راحت باش، فحاشی کن!

ورزشگاه های فوتبال، شده محلی برای اینکه همه از خجالت هم دربیایند.

به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری دانشجو، پایان هر بازی موقعیت مناسبی است برای آنکه بدانیم درون زمین بازی و درون ورزشگاه چه گذشته است.

پیش از این روی بطری های آب و سنگ هایی متمرکز بودیم که از سکوها به سمت زمین می آمد و حالا باید به شعارهایی دقت کنیم که بازیکن حریف و خودی نمی شناسد و همه را زیر تیغ می برد.

بازیکنان که از زمین بازی بیرون می آیند با شنیدن این حجم توهین، از کوره در می روند و طبیعی است که در چنین شرایطی، حالت عادی ندارند.

حامد لک پس از بازی پرسپولیس - مس رفسنجان، افسرده ترین انسان روی زمین بود؛ اما گفت: «فوتبال همین است. باید طاقتت زیاد باشد.» آنها که در ورزشگاه بازی را از نزدیک دیدند حق می دهند که مشکل، وقت تلف کردن های لک نبود.

علی علیپور بازیکن پرسپولیس در پایان بازی دیروز مقابل خیبر گفت: «خانواده ام چه گناهی دارند که باید فحش بخورند؟» اشتباه نکنید؛ این مهاجم مازندرانی پرسپولیس فقط در مورد تماشاگران حریف صحبت نمی کند. بغض او زمانی ترکید که تیمش با گل او 3 امتیاز را گرفت.

فضای ورزشگاه های ما به گونه ای شده که تماشاگران گمان می کنند حق دارند مشکل تیمشان را به هر عنصری که دلشان بخواهد ربط دهند و بعد شعارها را به سمت او شلیک کنند. بی توجه به اینکه بازیکن درون زمین با ان ضربان و آدرنالین بالا می تواند با این حجم از شعارها به انبار باروت تبدیل شود. دقت کنید، این ماجرا محضور و محدود به یک تیم خاص نیست و همه تیم های پرطرفدار چنین سکوها ملتهب و گاه غیر قابل کنترلی دارند.  

متاسفانه این روزها ورزشگاه های فوتبال، مکانی منزه نیست و باید خیلی سریع فکری به حال آن کرد چون گمان می رود این فضا با ورود به نیم فصل دوم، غلیظ تر هم خواهد شد چون رقابت تیم های بالا و پایین جدول چند برابر نیم فصل اول، داغ، نزدیک و هیجان انگیز خواهد شد.

انتهای پیام/