به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، حضرت زینب سلام‌الله علیها فرزند سوم امیرالمؤمنین (ع) و فاطمه زهرا سلام‌الله علیها پس از امام حسن و امام حسین علیهما السلام است. ویژگی‌های معنوی ایشان از دوران کودکی گرفته تا رشادت‌ها و معرفت ایشان طی ماجرای عاشورای اباعبدالله (ع) تا پس از آن یعنی دوران اسارت، سبب شده آن بانوی بزرگوار در ردیف بهترین خوبان از شیعه قرار گیرد.
حضرت زینب (س) به قدری عظیم‌الشأن بود که مورد توجه رسول الله صلی الله علیه و آله قرار داشت تا جایی که آن حضرت در روایتی فرمود«مَن بَکی عَلی مصائبِ هذِهِ البِنتِ کانَ کَمَن بَکی عَلی أخَوَیهَا الحَسَنِ و الحُسَینِ؛ هر کس بر مصیبت‌های این دختر (زینب) بگرید، همانند کسی است که بر برادرانش، حسن و حسین گریسته باشد» (عوالم العلوم (مستدرک سیدة النساء إلى الإمام الجواد، ج11-قسم-2-فاطمةس، ص947)
همچنین نقل است هنگامی که زینب (س) به دنیا آمد، حضرت زهرا (س) نزد امیرالمؤمنین (ع) رفت و فرمود اسم ایشان را تعیین کن. آن حضرت فرمود من بر این امر بر رسول الله صلى اللّه علیه و آله سبقت نمی‌گیرم؛ «ما کُنتُ لأسبَق رسول اللّه» در حالی که پیامبر (ص) در سفر بود. هنگامی که پیامبر (س) از سفر بازگشت و موضوع را به ایشان گفتند، رسول خاتم فرمود من بر این امر بر پروردگار متعال سبقت نمی‌گیرم. «ما کُنتُ لأسبَق رَبّی تعالى» در این هنگام جبرئیل هبوط کرد و از سوی خداوند بر پیامبر (ص) سلام رساند و فرمود اسم این مولود را «زینب» بگذار؛ پس خداوند بر او نام زینب را اختیار کرد. «سَمِّ هذِه المُولودَة: زینب، فَقَد اختار اللّه لَها هَذا الإسم». سپس جبرئیل از جانب خداوند خبر داد از رویدادهایی که به زینب (س) می‌رسد؛ در این هنگام پیامبر (ص) گریست. «ثمّ أخبره بِما یَجرِی عَلیها مِن المَصائِب، فَبَکى النبیّ صلى اللّه علیه و آله». (همان، ص948)
پیامبر صلی الله علیه و آله در روایتی دیگر فرزندان دخترش فاطمه (س) را آفریده شده از طینت خویش معرفی کرد و فرمود «إِنَّ لِکُلِّ نَبِیٍّ عَصَبَةً یَنْتَمُونَ إِلَیْهَا إِلَّا وُلْدَ فَاطِمَةَ فَأَنَا وَلِیُّهُمْ وَ أَنَا عَصَبَتُهُمْ وَ هُمْ عِتْرَتِی خُلِقُوا مِنْ طِینَتِی وَ وَیْلٌ لِلْمُکَذِّبِینَ بِفَضْلِهِمْ مَنْ أَحَبَّهُمْ أَحَبَّهُ اللَّهُ وَ مَنْ أَبْغَضَهُمْ أَبْغَضَهُ اللَّه» یعنی فرزندان فاطمه (حسن، حسین، زینب، و امّ کلثوم)، که من ولیّ و سرپرست نَسَبی آنها هستم، از طینت و خمیره ذات من آفریده شده‌اند، وای بر آن کسان که فضل و بزرگواری ایشان را تکذیب کند و هر که آنها را دوست بدارد، خدا او را دوست می‌دارد، و هر که با آنها دشمن باشد، خدا او را دشمن دارد». (بشارة المصطفى لشیعة المرتضى (ط - القدیمة)، طبری آملی، ج2، ص40)