گزارش|
گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، حسین اکبری؛ پیش از ظهر امروز یکی دیگر از روز‌های شلوغ خیابان‌های شهر بجنورد به لنز دوربین‌ها رسید. باز هم مردم بجنورد آمدند تا عهدی از جنس مقاومت، دفاع از مظلوم و مقابله در برابر دشمن ببندند.
حوالی ساعت ۱۱ پیش از ظهر بود. بر خلاف این که در میانه‌ی خرداد ماه هستیم، آب و هوا آنچنان گرم نبود و سعی داشت با روزه داران مدارا کند. البته که بازهم راهپیمایی با دهان روزه آسان نیست.
شعار‌ها آغاز شده بود و مردم با لحن‌های مختلف وظیفه‌ی تولی و تبری خود را انجام می‌دادند. عده‌ای بلند، رسا، با مشتی گره کرده و از ته دل فریاد مرگ بر استکبار سر می‌دادند و برخی نیز آرامتر به نظر می‌رسیدند؛ آن‌ها شعار را یا زیر لب زمزمه می‌کردند و یا با صدایی آرام، سعی بر انجام وظیفه دینی خود داشتند.
به مانند همیشه راهپیمایی پر بود از صحنه‌هایی جذاب و به یاد ماندنی؛ حضور نسل چهار و حتی پنجم انقلاب در کنار مسن‌تر‌ها پیامی را منتقل می‌کرد؛ پیامی از جنس ادامه راه؛ ادامه راه، اما با عقل و منطق بیشتر؛ نه صرف احساس و هیجان. چرا که دیگر در بهبوهه‌ی انقلاب نیستیم، دشمن بر سر مردم موشک فرود نمی‌آورد و هواپیمای مسافربری ما را مورد هدف قرار نمی‌دهد؛ چرا که صبح تا شب و شب تا صبح رسانه‌های بیگانه و عاملان آن‌ها در داخل سعی بر سیاه جلوه دادن انقلاب دارند. با این شرایط آن کسی که پای انقلاب ایستاده فهیم‌تر از جوان دهه ۶۰ نیست؟
حضور تمام نسل‌ها در روز قدس
در میان راه به سراغ ۴ نسل رفتم و با آن‌ها گفتگوی کوتاهی ترتیب دادم. از بزرگ به کوچک. ابتدا پیرمردی با کلاه سبز رنگ بر سر که نشان دهنده سید بودن بود و لبانی خشک، توجهم را جلب کرد. پرسیدم سید با این حال تو چرا آمده ای؟ آن هم با دهان روزه؛ به شکل عادی روزه برای تو ضرر دارد حالا با دهان روزه آمده‌ای شعار هم بدهی؟
سید ساده بود و فکر کرد جدی گفته ام. اخم‌های خود را در هم پیچید و گفت: «من سالمم و روزه می‌گیرم و به کوری چشم دشمنان همیشه در راهپیمایی‌ها نیز شرکت می‌کنم. پسرم را به لب تانک نفرستاده ام که حالا خودم راهپیمایی نیایم.» این را که شنیدم متوجه شدم پدری شهید را یافته ام. گفتگو را ادامه دادم و از جسارت خود معذرت خواستم.
به میان جمعیت رفتم. مادری حدود ۳۵ تا ۴۰ ساله که با دستی دختر ۱۰ ساله خود را گرفته بود و با دست دیگر کالسکه کودک خردسالش را هل می‌داد مورد توجهم قرار گرفت. به نزدش رفتم و شغل و نیت خود را معرفی کرده و از علت حضورش پرسیدم. این مادر در پاسخ گفت: من وظیفه خود می‌دانم که از دین، مظلوم و کشورم دفاع کنم و برای این دفاع دو کار باید انجام دهم. ابتدا حضور در حوادث اساسی کشور مانند انتخابات و راهپیمایی ها؛ دوم تربیت فرزندان انقلابی و مومن که بتوانند کادر انقلاب اسلامی را بسازند.
به سراغ آینده سازان کشور رفتم. جوانان که بخش قابل توجهی از جمعیت را در برگرفته بودند. با یکی از این جوانان سر صحبت را باز کردم. او دانشجوی دانشگاه پیام نور بجنورد بود. علی رغم چهره‌ی نه چندان انقلابی، مواضعش از بسیاری افراد دیگر انقلابی‌تر بود و این به وضوح نشان می‌داد که نباید افراد را از ظاهر قضاوت کرد.
