به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری دانشجو، «عبدالباری عطوان» تحلیلگر مطرح جهان عرب در سرمقاله روزنامه «رای الیوم» نوشت: دو موشک که توسط یکی از گروه‌های مقاومت فلسطین در نوار غزه سه‌شنبه گذشته به سمت شهر اشغالی «اشدود» شلیک شد؛ جایی که «بنیامین نتانیاهو» نخست‌وزیر اسرائیل در آنجا در حال سخنرانی انتخاباتی بود، نقش عمده‌ای در مشخص کردن نتایج انتخابات پارلمانی اسرائیل دارد که روز سه‌شنبه آینده برگزار خواهد شد. در حالی‌که بیانیه‌های محکومیت‌آمیزی، که از سوی وزیران خارجه کشور‌های عربی در واکنش به وعده نتانیاهو مبنی بر الحاق «غور اردن» و شمال «بحر المیت» در صورت پیروزی‌اش در انتخابات، نقشی در این انتخابات ندارند.
آنچه بسیار ناامید کننده و موجب عصبانیت بیشتر می‌شود آن جمله‌ای است که پیوند مشترک در تمامی این بیانیه‌هایی شده است که می‌گویند چنین گامی (الحاق غور اردن) فرآیند صلح و تشکیل دو کشور مستقل را تضعیف می‌کند. آیا آن‌ها از تکرار این جمله احمقانه شرم نمی‌کنند در حالی‌که آن‌ها خوب می‌دانند که راه‌حل تشکیل دو کشور صرفا با انتقال سفارت آمریکا به قدس اشغالی، الحاق بلندی‌های جولان سوریه، فعال کردن طرح «معامله قرن» به عنوان جایگزینی برای حل و فصل قضیه فلسطین و سقوط تحقیرآمیز و ذلیلانه طرح صلح عربی، در حالی‌که حاکمان این کشور‌ها برای عادی‌سازی با رژیم اشغالگر شتاب می‌کنند، به پایان رسیده است.
به دو موشکی برمی‌گردیم که آژیر‌های خطر را (در شهرک‌های صهیونیست‌نشین) به صدا درآوردند و باعث شدند که نتانیاهو، در حالی‌که ترس در چهره‌اش هویدا بود، همچون موش به نزدیک‌ترین پناهگاه برای نجات جانش فرار کند. می‌گوییم که اهمیت این دو موشک به دقت در زمان‌بندی‌شان برمی‌گردد که نشانگر وجود توانمندی‌های بالای اطلاعاتی در رصد و تعقیب هر ریز و درشتی در فلسطین اشغالی، و به‌ویژه تحرکات نتانیاهو و مسئولان ارشد اسرائیلی از سوی گروه‌های مقاومت در باریکه است.
نتانیاهو، که خودش را به رای‌دهندگان همچون قهرمان ملی، رهبری شجاع و تنها کسی که قادر به حمایت از «اسرائیل» و بازگرداندن لبنان، ایران و نوار غزه به عصر حجر است، معرفی می‌کند (فیلم فرارش) در صد‌ها هزار شبکه اجتماعی منتشر شده است و این ماجرا در نقض تمامی این مشخصه‌هایش است؛ چرا که او کاملا به هم ریخته و وحشت‌زده بود و تمام همّ و غمش نجات خود بود.
طبق نظر اکثریت اسرائیلی‌ها، نتانیاهو یک دروغگوی حرفه‌ای است و اگر می‌خواست غور اردن را ملحق کند پس چرا این امر را طی دهه‌ها به تاخیر انداخته است، در حالی‌که هیچ مانعی برای آن نبود و او می‌توانست در مقام نخست‌وزیر، در این زمینه تصمیم‌گیری کند. ولی او می‌داند که شانس پیروزی ائتلاف تحت رهبری‌اش «لیکود» و تشکیل کابینه، زیاد نیست و از این‌رو به امید تقویت شانس پیروزی‌اش غرق در وعده‌هایی از الحاق غور اردن گرفته تا تهدید به حمله به نوار غزه جهت سرکوب کردن قدرت حماس و پایان دادن به وجود پدیده مقاومت در آن، غرق می‌شود.
یک رای‌دهنده اسرائیلی، که امنیت را مهم‌ترین اولویتش قرار می‌دهد ممکن است در رای دادن به رهبری، که آثار ترس و وحشت بر صورتش معلوم گشته است و از ترس دو موشک به شهر بزرگی، که در آن در حال سخنرانی انتخاباتی بود، فرار کرد، بسیار شک و تردید کند. همان‌گونه که اشاره به ملحق کردن اراضی و یهودی‌سازی آن‌ها و قانونی کردن شهرک‌سازی در این مناطق، به برقراری امنیت و ثبات منجر نشده بلکه نتایج معکوس داده است و خواهد داد؛ توسعه موشکهای مقاومت، دقیق بودن آن‌ها و وجود زرادخانه پهپاد‌ها نمونه‌هایی در این‌باره هستند.
