به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، مهران مرادی نویسنده و کارگردان نمایش «این یک کنفرانس از شکست ماست» درباره چگونگی شکل‌گیری ایده این نمایش گفت: ایده «این یک کنفرانس از شکست ماست» از یک جمله شروع شد که در زمان صلح پسرها، پدرها را دفن می‌کنند، اما در زمان جنگ پدرها، پسرها را دفن می‌کنند. در ادامه در ذهنم به روابط میان چهار جوان رسیدم که قصد دارند عملی را انجام دهند، بدون اینکه برای آن دلیلی داشته باشند.
وی ادامه داد: آن جمله را هر روز برای خودم چیدمان می‌کردم و بار‌ها از فرم به محتوا می‌رسیدم. اتفاق‌ها را بخش‌بخش می‌کردم، چون متنی به شکل نهایی‌شده از ابتدا تا انتها وجود نداشت. برای نهایی کردن متن باید چیز‌هایی از خود بازیگران گروه بیرون می‌کشیدم؛ موقعیت و اتفاق را برای آن‌ها شرح می‌دادم و از آن‌ها می‌خواستم، بگویند در این شرایط چه می‌کنند. تمام دیالوگ‌ها را خود بازیگران گفته‌اند و من آن‌ها را هم‌راستا با متن دسته‌بندی و منظم می‌کردم و بعد دوباره متن را در اختیار بچه‌های گروه قرار می‌دادم. محتوای این نمایش به شدت تحت تاثیر فرم آن است؛ حرکت‌های تکراری و حرف‌های تکراری را مرتب می‌بینیم، یعنی همان چیزی که یک روزمرگی برای ما به وجود می‌آورد.
مرادی یادآور شد: در حال و روز فعلی جامعه می‌بینیم که روند زندگی بین یکسری از آدم‌ها حالت مکانیکی پیدا کرده است و بسیاری از اتفاق‌ها فقط در یک بازی و برای سرگرمی رخ می‌دهند و منطق خاصی پشت آن وجود ندارد. برای نمونه یکی از دوستانم که به عنوان مشاور یک مدرسه مشغول به کار است، تعریف می‌کرد که دانش‌آموزانش بعد از تعطیلی مدرسه بالای پل هوایی می‌روند و ادای پرت کردن خود به پایین و خودکشی را در می‌آورند و از هم فیلم می‌گیرند و بعد به پایین پل برمی‌گردند یعنی در عمل دست به خودکشی نمی‌زنند، اما این بازی برایشان جذابیت دارد. یا عده‌ای دیگر از این بچه‌های جوان ادای پرت کردن خود به زیر ماشین‌ها را در می‌آورند، اما در لحظه آخر خود را عقب می‌کشند که متاسفانه در این مورد باعث تصادف با اتومبیل‌ها نیز شده است. این اتفاقی دردناک است. این بچه‌ها دست به یک عمل صفر و صدی می‌زنند و در یک لحظه ممکن است تمام زندگی‌شان را از دست بدهند. باید ببینیم آن‌ها به کجا رسیده‌اند که وارد چنین بازی‌های خطرناکی می‌شوند.
این کارگردان تئاتر افزود: این مقطع سنی برای من اهمیت زیادی دارد و از نظر نمایشی نیز برایم جذاب بود که روی این قضیه کار کنم. البته شخصیت‌های این نمایش در سرانجام قصه آن کار را انجام نمی‌دهند، چون دلیلی برای انجامش ندارند. در این نمایش با ۲ نسل سنی روبرو هستیم؛ نسل پدران و نسل پسران. بچه‌های نسل جوان ادای پدرهایشان را در می‌آورند تا یکسری حرف‌ها را که از زبان پدرانشان نشنیده‌اند، بشنوند. در ادامه نمایش روشن می‌شود این یک بازی است که بین آن‌ها جریان دارد. آن‌ها این بازی را انجام می‌دهند تا ببینند آیا پدرانشان می‌توانند آن‌ها را راضی کنند دست از این کار بکشند؟ که در نهایت خسته می‌شوند و نمی‌توانند و دوباره رفاقت بین آن‌ها شکل می‌گیرد.