این دانشجو گفت: راستش را بخواهید این راهپیمایی سوم یا چهارمم است که شرکت می‌کنم. پیش‌تر در این وادی‌ها نبودم، اما با ورود به دانشگاه و باز شدن عرصه جدید آگاهی بر رویم، راه درست را پیدا کردم.
وی افزود: پیش از این به مسائل سیاسی بی تفاوت بودم، اما اینک یقین دارم اگر در صحنه نباشیم، گرگ‌های وحشی و درنده کشور ما را تکه تکه خواهند کرد.
سوژه بعدی که به سمتش رفتم دختر کوچکی با چادر مشکی بود. با پدرش در حال قدم زدن بود که پس از اچازه گرفتن از پدرش سر صحبت را باز کردم. اسمش فاطمه بود. فاطمه که کلاس اول را سپری می‌کرد، پس از گفتگوی فراوان و با لحن کودکانه اش گفت: من آمده ام که از رهبرم رفاع کنم.
پاسخی به توهم معامله قرن
اما امین ریحانی، مسئول بسیج دانشجویی دانشگاه آزاد بجنورد نیز در حاشیه این راهپیمایی به خبرنگار ما گفت: فضای سیاسی کشور بسیار حساس است و حفظ وحدت از جمله مهم‌ترین اقدامات لازم بوده، اما این وحدت به معنی فروکش کردن نقد‌های جامعه دانشگاهی نیست.
ریحانی ادامه داد: روز قدس از زیباترین و مهم‌ترین روز‌های مسلمانان است. اینک در کشور‌های زیادی روز قدس را نماد اعتراض به رژیم غاصب صهیونیستی می‌دانند که این از برکات انقلاب است. امروز تمام مردم و به خصوص دانشجویان به توهم معامله قرن پاسخ دندان شکنی دادند.
این دانشجو در پایان بیان داشت: شکست دشمن و پیروزی اسلام در این جنگ جهانی حتمی است، اما جوانان نباید از هیچ گونه تلاشی دست بکشند.
در این مراسم عظیم دانشجویان نیز به صورت گسترده حضور داشتند و هم پای مردم با رژیم غاصب صهیونیستی خط و نشان کشیدند.
حوالی ساعت ۱۱ پیش از ظهر بود. بر خلاف این که در میانه‌ی خرداد ماه هستیم، آب و هوا آنچنان گرم نبود و سعی داشت با روزه داران مدارا کند. البته که بازهم راهپیمایی با دهان روزه آسان نیست.
شعار‌ها آغاز شده بود و مردم با لحن‌های مختلف وظیفه‌ی تولی و تبری خود را انجام می‌دادند. عده‌ای بلند، رسا، با مشتی گره کرده و از ته دل فریاد مرگ بر استکبار سر می‌دادند و برخی نیز آرامتر به نظر می‌رسیدند؛ آن‌ها شعار را یا زیر لب زمزمه می‌کردند و یا با صدایی آرام، سعی بر انجام وظیفه دینی خود داشتند.
به مانند همیشه راهپیمایی پر بود از صحنه‌هایی جذاب و به یاد ماندنی؛ حضور نسل چهار و حتی پنجم انقلاب در کنار مسن‌تر‌ها پیامی را منتقل می‌کرد؛ پیامی از جنس ادامه راه؛ ادامه راه، اما با عقل و منطق بیشتر؛ نه صرف احساس و هیجان. چرا که دیگر در بهبوهه‌ی انقلاب نیستیم، دشمن بر سر مردم موشک فرود نمی‌آورد و هواپیمای مسافربری ما را مورد هدف قرار نمی‌دهد؛ چرا که صبح تا شب و شب تا صبح رسانه‌های بیگانه و عاملان آن‌ها در داخل سعی بر سیاه جلوه دادن انقلاب دارند. با این شرایط آن کسی که پای انقلاب ایستاده فهیم‌تر از جوان دهه ۶۰ نیست؟
حضور تمام نسل‌ها در روز قدس
در میان راه به سراغ ۴ نسل رفتم و با آن‌ها گفتگوی کوتاهی ترتیب دادم. از بزرگ به کوچک. ابتدا پیرمردی با کلاه سبز رنگ بر سر که نشان دهنده سید بودن بود و لبانی خشک، توجهم را جلب کرد. پرسیدم سید با این حال تو چرا آمده ای؟ آن هم با دهان روزه؛ به شکل عادی روزه برای تو ضرر دارد حالا با دهان روزه آمده‌ای شعار هم بدهی؟
سید ساده بود و فکر کرد جدی گفته ام. اخم‌های خود را در هم پیچید و گفت: «من سالمم و روزه می‌گیرم و به کوری چشم دشمنان همیشه در راهپیمایی‌ها نیز شرکت می‌کنم. پسرم را به لب تانک نفرستاده ام که حالا خودم راهپیمایی نیایم.» این را که شنیدم متوجه شدم پدری شهید را یافته ام. گفتگو را ادامه دادم و از جسارت خود معذرت خواستم.
