کارشناس سینما در نشست «بر سینمای ایران چه گذشت؟»: فاصله سال ۷۲ مدرسه فیلمنامه نویسی حوزه هنری راه افتاد. نگاه این مدرسه این بود که فیلمنامه مهم است برای فیلمنامه باید سرمایه گذاری کرد. فیلمسازان با هم کار بکنند از افکار یکدیگر استفاده بکنند در روند فیلم موثر است و نهایتا سینما با مردم معنا پیدا می‌کند. شاید نزدیک به ۷۰ فیلمسازان و نویسندگان و کسانی که در سینما بودند در مدرسه فیلمنامه نویسی حضور پیدا کردند. تنها کسانی که شاید بتوانم بگویم از فیلمسازان برجسته نبودند آقای بیضایی و آقای کیمیایی و خانم بنی اعتماد نبودند. اغلب فیلمسازان؛ آقای پوراحمد، جیرانی، داوودی و نویسنده‌های فیلمنامه از جمله اقای سجادی همه حضور داشتند. در این فضا ضمن اینکه درباره فیلمنامه صحبت می‌شد خود آن جمع گویی محصول فضای اجتماعی پیرامونی بود که این فیلمسازان نمی‌توانستند فیلم بسازند یا نگران بودند.