مرادی ادامه داد: در نمایش «این یک کنفرانس از شکست ماست»، پدرها نمی‌دانند چه کرده‌اند که باعث ناراحتی پسرانشان شده است و وقتی مساله از زبان بچه‌ها بازگو می‌شود، تعجب می‌کنند که نه مسائل پیچیده فلسفی، بلکه چیز‌های به ظاهر ساده و خیلی معمولی است که موجب ناراحتی فرزندانشان شده است. این مسائل در واقعیت خیلی جزئی و بی‌اهمیت به نظر می‌رسند، ولی واقعاً تاثیرگذار هستند.
وی اضافه کرد: بازیگران نمایش به لحاظ سنی در همان نسلی که صحبتش شد، جای می‌گیرند به همین دلیل است که کار حالت مستند دارد. سعی ما بر این بود که مخاطبان با دیدن این نمایش متوجه اتفاقاتی شوند و جلوی وقوع آن‌ها را بگیرند. خودکشی یک عمل دردناک است و زمانی که میان چند جوان تبدیل به یک بازی می‌شود، بر دردناکی آن اضافه می‌شود.
مرادی در پایان درباره مشکلات این روز‌های تئاتر توضیح داد: پانزده نفر در این گروه جمع شده‌اند و مشغول یک کار مشترک هستند تا اتفاقی فرهنگی را رقم بزنند، اما دردناک است که بازیگر من گاهاً ناچار بوده مسیری طولانی را پای پیاده طی کند تا به محل تمرین برسد. تئاتر شغل آنهاست پس چرا نباید از آن درآمدی داشته باشند. برای پیش بردن این کار پول قرض کرده‌ام، اما میزان فروش نیز آن‌قدر‌ها نیست که بتواند جوابگوی تمام هزینه‌ها باشد. ای‌کاش چنین فشار‌هایی کمتر بود تا کمی راحت‌تر به تولید فکر می‌کردیم، اما وقتی به لحاظ مالی این‌گونه زیر فشار قرار می‌گیریم، در آینده نمی‌توانیم چنین کار‌هایی را تکرار کنیم.
نمایش «این یک کنفرانس از شکست ماست» به نویسندگی و کارگردانی مهران مرادی از ۱۱ تیر در تماشاخانه استاد انتظامی خانه هنرمندان ایران روی صحنه رفته است؛ نمایشی که به یک معضل اجتماعی در میان نسل جوان امروز و رابطه میان پدران و پسران می‌پردازد. پوریا شکیبایی، امید شوندی، آرش صفایی، احمدرضا موسوی و اکبر مشکاتی بازیگران این اثر نمایشی هستند.
وی ادامه داد: آن جمله را هر روز برای خودم چیدمان می‌کردم و بار‌ها از فرم به محتوا می‌رسیدم. اتفاق‌ها را بخش‌بخش می‌کردم، چون متنی به شکل نهایی‌شده از ابتدا تا انتها وجود نداشت. برای نهایی کردن متن باید چیز‌هایی از خود بازیگران گروه بیرون می‌کشیدم؛ موقعیت و اتفاق را برای آن‌ها شرح می‌دادم و از آن‌ها می‌خواستم، بگویند در این شرایط چه می‌کنند. تمام دیالوگ‌ها را خود بازیگران گفته‌اند و من آن‌ها را هم‌راستا با متن دسته‌بندی و منظم می‌کردم و بعد دوباره متن را در اختیار بچه‌های گروه قرار می‌دادم. محتوای این نمایش به شدت تحت تاثیر فرم آن است؛ حرکت‌های تکراری و حرف‌های تکراری را مرتب می‌بینیم، یعنی همان چیزی که یک روزمرگی برای ما به وجود می‌آورد.
مرادی یادآور شد: در حال و روز فعلی جامعه می‌بینیم که روند زندگی بین یکسری از آدم‌ها حالت مکانیکی پیدا کرده است و بسیاری از اتفاق‌ها فقط در یک بازی و برای سرگرمی رخ می‌دهند و منطق خاصی پشت آن وجود ندارد. برای نمونه یکی از دوستانم که به عنوان مشاور یک مدرسه مشغول به کار است، تعریف می‌کرد که دانش‌آموزانش بعد از تعطیلی مدرسه بالای پل هوایی می‌روند و ادای پرت کردن خود به پایین و خودکشی را در می‌آورند و از هم فیلم می‌گیرند و بعد به پایین پل برمی‌گردند یعنی در عمل دست به خودکشی نمی‌زنند، اما این بازی برایشان جذابیت دارد. یا عده‌ای دیگر از این بچه‌های جوان ادای پرت کردن خود به زیر ماشین‌ها را در می‌آورند، اما در لحظه آخر خود را عقب می‌کشند که متاسفانه در این مورد باعث تصادف با اتومبیل‌ها نیز شده است. این اتفاقی دردناک است. این بچه‌ها دست به یک عمل صفر و صدی می‌زنند و در یک لحظه ممکن است تمام زندگی‌شان را از دست بدهند. باید ببینیم آن‌ها به کجا رسیده‌اند که وارد چنین بازی‌های خطرناکی می‌شوند.
