گودینی در گفتگو با دانشجو:
محمدعلی گودینی، نویسنده و رمان‌نویس شناخته شده کشور در گفتگو با خبرنگار فرهنگی خبرگزاری دانشجو از اتمام نگارش تازه‌ترین رمان خود با عنوان «داربلوط مقدس» خبر داد و گفت: این رمان تازه‌ترین داستان نوشته من است که به اصطلاح درحال غلط‌گیری نگارشی و ویراستاری آن هستم.
وی افزود: «داربلوط مقدس» به نوعی در ادامه رمان‌های «تالار پذیرایی پایتخت» و «زنی با کفش‌های مردانه» است که یک سه‌گانه را تشکیل می‌دهد. رمان اول که به حوادث قبل از دوران انقلاب اسلامی می‌پرداخت و بازه زمانی سال‌های ۴۱ تا ۵۴ را روایت داستانی می‌کرد و رمان بعدی نیز به سال‌های ۵۶ تا دولت سازندگی و اوایل سال ۷۰ می‌پردازد.
• «داربلوط مقدس» با خلق داستانی انقلابی، به همان سال‌های ۸۸ برمی‌گردد
این رمان‌نویس با اشاره به جلد سوم خود اشاره کرد: «داربلوط مقدس» همچنان حال و هوای داستان‌های انقلابی دارد و به نقد کسانی که در فتنه ۸۸ دست داشتند، می‌پردازد.
گودینی افزود: من در این رمان در خلق داستانی نشان می‌دهم که این جریان هیچ‌وقت موفق نخواهد شد؛ چون مردم ما انقلابی هستند و جلوی جریانی که علیه نظام و انقلاب اسلامی باشد، می‌ایستند.
وی ادامه داد: بازی کردن‌های این‌ها با سبز و بنفش و ... تنها موجد اخلال است؛ اخلالی که هرگاه عواملش وارد میدان شده‌اند، مردم اجازه نداده و همچنان هم نخواهند داد که این‌ها بتوانند به تحرکی خلاف نظام اسلامی بزنند.
این داستان‌نویس برگزیده جوایز ادبی خاطرنشان ساخت: نوشتن «داربلوط مقدس» به همان سال‌های ۸۸ برمی‌گردد که بزودی در حدد ۳۰۰ صفحه آماده چاپ خواهد شد. البته قبل از چاپ آن را به جشنواره شعر و داستان انقلاب خواهم داد و بعد روی انتشار آن کار جدی‌تر خواهم کرد.
• من اگر قصه کارگری می‌نویسیم، چون تمام عمرم را در این فضا بوده‌ام
وی در عین حال تأکید داشت: به جوانان توصیه می‌کنم که نوشتن در فضای ادبیات بومی را جدی‌تر بگیرند؛ داستان‌هایشان را در اقلیم‌های متفاوت ببرند و قصه‌هایی را در فضا‌های بصری و بومی تازه خلق کنند چرا که امتیازی است برای موفقیت بهتر ادبیات داستانی.
این برگزیده و تقدیر شده در جوایز ادبی همانند کتاب سال و جلال، متذکر شد: من این تجربه‌گرایی و داستان‌های کارگری را در مورد رمان‌های خودم و همین سه داستانی که اشاره کرده‌ام، هر یک به شکلی دخیل کرده‌ام. خصوصا درمورد «تالار پذیرایی پایتخت» که با اقبال و جوایزی هم روبرو شد.
گودینی که قصه‌های کارگری در رمان‌های او تبلور خاصی دارد، گفت: قصه‌نویس باید در کنار فن نویسندگی، سراغ تجربه هم بزند. من اگر قصه کارگری می‌نویسیم، چون تمام عمرم را در این فضا بوده‌ام؛ از شاگردی در مغازه گرفته تا کارگری در کارخانه و ... را تجربه کرده‌ام و به پشتوانه همین تجربه دست به قلم می‌زنم و داستان کارگری می‌نویسم.
• باید در داستان نویسی هم پا به پای موفقیت شعر پیش برویم
این نویسنده در عین حال اعتقاد داشت: ما در حوزه نگارش داستان و رمان رو به رشد هستیم هرچند که همچنان در قیاس با عرصه شعر با آن سابقه درخشان و طولانی، جای کار بسیار دارد. اگر بتوان پا به پای شعر پیش رفت، به موفقیت دوچندانی هم خواهیم رسید.
گودینی در عین حال تصریح کرد: برای ما «نویسندگی» نمی‌تواند شغل محسوب شود و یا لااقل حرفه چندم است؛ من نزدیک به ۵۰ کتاب نوشته‌ام، ولی هنوز جرات ندارم که بگویم نویسنده‌ام. بالاخره ارزاق کم از نویسندگی و مشکلات دیگر بازار نشر، باعث می‌شود که خیلی دیر به رمان‌های شاخص برسیم هرچند قطعا در مسیر پیشرفت ادبیات داستانی انقلاب هستیم.