نتانیاهو هرگز جرات نمی‌کند به نوار غزه حمله کند و به مقاومت در آن پایان دهد وگرنه چرا او چند ساعت بعد از آغاز درگیری‌های اخیر، به قاهره شتابید تا درخواست کمک برای آتش‌بس کند. برای این‌که او می‌داند طولانی کردن جنگ به گریختن پنج میلیون شهرک‌نشین اسرائیلی به پناهگاه‌ها برای هفته‌ها و چه بسا ماه‌ها و نابود شدن فرودگاه «بن گوریون» در تل‌آویو منتهی خواهد شد. افزون بر این، آیا او می‌تواند بر نوار غزه حکومت کند؟
یک بررسی نهایی باقی مانده است این‌که، غور اردن، که نتانیاهو می‌خواهد آن را ملحق کند فقط ۳۰ درصد از مساحت منطقه اشغالی کرانه باختری را شامل می‌شود و حاصلخیزترین بخش سرزمین اردن، که طبق معاهده «وادی عربه» به اسرائیلی‌ها اجاره داده شده است، شامل بحر المیت است که اسرائیل آن را ملک خصوصی خود می‌داند و می‌خواهد آن و تمامی مناطق اطرافش را در چارچوب سیاست ملحق کردن تصاحب کند.
کسی‌که کرانه باختری، قدس اشغالی و بلندی‌های جولان را ملحق می‌کند پس چرا بخش اردنی غور اردن را ضمیمه نمی‌کند؟ چه چیزی، او را در سایه این خواری حکام عرب منع می‌کند؟
وعده‌های نتانیاهو و تحرکات پهلوانی‌اش، که آخرین مورد آن سفر به شهر ساحلی «سوچی» برای دیدار با «ولادیمیر پوتین» رئیس‌جمهوری روسیه در روز گذشته بود، هرگز به او کمک قابل توجهی نمی‌کند؛ چرا که او قبل از انتخابات اخیر نیز سفر‌های مشابهی ترتیب داد. شاید هم این سفر‌ها نتیجه‌بخش باشند و او او در انتخابات آتی پیروز شود، ولی این امر نیز جای شک دارد؛ چرا که او اسرائیلی‌ها را با یک‌سری بحران‌هایی بی حد و مرز قرار داده است و آن‌ها از شمال، جنوب و شرق توسط نیرویی بازدارنده در محاصره قرار دارند در حالی‌که هژمونی نظامی آن‌ها به سرعت در حال از بین رفتن است در مقابل قدرت محور مقاومت در حال رشد است.
اسطوره نتانیاهو به پایانش نزدیک می‌شود و سلول باشکوه او که برای چندین سال در آن مستقر خواهد شد، در یکی از زندان‌های تل‌آویو در مرحله آماده سازی و مجهز شدن جهت پذیرایی از وی است. قصه دو موشکی را به یاد بیاوردی که اشدور (زادگاه پدرم) را هدف قرار دادند و نقاب برافکنده و چهره واقعی نتانیاهو را نشان دادند.
آنچه بسیار ناامید کننده و موجب عصبانیت بیشتر می‌شود آن جمله‌ای است که پیوند مشترک در تمامی این بیانیه‌هایی شده است که می‌گویند چنین گامی (الحاق غور اردن) فرآیند صلح و تشکیل دو کشور مستقل را تضعیف می‌کند. آیا آن‌ها از تکرار این جمله احمقانه شرم نمی‌کنند در حالی‌که آن‌ها خوب می‌دانند که راه‌حل تشکیل دو کشور صرفا با انتقال سفارت آمریکا به قدس اشغالی، الحاق بلندی‌های جولان سوریه، فعال کردن طرح «معامله قرن» به عنوان جایگزینی برای حل و فصل قضیه فلسطین و سقوط تحقیرآمیز و ذلیلانه طرح صلح عربی، در حالی‌که حاکمان این کشور‌ها برای عادی‌سازی با رژیم اشغالگر شتاب می‌کنند، به پایان رسیده است.
به دو موشکی برمی‌گردیم که آژیر‌های خطر را (در شهرک‌های صهیونیست‌نشین) به صدا درآوردند و باعث شدند که نتانیاهو، در حالی‌که ترس در چهره‌اش هویدا بود، همچون موش به نزدیک‌ترین پناهگاه برای نجات جانش فرار کند. می‌گوییم که اهمیت این دو موشک به دقت در زمان‌بندی‌شان برمی‌گردد که نشانگر وجود توانمندی‌های بالای اطلاعاتی در رصد و تعقیب هر ریز و درشتی در فلسطین اشغالی، و به‌ویژه تحرکات نتانیاهو و مسئولان ارشد اسرائیلی از سوی گروه‌های مقاومت در باریکه است.
