در سال ۸۲، تمام فعالیت‌ها به حالت تعلیق درآمد. اما زمانی که ملت ایران تصمیم به حرکت گرفت، همین افراد در خاطراتشان نوشتند که حتی اجازه داشتن یک سانتریفیوژ هم داده نمی‌شد. با این وجود، حرکت ملت آغاز شد و نتیجه آن، ساخت هزاران سانتریفیوژ و تولید اورانیوم ۲۰ درصدی بود. در آن زمان، ایران به سوخت ۲۰ درصد برای ساخت دارو‌های موردنیاز حدود یک میلیون بیمار نیاز داشت. غربی‌ها با وجود شعارهایشان درباره استفاده صلح‌آمیز از انرژی هسته‌ای، از ارائه این سوخت خودداری کردند. خودباوری شهید شهریاری این مهم را ممکن کرد با وجود اینکه می‌دانست در معرض هدف دشمن است، اما ایمان داشت و نترسید. هدفشان این بود که این نیاز را به اهرمی برای فشار بر ایران تبدیل کنند. اما پاسخ ملت ایران روشن بود: اگر شما سوخت را نمی‌دهید، ما خودمان آن را می‌سازیم. ایران در مذاکرات بعدی نه به‌عنوان یک کشور نیازمند، بلکه به‌عنوان کشوری صاحب فناوری وارد شد.