گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، فاطمه اعظمی؛* یادم به داستان پشه و نمرود می افتد و یا ابابیل و فیل های ابرهه که شاید تا چندی پیش به افسانه های تاریخی می ماند و اما امروز از همیشه برایمان ملموس تر است.
نگاهی به تیترهای خبری این مدت می اندازم؛
- رشد آمار قربانیان کرونا! برای حفظ سلامت مردم، مغازه ها و اصناف تا اطلاع ثانوی تعطیل می باشند.
همه‌مان ترسیدیم. ما برای سلامت جانمان انواع ماسک های ساده و فیلتردار و N95 و دستکش های لایتکس و اقسام مختلف محلول های ضدعفونی کننده را به قیمت خون پدر فروشنده ها خریدیم و خیلی هامان نفهمیدیم در گوشه هایی از شهر فکر پول اجاره خانه و ساده ترین مایحتاج زندگی، کابوس شب های سرپرستان خانواری است که چندی است بیکار گشته اند.
- پویش «در خانه بمانیم!» و شروع آموزش مجازی و در ادامه راه اندازی شبکه اجتماعی "شاد" برای تعامل بین معلمان و دانش آموزان در ایام قرنطینه!
در خانه‌هایمان ماندیم و دلتنگ کافه و رستوران رفتن و مهمانی و دورهمی های دوستانه مان شدیم و درحالیکه بر روی تخت خودمان دراز کشیده بودیم و هندوانه مان را میل می کردیم -تا مبادا گرمای تابستانِ از راه نرسیده، خاطر عزیزمان را مکدر کند- خرید اینترنتی جدیدمان را ثبت کردیم و از حجم زیاد دروس جدید شکایت کرده و بر زمین و نباتات و جمادات و آموزش مجازی و عاملینش لعن فرستادیم؛ غافل از این که در نقاط محروم کشورمان کسانی تشنه قطره ای تکنولوژی اند که به سان آب نایاب گشته است.
و متناقض ترین مفهوم این روزها، اپلیکیشن «شاد»ی بود که چیزی جز اندوه و غم نصیب خانه های کوچک مردمان این سرزمین نکرد.
و عجیب تر آن که مشکلات «دارا» و «ندار» یکی می شود؛ در همان حین که آیفون داران از نصب نشدن آن روی آخرین سیستم ios خود شکایت می کنند، در خانه ای دیگر تنها وسیله هوشمند گوشی دکمه ای پدر است که نمی تواند اسباب آموزش مجازی بچه هایش را مهیا سازد و فرزندان از درخواست نا‌به‌جای خود شرمنده و پدر شرمنده تر از ناتوانی در برآورده کردن آن و ما هم در دورترین نقطه از تئوریِ هیچگاه عملی نشده «عدالت آموزشی» قرار گرفتیم و برای این تکنولوژی وطنی جدید ایستاده و با چشم هایی بسته دست می زنیم و اصلا نمی بینیم و نمی دانیم جماعتی که تا دیروز زیر سقف آسمان و با دست هایی پینه بسته صفحات کتاب های درسیِ دست دوم خود را ورق می زدند، امروز با این بحران مدرن چگونه رو‌به‌رو می شوند؟
و در نهایت طرح «فاصله گذاری اجتماعی» اجرا شد تا فاصله طبقاتی که تقریبا به شکافی تبدیل شده بود از این بیشتر و صورت و چشمان پدران از این سرخ تر نشود.
اما کاش در جایی از کتاب های درسی آیندگان بنویسند:
"بابا در راه نان، جان داد!"
فاطمه اعظمی عضو انجمن اسلامی دانشجویان مستقل دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.