چند روزی است رژیم صهیونیستی زیر موشک باران مداوم سپاه پاسداران انقلاب اسلامی نای نفس کشیدن ندارد.

در تقویم سرزمین‌های مظلوم، روز‌هایی هست که با جوهر اشک و خون نوشته می‌شود؛ روز‌هایی که تاریخ را از سکوت می‌رهاند و آن را به فریاد بدل می‌کند.

در پی اظهارات وقیحانه و تهدیدآمیز ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا، مبنی بر اطلاع از محل اقامت رهبر معظم انقلاب اسلامی و امکان ترور ایشان، میتوان پی برد که این سخنان، اعتراف آشکار به ماهیت تروریستی سیاست‌مداران آمریکایی و نقض فاحش اصول اخلاقی، دیپلماتیک و حقوقی است.

‌نمی‌شود به تاسیسات حوزه انرژی ایران تعرض شود و نفت ۷۰ دلار باقی بماند. نمی‌شود جان کودکان ایرانی گرفته شود و جان سربازان آمریکایی باقی بماند.

دشمن کیست؟ چه چشم‌اندازی برای مقابله دارد؟ نقشه دشمن را بفهمیم و بخوانیم تا بتوانیم بفهمیم کدام کار در جهت دشمن و در خط دشمن است و کدام کار در ضد اوست.

در شرایطی که آمریکا با نمایش مضحک صلح‌طلبی، همچنان بر انکار حقوق ملت ایران پافشاری می‌کند، دانشجویان ایرانی با تأکید بر مشروعیت بین‌المللی برنامه صلح‌آمیز هسته‌ای، غنی‌سازی را نه تهدید بلکه سلاح استقلال ملی می‌دانند.

اگر می‌خواهیم در عرصه سیاست خارجی راه امام را ادامه دهیم، باید عقلانیتی عزت‌محور داشته باشیم

مسائل زنان را نباید از باب مسائل زن یعنی جنس مخالف مرد دید، مسائل زنان مسائل یکی از اصلی‌ترین ارکان جامعه است، رکنی که آیندۀ یک جامعه به دستان او رقم می‌خورد.

در روزهایی که صحنه دیپلماسی جهانی در تب‌وتاب امنیتی است، باز هم یک جمله تکراری از کاخ سفید به تیتر اول رسانه‌ها تبدیل شده: «ایران حق غنی‌سازی اورانیوم را ندارد». اما این بار، پاسخ ملت ایران نه در قالب کلمات، که با چرخش پرصلابت سانتریفیوژها و گام‌های استوار دانشمندانش شنیده می‌شود؛ چرا که حق غنی‌سازی برای ما، فقط یک انتخاب علمی نیست، بلکه نماد استقلال، خون شهدا و شکستن زنجیرهای سلطه است.

چرا قوه قضاییه به جای تعقیب قانونی سازندگان فیلم‌های مستهجن، فقط به مسدودسازی چندروزه‌ی پلتفرم‌ها بسنده می‌کند؟ آیا برخورد با یک پلتفرم ملی آسان‌تر از پیگیری حقوقی عوامل اصلی این آشوب فرهنگی است؟ یا شاید برخی در پشت پرده منافعی در تداوم این چرخه دارند؟