یادداشت دانشجویی|
گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، احمد زمانی؛ روحانی هفته گذشته در جلسه هیأت دولت با اشاره به وجود دلال‌ها در بازار گفت: «باید تمام مراحل تولید تا توزیع پایش شود. امروز اعتراف می‌کنم مردم عزیز ایران! مواد غذایی تولید شده، اما قیمت ناعادلانه و غیرمنصفانه و نادرست است. چرا مردم در فشار قرار می‌گیرند؟ باید پایش و نظارت کنیم و باید تعزیرات حکومتی با همه توان در بازار حضور داشته باشد، قوه‌قضائیه هم که اعلام آمادگی کرده است. همه باید کمک و یاری کنیم. وی با بیان اینکه معاون اول بیشتر در موضوع کنترل بازار وقت می‌گذارد، تاکید کرد: مطمئنم همه وزیران، مسؤولان تعزیرات حکومتی و قوه‌قضائیه، همه در تلاش هستند، اما این تلاش‌ها را باید مضاعف کنیم و نباید اجازه دهیم مردم در رنج و فشار قرار بگیرند».
گلایه روحانی از مدیریت بازار و وضعیت نامطلوبی که این روز‌ها مشاهده می‌شود؛ در حالی است که در سال‌های گذشته برخی وزرای دولت هم از بی‌توجهی رئیس‌جمهور به درخواست‌های آنان و عدم امکان تشکیل جلسه با وی گلایه کرده بودند، تا جایی که سال ۹۴ نامه مشترک وزرای اقتصاد، صنعت، کار و دفاع به رئیس‌جمهور خبرساز شد. از سوی دیگر روحانی در شرایطی خود را در جایگاه گلایه داشتن قرار داده است که در تمام ۷ سال گذشته هیچ اعتنایی نسبت به نقد‌ها و هشدار‌های منتقدان خود که این روز‌ها را پیش‌بینی کرده بودند نکرد و حتی اسفند سال ۹۶ در مجمع سالانه بانک مرکزی، منتقدان اقتصادی دولت خود را «کم‌عقل» خوانده و گفته بود: بی‌خبر نیستم از افرادی که تلاش می‌کنند این دستاورد صدمه ببیند. البته این از روی کم‌عقلی است. وقتی حساب می‌کنم، می‌بینم کسانی که با دولت مخالفت می‌کنند، بیشتر بر مبنای کمبود عقل است. مبارزه با دولت معنی ندارد، مبارزه با دولت یعنی مبارزه با منافع ملی و منافع یک ملت؛ ضربه زدن به امید یک ملت و به اعتماد مردم است.
روحانی در شرایطی سال پایانی دولت خود را سپری می‌کند که اساس رای‌آوری خود را بر پایه وعده‌های گشایش اقتصادی در سایه مذاکرات خارجی تعریف کرده بود، با این حال سخنان روز گذشته وی نشان از آن داشت که گویا او از ثمره مذاکراتی که خود نیز روزگاری نه‌چندان دور سنگش را به سینه می‌زد رضایت ندارد. کلیدواژه «دولت قبل» که گفتار ثابت دولت نخست روحانی را تشکیل می‌داد، روز گذشته بار دیگر تکرار شد، اما این بار برای ارجاع به شرایطی مطلوب تر! رئیس‌جمهور در سخنرانی روز گذشته خود با اشاره به فشار‌های خارجی، مدعی شرایطی سخت‌تر از دولت قبل شد و گفت: ما اکنون در شرایط جنگ هستیم. برخی می‌گویند ما در شرایط تحریم هستیم، این حرف دقیق نیست ما در شرایط تحریم نیستیم، در دولت قبلی تحریم بودیم، اما حالا در جنگ اقتصادی هستیم.
شاید نارضایتی روحانی از شرایطی که خودش آن را فراتحریمی و جنگی می‌خواند بیش از نارضایتی‌اش از شرایط اقتصادی محل سوال باشد. او در حالی در پایان دولت دوم خود از وضعیت حاصل از فشار خارجی گلایه دارد که اساس مسؤولیت خود را از میان برداشتن این شرایط تعریف کرده بود. شرایط نامطلوب این روز‌ها را می‌توان نتیجه عینیت‌یافته مدیریت روحانی دانست. جنگ اقتصادی این روز‌ها ماحصل سیاست خارجی دولتی است که رئیس آن در میدان رقابت‌های انتخابات ریاست‌جمهوری، منتقدان خود را به «نفهمیدن زبان دنیا» محکوم می‌کرد.
