نقدی بر یک تجلیل پر ابهام در جشنواره «بچه‌های مسجد»؛
به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، سه روز پیش بود که در نشست خبری چهاردهمین جشنواره سراسری تئاتر مردمی «بچه‌های مسجد» به‌طور رسمی اعلام شد قرار است از «حسین پارسایی» به‌عنوان هنرمندی که سنگ بنای این جشنواره را گذاشته است تجلیل شود.
این خبر با توجه به حال و روز فعلی پارسایی در تئاتر کشور موجب تعجب خیلی از اهالی تئاتر شد و از سوی دیگر این نگرانی را برای اهالی تئاتر به وجود آورد که جشنواره‌ای که عنوان «مردمی» را یدک می‌کشد، با چه معیاری تصمیم به تقدیر از حسین پارسایی گرفته است.
ناخودآگاه این پرسش در ذهن منتقدان شکل می‌گیرد که اصولا مسؤولان این جشنواره معیار مشخصی بر اساس ویژگی‌های محتوایی آن برای تجلیل از چهره‌ها دارند یا صرفا رفیق‌بازی حرف آخر را می‌زند؟! انتخاب حسین پارسایی به‌عنوان چهره برتر تئاتر ملی در حوزه مسجد از ۲ جنبه جای سوال دارد؛ نخست آنکه وقتی صحبت از یک جشنواره مردمی با محوریت مسجد به میان می‌آید قاعدتا باید کسانی در جشنواره مورد تجلیل قرار گیرند که همچنان بر اساس مختصات محتوایی آن قدم بردارند یا آنکه حداقل در نقطه مقابل آرمان‌های جشنواره قرار نداشته باشند که درباره حسین پارسایی که سالیان پیش با تئاترهای مذهبی بیشتر شناخته می‌شد، اوضاع کاملا روشن است، زیرا کافی است نگاهی به کارنامه کاری پارسایی در چند سال اخیر بیندازیم تا بخوبی متوجه شویم این کارگردان با تولید نمایش‌های لاکچری، چون «بینوایان»، «الیور توئیست» و «مولن‌روژ» که صرفا بر مبنای ترویج نمایشنامه‌های غربی روی صحنه رفته‌اند، نه‌تنها دیگر هیچ شباهتی با حسین پارسایی دغدغه‌مند و متعهد ندارد، بلکه شخص پارسایی هم انگار دیگر هیچ قرابتی با جامعه متعهد تئاتری کشور ندارد و خود را سرگرم تولید تئاترهای پرهزینه‌ای که هیچ ارتباطی با فرهنگ و هنر کشور ندارد، کرده است و شاید تنها دغدغه پارسایی طی سال‌های اخیر صرفا تعامل با سلبریتی‌های سینما در حوزه تئاتر باشد.
دوم آنکه ای کاش مسؤولان جشنواره تئاتر مردمی «بچه‌های مسجد» به جای تجلیل از حسین پارسایی به بهانه تقدیر از موسس نخستین دوره جشنواره، یک دوره آسیب‌شناسی برگزار می‌کردند تا بررسی کنند چطور می‌شود موسس چنین جشنواره‌ای طی سالیان اخیر به پایه‌گذار تئاترهای لاکچری در کشور تبدیل شده است.
ارسال نظرات