وی افزود: «داربلوط مقدس» به نوعی در ادامه رمان‌های «تالار پذیرایی پایتخت» و «زنی با کفش‌های مردانه» است که یک سه‌گانه را تشکیل می‌دهد. رمان اول که به حوادث قبل از دوران انقلاب اسلامی می‌پرداخت و بازه زمانی سال‌های ۴۱ تا ۵۴ را روایت داستانی می‌کرد و رمان بعدی نیز به سال‌های ۵۶ تا دولت سازندگی و اوایل سال ۷۰ می‌پردازد.
• «داربلوط مقدس» با خلق داستانی انقلابی، به همان سال‌های ۸۸ برمی‌گردد
این رمان‌نویس با اشاره به جلد سوم خود اشاره کرد: «داربلوط مقدس» همچنان حال و هوای داستان‌های انقلابی دارد و به نقد کسانی که در فتنه ۸۸ دست داشتند، می‌پردازد.
گودینی افزود: من در این رمان در خلق داستانی نشان می‌دهم که این جریان هیچ‌وقت موفق نخواهد شد؛ چون مردم ما انقلابی هستند و جلوی جریانی که علیه نظام و انقلاب اسلامی باشد، می‌ایستند.
وی ادامه داد: بازی کردن‌های این‌ها با سبز و بنفش و ... تنها موجد اخلال است؛ اخلالی که هرگاه عواملش وارد میدان شده‌اند، مردم اجازه نداده و همچنان هم نخواهند داد که این‌ها بتوانند به تحرکی خلاف نظام اسلامی بزنند.
این داستان‌نویس برگزیده جوایز ادبی خاطرنشان ساخت: نوشتن «داربلوط مقدس» به همان سال‌های ۸۸ برمی‌گردد که بزودی در حدد ۳۰۰ صفحه آماده چاپ خواهد شد. البته قبل از چاپ آن را به جشنواره شعر و داستان انقلاب خواهم داد و بعد روی انتشار آن کار جدی‌تر خواهم کرد.
• من اگر قصه کارگری می‌نویسیم، چون تمام عمرم را در این فضا بوده‌ام
وی در عین حال تأکید داشت: به جوانان توصیه می‌کنم که نوشتن در فضای ادبیات بومی را جدی‌تر بگیرند؛ داستان‌هایشان را در اقلیم‌های متفاوت ببرند و قصه‌هایی را در فضا‌های بصری و بومی تازه خلق کنند چرا که امتیازی است برای موفقیت بهتر ادبیات داستانی.
این برگزیده و تقدیر شده در جوایز ادبی همانند کتاب سال و جلال، متذکر شد: من این تجربه‌گرایی و داستان‌های کارگری را در مورد رمان‌های خودم و همین سه داستانی که اشاره کرده‌ام، هر یک به شکلی دخیل کرده‌ام. خصوصا درمورد «تالار پذیرایی پایتخت» که با اقبال و جوایزی هم روبرو شد.
گودینی که قصه‌های کارگری در رمان‌های او تبلور خاصی دارد، گفت: قصه‌نویس باید در کنار فن نویسندگی، سراغ تجربه هم بزند. من اگر قصه کارگری می‌نویسیم، چون تمام عمرم را در این فضا بوده‌ام؛ از شاگردی در مغازه گرفته تا کارگری در کارخانه و ... را تجربه کرده‌ام و به پشتوانه همین تجربه دست به قلم می‌زنم و داستان کارگری می‌نویسم.
• باید در داستان نویسی هم پا به پای موفقیت شعر پیش برویم
این نویسنده در عین حال اعتقاد داشت: ما در حوزه نگارش داستان و رمان رو به رشد هستیم هرچند که همچنان در قیاس با عرصه شعر با آن سابقه درخشان و طولانی، جای کار بسیار دارد. اگر بتوان پا به پای شعر پیش رفت، به موفقیت دوچندانی هم خواهیم رسید.
گودینی در عین حال تصریح کرد: برای ما «نویسندگی» نمی‌تواند شغل محسوب شود و یا لااقل حرفه چندم است؛ من نزدیک به ۵۰ کتاب نوشته‌ام، ولی هنوز جرات ندارم که بگویم نویسنده‌ام. بالاخره ارزاق کم از نویسندگی و مشکلات دیگر بازار نشر، باعث می‌شود که خیلی دیر به رمان‌های شاخص برسیم هرچند قطعا در مسیر پیشرفت ادبیات داستانی انقلاب هستیم.
ارسال نظرات