وقتی بازیکن برای باشگاه تعیین تکلیف می‌کند/ فاجعه‌ای که فوتبال را به سوی «نابودی» می‌برد

گروه ورزشی خبرگزاری دانشجو_سیدمجید مهردانا، پس از گرانی قیمت دلار در ایران و البته شیوع بیماری کرونا در دنیا یکی از بدترین اتفاقات گران شدن اجناس، مواد غذایی، ملک و ماشین بود که یکی یکی راه خود را باز کرده و به هر موضوعی که ارتباط مستقیم با دستمزد و پول داشت رسید الا حقوق کارگران.

یکی از اقشاری که بلافاصله به ماهیگیری از این آب گل آلود پرداختند بازیکنان فوتبال در دسته های برتر و یک بودند و بالطبع لیگ های دسته دو و سه! آنهایی که متوجه افزایش قیمت دلار از 11 هزار تومان به 30 هزار تومان شده بودند هر طور حساب کردند به این نتیجه رسیدند که حتی با کمترین قیمت ها هم راهی لیگ ستارگان قطر شوند با دریافت دلار و انتقال آن به ایران به اعدادی به مراتب بیشتر از ارقام مدنظر باشگاه های لیگ برتری دست پیدا می کنند.

در این بین نبود اتحادیه فعال باشگاه های فوتبالی یا حتی همان اتحادیه فوتبالی که تنها عده ای به شکل نمایشی در آن عضو هستند هم هیچ وحدت کلمه ای در این باره نداشتند و این اجازه را به بازیکنان دادند که با محوریت ایجنت های خود رقم قرارادهای شان را به دو تا سه برابر افزایش بدهند و در نهایت یک بازیکن لیگ دسته یکی هم به ارقام میلیاردی رسید!
نمونه های بارز آن را در نیم فصل اول لیگ برتر فوتبال شاهد بودیم که یکی از آنها وریا غفوری بود که مشخص شد با فسخ قرارداد قبلی برای فصل 1400-99 رقمی چند برابر فصل قبل را خواستار شده و اتفاقا احمد سعادتمند هم آن را پذیرفته است.

نمونه دیگرش مهدی ترابی بود که با همین تفکر از پرسپولیس جدا شد تا با دریافت دستمزد ارزی، اندوخته مالی اش را افزایش بدهد و داد ولی با عدم موفقیت در قطر به پرسپولیس برگشت. اما بازگشت او به تهران و پرسپولیس هزینه سنگینی برای این باشگاه در بر داشت و مدیران باشگاه تهرانی را وادار کرد تا برای یک نیم فصل به این بازیکن 8 میلیارد تومان پرداخت کنند! مبلغی که تا همین دو، سه فصل پیش نیمی از بودجه یک فصل باشگاه های لیگ برتری بود حالا به نیمی از رقم قرارداد یک بازیکن برای یک فصل تغییر پیدا کرده است.

در استقلال هم افزایش بی رویه رقم قراردادها کار را به جایی رساند که بازیکنی که تا فصل پیش در تیم شهرستانی قراردادی 800 میلیون تومانی داشت با عدد 7 میلیارد تومان به جمع شاگردان فکری بپیوندد. دیگری برای تمدید قراردادش با این باشگاه درخواست دو برابر شدن عدد قراردادش را داده و آن را از 2.5 به 5 میلیارد تومان افزایش داده است.

این جهش بی رویه و بدون کنترل موجب شده تا حالا یکی از بازیکنان استقلال به نام مهدی قایدی وسط فصل در اعتراض به رقم قراردادش در تمرینات حضور پیدا نکند! بازیکنی که عدد، تاریخ، تبصره ها و آپشن های قراردادش با استقلال تا 3 فصل دیگر مشخص و واضح است چطور به خودش اجازه می دهد که 12 روز در تمرینات استقلال شرکت نکند؟ آیا باشگاه تعهد یا دست نوشته ای به او داده که عمل نکرده باشد؟ مگر غیر از این است که احمد مددی در آخرین اظهاراتش اعلام کرد این بازیکن 67درصد از کل قرارداد 850 میلیون تومانی اش را دریافت کرده است؟ این بحث که مهدی قایدی مؤثرترین بازیکن استقلال است کاملا درست است ولی آیا به این دلیل که قایدی در نیم فصل اول 4 گل زده باید هر دستوری داد از سوی باشگاه اطاعت شود؟

با ادامه این روند چه وضعیتی در انتظار فوتبال و نظام باشگاهداری این رشته ورزشی است؟ در دورانی که سرمربی یک باشگاه در نیم فصل با دریافت پیشنهاد بهتر از یک تیم دیگر کارش را رها می کند و به شهری دیگر می رود چه انتظاری می توان از بازیکن داشت؟ یکی از صنعت نفت آبادان که شهری به نسبت مظلوم تر از دیگر شهرهای کشور است به اصفهان می رود که شهری مهم در کشور است و دیگری با همین وضعیت از اراک راهی تبریز می شود.

این قطعا دلیلی ندارد جز اینکه ضعف مفرط و عمده ای در مفاد قرارداد بازیکنان و سرمربیان با باشگاه های شان وجود دارد. اینکه یک مربی بتواند تیمی که خودش در تابستان بسته را رها کند و برود، یا بازیکنی در تمرینات حضور پیدا نکند و به حالت قهر بگوید هر زمان قراردادم را به اندازه ستاره های تیم بالا بردید برمی گردم روش حرفه ای فوتبال است؟ قطعا با این دست فرمان فوتبال مان که همین حالا هم از جاده اصلی اش خارج شده به کوه برخورد می کند و از بین می رود. با ادامه این فجایع که البته اصلا کسی آنها را جدی نمی گیرد تا مدتی بعد دیگر سنگ روی سنگ بند نمی شود و یک بازیکن مدیرعامل عوض می کند و در نهایت فوتبال ملی مان متضرر می شود.