نتانیاهو، که خودش را به رای‌دهندگان همچون قهرمان ملی، رهبری شجاع و تنها کسی که قادر به حمایت از «اسرائیل» و بازگرداندن لبنان، ایران و نوار غزه به عصر حجر است، معرفی می‌کند (فیلم فرارش) در صد‌ها هزار شبکه اجتماعی منتشر شده است و این ماجرا در نقض تمامی این مشخصه‌هایش است؛ چرا که او کاملا به هم ریخته و وحشت‌زده بود و تمام همّ و غمش نجات خود بود.
طبق نظر اکثریت اسرائیلی‌ها، نتانیاهو یک دروغگوی حرفه‌ای است و اگر می‌خواست غور اردن را ملحق کند پس چرا این امر را طی دهه‌ها به تاخیر انداخته است، در حالی‌که هیچ مانعی برای آن نبود و او می‌توانست در مقام نخست‌وزیر، در این زمینه تصمیم‌گیری کند. ولی او می‌داند که شانس پیروزی ائتلاف تحت رهبری‌اش «لیکود» و تشکیل کابینه، زیاد نیست و از این‌رو به امید تقویت شانس پیروزی‌اش غرق در وعده‌هایی از الحاق غور اردن گرفته تا تهدید به حمله به نوار غزه جهت سرکوب کردن قدرت حماس و پایان دادن به وجود پدیده مقاومت در آن، غرق می‌شود.
یک رای‌دهنده اسرائیلی، که امنیت را مهم‌ترین اولویتش قرار می‌دهد ممکن است در رای دادن به رهبری، که آثار ترس و وحشت بر صورتش معلوم گشته است و از ترس دو موشک به شهر بزرگی، که در آن در حال سخنرانی انتخاباتی بود، فرار کرد، بسیار شک و تردید کند. همان‌گونه که اشاره به ملحق کردن اراضی و یهودی‌سازی آن‌ها و قانونی کردن شهرک‌سازی در این مناطق، به برقراری امنیت و ثبات منجر نشده بلکه نتایج معکوس داده است و خواهد داد؛ توسعه موشکهای مقاومت، دقیق بودن آن‌ها و وجود زرادخانه پهپاد‌ها نمونه‌هایی در این‌باره هستند.
نتانیاهو هرگز جرات نمی‌کند به نوار غزه حمله کند و به مقاومت در آن پایان دهد وگرنه چرا او چند ساعت بعد از آغاز درگیری‌های اخیر، به قاهره شتابید تا درخواست کمک برای آتش‌بس کند. برای این‌که او می‌داند طولانی کردن جنگ به گریختن پنج میلیون شهرک‌نشین اسرائیلی به پناهگاه‌ها برای هفته‌ها و چه بسا ماه‌ها و نابود شدن فرودگاه «بن گوریون» در تل‌آویو منتهی خواهد شد. افزون بر این، آیا او می‌تواند بر نوار غزه حکومت کند؟
یک بررسی نهایی باقی مانده است این‌که، غور اردن، که نتانیاهو می‌خواهد آن را ملحق کند فقط ۳۰ درصد از مساحت منطقه اشغالی کرانه باختری را شامل می‌شود و حاصلخیزترین بخش سرزمین اردن، که طبق معاهده «وادی عربه» به اسرائیلی‌ها اجاره داده شده است، شامل بحر المیت است که اسرائیل آن را ملک خصوصی خود می‌داند و می‌خواهد آن و تمامی مناطق اطرافش را در چارچوب سیاست ملحق کردن تصاحب کند.
کسی‌که کرانه باختری، قدس اشغالی و بلندی‌های جولان را ملحق می‌کند پس چرا بخش اردنی غور اردن را ضمیمه نمی‌کند؟ چه چیزی، او را در سایه این خواری حکام عرب منع می‌کند؟
وعده‌های نتانیاهو و تحرکات پهلوانی‌اش، که آخرین مورد آن سفر به شهر ساحلی «سوچی» برای دیدار با «ولادیمیر پوتین» رئیس‌جمهوری روسیه در روز گذشته بود، هرگز به او کمک قابل توجهی نمی‌کند؛ چرا که او قبل از انتخابات اخیر نیز سفر‌های مشابهی ترتیب داد. شاید هم این سفر‌ها نتیجه‌بخش باشند و او او در انتخابات آتی پیروز شود، ولی این امر نیز جای شک دارد؛ چرا که او اسرائیلی‌ها را با یک‌سری بحران‌هایی بی حد و مرز قرار داده است و آن‌ها از شمال، جنوب و شرق توسط نیرویی بازدارنده در محاصره قرار دارند در حالی‌که هژمونی نظامی آن‌ها به سرعت در حال از بین رفتن است در مقابل قدرت محور مقاومت در حال رشد است.
اسطوره نتانیاهو به پایانش نزدیک می‌شود و سلول باشکوه او که برای چندین سال در آن مستقر خواهد شد، در یکی از زندان‌های تل‌آویو در مرحله آماده سازی و مجهز شدن جهت پذیرایی از وی است. قصه دو موشکی را به یاد بیاوردی که اشدور (زادگاه پدرم) را هدف قرار دادند و نقاب برافکنده و چهره واقعی نتانیاهو را نشان دادند.
ارسال نظرات