به میان جمعیت رفتم. مادری حدود ۳۵ تا ۴۰ ساله که با دستی دختر ۱۰ ساله خود را گرفته بود و با دست دیگر کالسکه کودک خردسالش را هل می‌داد مورد توجهم قرار گرفت. به نزدش رفتم و شغل و نیت خود را معرفی کرده و از علت حضورش پرسیدم. این مادر در پاسخ گفت: من وظیفه خود می‌دانم که از دین، مظلوم و کشورم دفاع کنم و برای این دفاع دو کار باید انجام دهم. ابتدا حضور در حوادث اساسی کشور مانند انتخابات و راهپیمایی ها؛ دوم تربیت فرزندان انقلابی و مومن که بتوانند کادر انقلاب اسلامی را بسازند.
به سراغ آینده سازان کشور رفتم. جوانان که بخش قابل توجهی از جمعیت را در برگرفته بودند. با یکی از این جوانان سر صحبت را باز کردم. او دانشجوی دانشگاه پیام نور بجنورد بود. علی رغم چهره‌ی نه چندان انقلابی، مواضعش از بسیاری افراد دیگر انقلابی‌تر بود و این به وضوح نشان می‌داد که نباید افراد را از ظاهر قضاوت کرد.
این دانشجو گفت: راستش را بخواهید این راهپیمایی سوم یا چهارمم است که شرکت می‌کنم. پیش‌تر در این وادی‌ها نبودم، اما با ورود به دانشگاه و باز شدن عرصه جدید آگاهی بر رویم، راه درست را پیدا کردم.
وی افزود: پیش از این به مسائل سیاسی بی تفاوت بودم، اما اینک یقین دارم اگر در صحنه نباشیم، گرگ‌های وحشی و درنده کشور ما را تکه تکه خواهند کرد.
سوژه بعدی که به سمتش رفتم دختر کوچکی با چادر مشکی بود. با پدرش در حال قدم زدن بود که پس از اچازه گرفتن از پدرش سر صحبت را باز کردم. اسمش فاطمه بود. فاطمه که کلاس اول را سپری می‌کرد، پس از گفتگوی فراوان و با لحن کودکانه اش گفت: من آمده ام که از رهبرم رفاع کنم.
پاسخی به توهم معامله قرن
اما امین ریحانی، مسئول بسیج دانشجویی دانشگاه آزاد بجنورد نیز در حاشیه این راهپیمایی به خبرنگار ما گفت: فضای سیاسی کشور بسیار حساس است و حفظ وحدت از جمله مهم‌ترین اقدامات لازم بوده، اما این وحدت به معنی فروکش کردن نقد‌های جامعه دانشگاهی نیست.
ریحانی ادامه داد: روز قدس از زیباترین و مهم‌ترین روز‌های مسلمانان است. اینک در کشور‌های زیادی روز قدس را نماد اعتراض به رژیم غاصب صهیونیستی می‌دانند که این از برکات انقلاب است. امروز تمام مردم و به خصوص دانشجویان به توهم معامله قرن پاسخ دندان شکنی دادند.
این دانشجو در پایان بیان داشت: شکست دشمن و پیروزی اسلام در این جنگ جهانی حتمی است، اما جوانان نباید از هیچ گونه تلاشی دست بکشند.
در این مراسم عظیم دانشجویان نیز به صورت گسترده حضور داشتند و هم پای مردم با رژیم غاصب صهیونیستی خط و نشان کشیدند.
ارسال نظرات