ناکامی معامله قرن نشانه چیست؟

به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری دانشجو، طی روز‌های اخیر خبر‌هایی منتشر شده است مبنی بر این‌که آمریکا در اجرای معامله قرن، با عدم قطعیت‌های تعیین‌کننده‌ای روبرو شده است. به‌عنوان مثال، واشنگتن پست بر اساس فایل صوتی از یک جلسه خصوصی، مدعی شده است که وزیر خارجه آمریکا، تحقق این طرح را با تردید‌های جدی می‌نگرد. از سوی دیگر، برخی مقامات تشکیلات خودگردان بر اساس آن‌چه از مقامات اروپایی شنیده‌اند، گفته‌اند که واشنگتن بنا دارد این طرح را تا سال ۲۰۲۰ به تعویق بیندازد. این تردید‌ها از سوی آمریکا، دلایل متعددی دارد، اما به نظر می‌رسد یکی از مهم‌ترین دلایل را باید بی‌توجهی آمریکا به واقعیت‌های منطقه دانست.

واقعیت این است که نوعی شتاب در اجرای معامله قرن از سوی طراحان و کارگزاران آن مشاهده می‌شود که نسبتی با واقعیت‌های منطقه ندارد. معامله قرن، نخستین طرح برای حل! یکی از پیچیده‌ترین مشکلات منطقه غرب آسیا نبوده و آخرین آن‌ها نیز نخواهد بود. اما با این وجود، مدعای این طرح آن‌قدر بزرگ و ریشه‌ای است که نیازمند طراحی دقیق‌تر و توجه بیشتر به واقعیت‌های منطقه و موانع روبرو دارد. با این وجود، چنین توجهی نه در سطح دولت‌ها جهت اخذ همراهی آن‌ها و نه در سطح ملت‌ها جهت کاهش واکنش‌های آن‌ها، چندان از سوی واشنگتن دیده نمی‌شود.

این بی‌توجهی به واقعیت‌های منطقه‌ای، می‌تواند ناشی از دو عامل باشد؛ یا طراحان و کارگزاران معامله قرن، از بی‌تجربگی، چنین طرحی را سرِ دست گرفته‌اند و ادعای راه‌حلی جامع و مانع! برای قضیه فلسطین دارند و یا این‌که با انگیزه‌های دیگر، نسبت به واقعیت‌های منطقه تغافل کرده‌اند تا به اهدافی غیرآشکار (مثلاً در حوزه اقتصاد) دست یابند. هرقدر عامل محتمل دوم، نیازمند داده‌های متقن است، عامل اول را می‌توان در عملکرد کسانی، چون کوشنر مشاهده کرد.