مذاکره و توافق مسئله فلسطین را حل نمی‌کند/ امام خمینی قدس را محور وحدت برای مبارزه با مستکبران قرار داد

بسم الله الرحمن الرحیم

سالهاست که از اشغال سرزمین مقدس فلسطین، وادی پیامبران اللهی و تمدن های بزرگ بشری توسط رژیم غاصب صهیونیستی می گذرد. جهان تاریک تر شده و ظلم و جور علیه مستضعفان و مسلمانان جهان روز به روز فزونی می گیرد. هر روز به بهانه های مختلف ملت های مظلوم مسلمان در جای جای جهان در خون خود می غلطند و صدایی از سازمان ها و نهاد های بین المللی در نمی آید. نظام کفر جهانی کمر به نابودی امت اسلام بسته است و در این راه از هیچ جنایتی فروگذار نمی کند و در آخرین اقدامات خود سخن از انتقال پایتخت رژیم نامشروع اسرائیل به «قدس شریف» می زند. قدس وآزادی بیت المقدس، از ابتدا آرمان انقلاب اسلامی بوده است! و حضرت امام با محور قرار دادن فلسطین به دنبال اجماع اراده های امت اسلامی برای مبارزه با کفر حاکم بر جهان بوده اند. چرا که ما مسلمانان بخواهیم یا نخواهیم در دنیای کنونی دو راه بیشتر در پیش رو نداریم یا باید دست از اعتقادات و ارزش های اللهی مان بشوییم و ننگ زندگی کردن در سایه پرچم کفر را پذیرا شویم و یا باید به فرموده امام خمینی «کمربند ها را محکم ببندیم» و با ایستادن در برابر کفر جهانی، از حیثیت و شرافت انسانی اسلامیمان و از حیثیت بربادرفته مستضعفین زمین دفاع کنیم، ماده پرستان حاکم نیز ما را جز سدی دربرابر فسادشان در زمین به حساب نمی آورند و دست از مخالفت علیه ما و تبانی برای از بن برکندن امت اسلام نمی کشند. آنان برای آنکه به تلذذات مادی بیشتر دست یابند و گستره وسیعتری از زمین و امکاناتش را صحنه هوسبازی ها و غارتگری های خاص خویش گردانند با هرکسی و با هر اعتقادی و مرامی که با آنان کنار آید به وحدت می رسند، اما اگر وصول به این مقصود از طریق مسالمت آمیز بی نتیجه ماند و دنیای خویش را در معرض تهدید و تامین ناشده دیدند، از دست زدن به هر جنایتی کوتاهی نکرده، از حذف و هدم هر مانع و رادعی که سد راهشان گردد چشم نمی پوشند، و لذا چون ترس از نابودی به وسیله اسلام خواب را از چشمشان ربوده و آرامش را از آنان سلب کرده از مدتها پیش و خصوصا درحال حاضر، آنچنان کمر به نابودی مسلمانان بسته اند که اگر بتوانند یک لحظه دوام حیات اسلام را امضا نمی کنند. اگر بتوانند یک کلمه در تایید خواسته های ملت اسلامی نمی گویند و یک جمله در تحقق آرمانهایش نمی نویسند و اگر بتوانند تمامی راه های رسیدن امکانات به او را می بندند تا به تصور آنها، در فقر و تهی دستی و فشار درونی بمیرد و اگر بتوانند همه هستی ملت را در مدتی کوتاه به باد نیستی می دهند.

در تقابل با کفر جهانی در نهایت جز «زور و قدرت» هیچ عامل دیگری، بازدارنده و یا پیش برنده نیست و اگر احیانا از قانون، مذاکره و توافق نیز حرفی هست، صرفا اختصاص به کسانی دارد که استکبار جهانی به در اختیار گرفتن قیومیت آنان امید بسته و تا زمانی ادامه دارد که احتمال همراه سازی آنها از میان نرفته باشد. اما آنگاه که تیر امیدشان بر سنگ خورده و تقابل و سازش نا پذیری قطعی گردد، این ظواهر کنار رفته و کفر جهانی ماهیت اصلی خویش را که جز ظلم و زور و تجاوز نیست آشکار می سازد. لذا جنگ با کفر سلطه گر استراتژی حیات ماست و تا ابرقدرتان ماده پرست حاکم، به ضعف کشیده نشده اند و تا فتنه و فساد ناشی از از حاکمیت ظالمانه آنان در زمین باقیست مبارزه نیز ادامه خواهد یافت و تنها زمانیکه بزرگی، حاکمیت و قدرت اسلام، ترس را بر سراسر پیکره حکومت کفر مستولی سازد جسارت ظلم و طغیان را از آنان سلب و جرات تجاوز و سرپیچی را از آنان بگیرد و محرومین زمین رها شده از اسارت این دنیاپرستان، سرنوشت خویش را خود رقم زنند مبارزه علنی پایان می پذیرد.