اکران‌های سی و نهمین جشنواره فیلم فجر در حالی به پایان رسید که عدم شخصیت پردازی، پرداخت‌های ضعیف، بی‌منطقی حاکم بر داستان‌ها و ناامیدکننده‌تر از همه نداشتن قصه مسائل همه‌گیری بود که اغلب فیلم‌های جشنواره به آن‌ها دچار بودند.

تجربه یدو، با صرف نظر از آنکه موفق بوده است یا نه، به خودی خود ارزشمند است، گذشته از اینکه هیچ فیلمساز بزرگی را نمی‌توان یافت که در همه آثارش به یک قد و قواره باقی بماند.

نامزد‌های دریافت سیمرغ بلورین سی و نهمین جشنواره فیلم فجر معرفی شدند که «یدو» و «بی همه چیز» با نامزدی در ۱۳ بخش پیشتاز هستند.

مرتضی شایسته دبیر شورای صنفی نمایش از اکران مجدد "شنای پروانه" و ۳ فیلم جدید خبر داد.

سوژه در روشن، آخرین ساخته روح‌الله حجازی، تکراری است و باید پیرنگ را ذیل سینمای خیانت و خودباختگی تفسیرکرد. او در این فیلم به سراغ یک مرد میان‌سال علاقه‌مند به سینما و مال‌باخته می‌رود و زندگی او را ترسیم می‌کند.

مجید توکلی کارگردان سینما فیلم نکوداشت پرویز پورحسینی و چنگیز جلیلوند را برای پخش در آیین اختتامیه سی و نهمین جشنواره فیلم فجر می‌سازد.

آذرنگ در «روزی روزگاری در آبادان» مخاطب را با پیام‌های اخلاقی و درون‌مایه‌ای که ناشی از نگرش ضدجنگ اوست؛ بمباران کرده و با استعاره‌ها به آن می‌پردازد. اولین ساخته آذرنگ در انتقال حرف و منطق خود دچار زیاده‌گویی شده و این امر پس از اولین کشمکش، به خوبی دیده می‌شود.

«خط فرضی» ساخته فرنوش صمدی تلاش می‌کند تا روایتی از مسائل و مشکلات زنان و ویترینی برای نمایش سرکوب آن‌ها در جامعه‌ای ایران باشد. یک خط فرضی بر مداری کج که به سختی می‌توان آن را فیلمی دانست که توانسته باشد مخاطب را با خود همراه کند.

جمشید هاشم‌پور بازیگر فیلم سینمایی «گیجگاه»، عادل تبریزی کارگردان این فیلم را فیلمسازی دانست که سینما جادویش کرده است.

«مصلحت» در بطن جدال بین عدالت(حقیقت) و مصلحت شکل می‌گیرد و تلاش می‌کند تا عدالت را به عنوان پیروز این دوگانه معرفی کند. تلاشی که هرچند قابل تحسین است و فیلم را از هم داستان‌های خودش جلوتر می‌برد اما در نهایت ضعف در سینمایی بودن، صدای فیلم را در گلو نگه می‌دارد.