شخصی که پس از برجام، از میان برداشته شدن سایه جنگ از سر کشور را نتیجه برجام می‌دانست، نمی‌تواند نقش برجام را از لوح این روز‌های کشور پاک کند. با تمام این اوصاف و در شرایطی که آخرین ماه‌های دولت روحانی در حال سپری شدن است، شاید بهتر باشد آقای رئیس‌جمهور حداقل در این روز‌ها کمی مخاطب نارضایتی‌هایش را تغییر دهد، شاید بهتر باشد زمانی که به دنبال مخاطب نارضایتی‌های خویش می‌گردد، کمی آرام‌تر خود را مورد خطاب قرار دهد و پیش از آنکه وضعیت این روز‌های کشور را برای خود واگویی کند به عواملی که کشور را به این شرایط نزدیک کرد نیز اشاره‌ای کند.
گلایه روحانی از مدیریت بازار و وضعیت نامطلوبی که این روز‌ها مشاهده می‌شود؛ در حالی است که در سال‌های گذشته برخی وزرای دولت هم از بی‌توجهی رئیس‌جمهور به درخواست‌های آنان و عدم امکان تشکیل جلسه با وی گلایه کرده بودند، تا جایی که سال ۹۴ نامه مشترک وزرای اقتصاد، صنعت، کار و دفاع به رئیس‌جمهور خبرساز شد. از سوی دیگر روحانی در شرایطی خود را در جایگاه گلایه داشتن قرار داده است که در تمام ۷ سال گذشته هیچ اعتنایی نسبت به نقد‌ها و هشدار‌های منتقدان خود که این روز‌ها را پیش‌بینی کرده بودند نکرد و حتی اسفند سال ۹۶ در مجمع سالانه بانک مرکزی، منتقدان اقتصادی دولت خود را «کم‌عقل» خوانده و گفته بود: بی‌خبر نیستم از افرادی که تلاش می‌کنند این دستاورد صدمه ببیند. البته این از روی کم‌عقلی است. وقتی حساب می‌کنم، می‌بینم کسانی که با دولت مخالفت می‌کنند، بیشتر بر مبنای کمبود عقل است. مبارزه با دولت معنی ندارد، مبارزه با دولت یعنی مبارزه با منافع ملی و منافع یک ملت؛ ضربه زدن به امید یک ملت و به اعتماد مردم است.
روحانی در شرایطی سال پایانی دولت خود را سپری می‌کند که اساس رای‌آوری خود را بر پایه وعده‌های گشایش اقتصادی در سایه مذاکرات خارجی تعریف کرده بود، با این حال سخنان روز گذشته وی نشان از آن داشت که گویا او از ثمره مذاکراتی که خود نیز روزگاری نه‌چندان دور سنگش را به سینه می‌زد رضایت ندارد. کلیدواژه «دولت قبل» که گفتار ثابت دولت نخست روحانی را تشکیل می‌داد، روز گذشته بار دیگر تکرار شد، اما این بار برای ارجاع به شرایطی مطلوب تر! رئیس‌جمهور در سخنرانی روز گذشته خود با اشاره به فشار‌های خارجی، مدعی شرایطی سخت‌تر از دولت قبل شد و گفت: ما اکنون در شرایط جنگ هستیم. برخی می‌گویند ما در شرایط تحریم هستیم، این حرف دقیق نیست ما در شرایط تحریم نیستیم، در دولت قبلی تحریم بودیم، اما حالا در جنگ اقتصادی هستیم.
شاید نارضایتی روحانی از شرایطی که خودش آن را فراتحریمی و جنگی می‌خواند بیش از نارضایتی‌اش از شرایط اقتصادی محل سوال باشد. او در حالی در پایان دولت دوم خود از وضعیت حاصل از فشار خارجی گلایه دارد که اساس مسؤولیت خود را از میان برداشتن این شرایط تعریف کرده بود. شرایط نامطلوب این روز‌ها را می‌توان نتیجه عینیت‌یافته مدیریت روحانی دانست. جنگ اقتصادی این روز‌ها ماحصل سیاست خارجی دولتی است که رئیس آن در میدان رقابت‌های انتخابات ریاست‌جمهوری، منتقدان خود را به «نفهمیدن زبان دنیا» محکوم می‌کرد.
شخصی که پس از برجام، از میان برداشته شدن سایه جنگ از سر کشور را نتیجه برجام می‌دانست، نمی‌تواند نقش برجام را از لوح این روز‌های کشور پاک کند. با تمام این اوصاف و در شرایطی که آخرین ماه‌های دولت روحانی در حال سپری شدن است، شاید بهتر باشد آقای رئیس‌جمهور حداقل در این روز‌ها کمی مخاطب نارضایتی‌هایش را تغییر دهد، شاید بهتر باشد زمانی که به دنبال مخاطب نارضایتی‌های خویش می‌گردد، کمی آرام‌تر خود را مورد خطاب قرار دهد و پیش از آنکه وضعیت این روز‌های کشور را برای خود واگویی کند به عواملی که کشور را به این شرایط نزدیک کرد نیز اشاره‌ای کند.
احمد زمانی - کارشناسی مهندسی هوافضا دانشگاه شریف
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.
ارسال نظرات