این کارگردان تئاتر افزود: این مقطع سنی برای من اهمیت زیادی دارد و از نظر نمایشی نیز برایم جذاب بود که روی این قضیه کار کنم. البته شخصیت‌های این نمایش در سرانجام قصه آن کار را انجام نمی‌دهند، چون دلیلی برای انجامش ندارند. در این نمایش با ۲ نسل سنی روبرو هستیم؛ نسل پدران و نسل پسران. بچه‌های نسل جوان ادای پدرهایشان را در می‌آورند تا یکسری حرف‌ها را که از زبان پدرانشان نشنیده‌اند، بشنوند. در ادامه نمایش روشن می‌شود این یک بازی است که بین آن‌ها جریان دارد. آن‌ها این بازی را انجام می‌دهند تا ببینند آیا پدرانشان می‌توانند آن‌ها را راضی کنند دست از این کار بکشند؟ که در نهایت خسته می‌شوند و نمی‌توانند و دوباره رفاقت بین آن‌ها شکل می‌گیرد.
مرادی ادامه داد: در نمایش «این یک کنفرانس از شکست ماست»، پدرها نمی‌دانند چه کرده‌اند که باعث ناراحتی پسرانشان شده است و وقتی مساله از زبان بچه‌ها بازگو می‌شود، تعجب می‌کنند که نه مسائل پیچیده فلسفی، بلکه چیز‌های به ظاهر ساده و خیلی معمولی است که موجب ناراحتی فرزندانشان شده است. این مسائل در واقعیت خیلی جزئی و بی‌اهمیت به نظر می‌رسند، ولی واقعاً تاثیرگذار هستند.
وی اضافه کرد: بازیگران نمایش به لحاظ سنی در همان نسلی که صحبتش شد، جای می‌گیرند به همین دلیل است که کار حالت مستند دارد. سعی ما بر این بود که مخاطبان با دیدن این نمایش متوجه اتفاقاتی شوند و جلوی وقوع آن‌ها را بگیرند. خودکشی یک عمل دردناک است و زمانی که میان چند جوان تبدیل به یک بازی می‌شود، بر دردناکی آن اضافه می‌شود.
مرادی در پایان درباره مشکلات این روز‌های تئاتر توضیح داد: پانزده نفر در این گروه جمع شده‌اند و مشغول یک کار مشترک هستند تا اتفاقی فرهنگی را رقم بزنند، اما دردناک است که بازیگر من گاهاً ناچار بوده مسیری طولانی را پای پیاده طی کند تا به محل تمرین برسد. تئاتر شغل آنهاست پس چرا نباید از آن درآمدی داشته باشند. برای پیش بردن این کار پول قرض کرده‌ام، اما میزان فروش نیز آن‌قدر‌ها نیست که بتواند جوابگوی تمام هزینه‌ها باشد. ای‌کاش چنین فشار‌هایی کمتر بود تا کمی راحت‌تر به تولید فکر می‌کردیم، اما وقتی به لحاظ مالی این‌گونه زیر فشار قرار می‌گیریم، در آینده نمی‌توانیم چنین کار‌هایی را تکرار کنیم.
نمایش «این یک کنفرانس از شکست ماست» به نویسندگی و کارگردانی مهران مرادی از ۱۱ تیر در تماشاخانه استاد انتظامی خانه هنرمندان ایران روی صحنه رفته است؛ نمایشی که به یک معضل اجتماعی در میان نسل جوان امروز و رابطه میان پدران و پسران می‌پردازد. پوریا شکیبایی، امید شوندی، آرش صفایی، احمدرضا موسوی و اکبر مشکاتی بازیگران این اثر نمایشی هستند.
منبع: مهر
ارسال نظرات