به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری دانشجو، پرسپولیس در بازی با الهلال با نتیجه 4 بر یک شست خورد. مسابقه ای که می توانست برای ما به مراتب فاجعه بارتر از این باشد. پرسپولیس در نیمه اول 4 گل خورد و اگر عطش عربستانی ها در پایان نیمه اول فروکش نمی کرد، شاید نتیجه ای تحقیرآمیز در پایان بازی به ثبت می رسید.
ستاره های گرانقیمت الهلال هر کاری خوستند کردند و هوادارانشان غرق در شادی برایشان فریاد کشیدند و سهم ما شد همان یک گل دقیقه 90 که گولسیانی از روی نقطه پنالتی برای ما زد. آن هم موقعی که الهلال دست از حمله کشیده و در حال اداره بازی بود.
بازی الهلال – پرسپولیس خرابمان کرد چون تیمی دست بسته و کم رمق را برای مقابله با تیمی تا بن دندان مسلح به میدان فرستاده بودیم. فدراسیون فوتبال ما با افتخار، قانون سقف قرارداد را گذاشته تا این گونه تحقیر شویم. مهدی تاج که این قانون را گذاشت یک بار دیگر نیمه اول بازی را ببیند تا شابد متوجه تصمیم های اشتباه خود بشود. اگر قانون سقف قرارداد (که همه تیم های پولدار، دورش زدند) خوب بود، بی تردید کشورهای صاحب فوتبال، پیاده اش می کردند.
در آلمان توان مالی بایرن مونیخ، با تیم های کوچک و ته جدولی یکسان است؟ به بایرن می گویند به اندازه آگزبورگ پول خرج کن؟ پس آبروی فوتبال آلمان با آن همه اعتبارش چه می شود؟
در اسپانیا مقابل رئال مادرید و بارسلونا می ایستند که باید به اندازه آلاوس و لگانس بازیکن بخرید؟ آبروی فوتبال اسپانیا مهم نیست؟
آنها که قانون سقف قرارداد را گذاشتند، فکر اعتبار و آبروی فوتبال ایران نبودند و نمی دانستند که قرار است 4 تیم ایرانی در میدان بین المللی بازی کنند.
نمی گوییم پول باید از جیب مردم خرج شود. فوتبال را خصوصی کنید تا تیم هایی مثل تراکتور، نساجی و خیبر زیاد شوند. آن وقت اجازه بدهید برای فوتبال خرج کنند. حساب یهم خرج کنند. وقتی از حساب شخصی شان برای فوتبال هزینه می کنند، چرا باید جلوی تیم ها سنگ اندازی کرد؟
آقای تاج باید بداند بخشی از تحقیر دیشب، به دلیل شکل اداره و مدیریت باشگاه بود و بخشی به دلیل قوانین بی منطق و دست و پاگیر فوتبال ایران.