به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو، در این نشست که با حضور اساتید و اعضای هیات ‌علمی دانشگاه‌های برتر کشور برگزار شد، شرکت‌کنندگان به بیان دیدگاه‌های خود در موضوع برساخت و مفهوم‌سازی وفاق پرداختند.

محمدمهدی مجاهد عضو هیات‌ علمی پژوهشگاه علوم ‌انسانی و مطالعات فرهنگی در این نشست گفت:‌ متأسفانه هنوز شاهد برساخت دیدگاه‌های سنجیده و پخته شده‌ای در موضوع وفاق در ادبیات سیاسی کشور نیستیم و تلاش‌های کمی برای برگردان ادبیات جهانی در موضوع وفاق به فارسی انجام نشده است. دلیل این مساله این است که نگاه اندیشه و دانش علوم سیاسی در ایران بیشتر مبتنی بر تضاد بوده تا وفاق و سازش اما در عین‌ حال باید توجه داشت که موضوع وفاق در حوزه علوم سیاسی عملی از پشتوانه خوبی برخوردار است.

وی با بیان اینکه باید در نظر داشت وفاق نه یک نظریه و الگو، بلکه یک برنامه سیاسی درون ساختار سیاسی است که می‌تواند به مدیریت بی‌ثباتی سیاسی کمک کرده و متعاقباً تضادهای هم‌فرسا را به تضادهای هم‌افزا برساند و همین مسئله هدف اصلی سیاست وفاق است، ادامه داد: در سایه این برنامه سیاسی مفاهیم مختلفی از جمله شکل‌گیری ائتلاف‌های بزرگ، تعبیه مکانیزم وتوی متقابل و نمایندگی تناسبی نیز شکل می‌گیرد.

نعمت‌الله فاضلی انسان‌شناس و استاد بازنشسته پژوهشگاه علوم‌ انسانی و مطالعات فرهنگی نیز در این نشست با بیان اینکه مفهوم وفاق در ایران دارای عرصه‌های مختلف در حوزه‌های اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و سیاسی است، افزود: برای رسیدن به هرگونه وفاق در حوزه‌های مختلف، باید وفاق فرهنگی را به شکل اساسی مورد بحث قرارداد.

همچنین کیومرث اشتریان عضو هیات‌ علمی گروه علوم سیاسی دانشگاه تهران با تأکید بر تکثر بالا در جامعه ایرانی بر پایه قومیت، مذهب، زبان، آرا و افکار گفت: ایران کشوری بسیار متکثر است و این تکثر ایجاب می‌کند که گروه‌ها و احزاب سیاسی یک طرح ثانویه داشته باشند به این معنی که وجود و حقوق طرف مقابل را بپذیرند.