به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو، آرمان با نقد رویکرد عقیم مدعیان اصلاح‌طلبی می‌نویسد: اصلاح‌طلبی هرگز نمود نیاز عینی کشور به بهبود و کارآمدی مدیریت کلان نبوده است. پر بیراه نیست اگر گفته شود اصلاح‌طلبی ملغمه‌ای از رویا، افسردگی، منفعت‌طلبی و... بود. اصلاح‌طلبی برآیند تشخیص غیرکاربردی و رمانتیک صحنه سیاسی کشور در یک مقطع تاریخی بود.
سیاست‌ورزی و حکمرانی منهای فهم منافع ملی به عنوان یگانه هدف سیاسی؛ یعنی رویاپردازی، سوداگری، عدم صداقت، بی‌اخلاقی و... به گواه شواهد فراوان تاریخی و تجربی، موفقیت سیاسی کم‌هزینه و پایدار در هر سطحی برآیند فهم و حرکت در راستای تحقق منافع ملی (جمعی) است.
پربیراه نیست اگر گفته شود یکی از چالش‌های اصلی عرصه سیاسی نوعی بی‌هویتی است که بستر شیوع انواع منفعت‌طلبان و سوداگران سیاسی با انواع هویت‌های متافیزیکی، تاریخی، رومانتیک غربی و... شده است.
با شعار، رویا، افسردگی و آرزو و... نمی‌توان ایرانی امن، مقتدر و پایدار ایجاد کرد. ایران نیازمند وطن‌پرستان «عملگرا و نه رویاپردازانی که صرفاً شعار می‌دهند و ناتوان از هر نوع عملی هستند، می‌باشد.»
شهروندان و به ویژه نخبگانی که اراده و توانایی ارجعیت منافع ملی بر منافع فردی و گروهی را داشته باشند و سربلندی، پایداری، توسعه، اقتدار و... ایران والاترین هدف‌شان باشد، بی‌شک درک خواهند کرد که کاربردی و کم‌هزینه‌ترین عامل یا راهکار انسجام ملی که پیش نیاز برون‌رفت از شرایط پر چالش فعلی است؛ اجماع، همکاری، هم‌اندیشی و... در مسیر تحقق منافع ملی است. با توجه به جمیع شرایط اجتماعی، اصلاح‌طلبی انعکاس نیاز‌های مبرم اجتماعی نبوده و نیست و در حال حاضر هیچ ریشه‌ای در اذهان شهروندان ندارد.
ارسال نظرات