شود بی کفایت.
حال بهتر است به طور صحیح از فضای مجازی استفاده نمود و حواسمان به امواج ایجادی در آن باشد و قضاوت‌هایی که ناشی از فضای صفر یا یکی در آن است را کنار بگذاریم، آدم‌ها باید به طور کامل مورد بررسی قرار گیرند و صرفا یک بازه زمانی از زندگیشان که الان در فضای مجازی پر رنگ شده است، نباید منشا تصمیم گیریمان شود.
آدم‌های مجازی می‌توانند قضاوت‌های مجازی به همراه داشته باشند، قضاوت‌هایی که نه از روی علم بلکه ناشی از یک واقعه یا عملکرد افراد در یک برهه زمانی است، اینگونه است که کاربران قاضی القضات می‌شوند و شروع به قضاوت‌های ناصحیح از یکدیگر می‌کنند و متاسفانه این دنبال کنندگان آن‌ها هستند که بر مبنای قضاوت ناصحیح بازنشر کننده‌ی اتهام‌ها و یا قضاوت‌های بی جا از اشخاص خواهند شد.
فضای مجازی خوبی‌های بسیار دارد، اما نباید از ما قاضی القضاتی بسازد که آمادگی اظهار نظر در هر زمینه‌ای که به آن علم نداریم را بکند.
*مهدی طرفی - دانشجوی دانشگاه شهید چمران اهواز
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.
ارسال نظرات