انجمن حجتیه: هر اصلاحی قبل از انقلاب حضرت مهدی ( عج) محکوم است!

گروه دین و اندیشه «خبرگزاری دانشجو»؛ در نگاه انجمن حجتیه اعتقاد به حضرت صاحب الزمان (عج) در محبت و دوستی به ایشان و تبعیت صرفا عبادی خلاصه شده است. در مجموعه نوشته ها و خطبه های اعضای انجمن هیچ نشانه ای از سایر ابعاد انتظار به چشم نمی خورد.

 

در یکی از نوشته های انجمن حجتیه گرچه بر این معنا که انتظار نشستن و منتظر شدن نیست و بایستی محیط را اصلاح کرد طرح می شود اما بلافاصله تمام اصلاح جامعه در نفی بهائیت و مبارزه به مبارزه اعتقادی با آن محدود می شود.

 

در این دیدگاه، از طریق ایجاد زمینه های منفی در جامعه و گسترش اعتقاد مردم به اسلام، ظهور حضرت ولی عصر (عج) واقع می شود و نتیجه می گیرند که انسان منتظر بایستی خود و جامعه اش را فقط در بعد اعتقادی بسازد و به سایر ابعاد اقتصادی، اجتماعی و سیاسی کاری نداشته باشد؛ مهم تر آنکه در کتاب « انتظار بذر انقلاب» به وفور اشاره شده نبایستی در دوران غیبت انرژی جامعه را تلف کرد و بایستی قدرت مسلمین را برای قیام جهانی مهدی (عج) نگه داریم.

 

در یکی از نشریات انجمن، مسئولیت های شیعه در هنگام غیبت چنین تفسیر می شود: «ندیدن امام معصوم از بزرگترین مصیبت ها محسوب می شود؛ منتظر باید از مجتهد جامع الشرایط تقلید کند، بواسطه مفارقت آن حضرت غمگین باشد، برای تعجیل در فرج آن حضرت دعا کند، از دوری آن حضرت بگرید، تسلیم و انقیاد داشته باشد و برای امر امام ( عج) عجله نکند، و به قصد سلامت آن حضرت صدقه بدهد.»  

 «کتاب در شناخت حزب قاعدین زمان – عمادالدین باقی، ص 131»

 

با اینکه بنا بر روایات و آیات قرآن کریم، اصل مبارزه با ظلم و ستم از مهمترین وظایف مسلمانان است، متاسفانه در نگاه انجمن به فراموشی نظری و بویژه عملی سپرده شده است. البته انجمن پس انقلاب اسلامی در مقام نظر اندکی در این امر نرمش نمودند.

 

از نظر انجمن حجتیه هنگامی ظهور واقع می شود که در اثر شیوع گناه و فحشا، مردم بدترین خلق خدا روی زمین می شوند و خداوند آنها را به سه بلا جور سلطان ، قحطی زمان و ستم حکام دچار می کند؛ همچنین مردم از هم بیزار و همدیگر را مورد لعن قرار داده و به روی هم آب دهان می اندازند و شهادت به کفر یکدیگر می دهند؛ و نیز به گرانی، قحطی، زلزله های پیاپی دچار شده و مرتکب قتل و غارت شوند.

 

از آنجا که انجمن با کج فهمی کلیه نشانه های ظهور را در موارد فوق خلاصه کرده و تحقق آنان را علت ظهور می داند؛ طبیعی است که می توان در زبان با فساد و فحشا مخالفت کرد اما در عمل از ترویج آن نگران نبود. در حقیقت ریشه های عدم اعتقاد انجمن حجتیه به مبارزه از اینجا نشات می گیرد.

 

در دید انجمن حجتیه ظهور امام زمان (عج) واکنشی در قبال توسعه ناهنجاری های اجتماعی، مظالم و مفاسد حاکمان و محکومان است؛ حال آنکه در حقیقت ظهور حضرت حجت پس از امتحان انواع حکومتها، حاکمان و شکست آنان و بوجود آمدن زمینه پذیرش حکومت حضرت از سوی مردم، و در جهت تحقق آرمان انبیاء و معصومین و نجات مستضعفین می باشد؛ یعنی حکومت حضرت سلبی نیست بلکه ایجابی است.

 

شهید مطهری انتظار را دوگونه می داند؛ یکی انتظاری که سازنده است و دیگری انتظاری که ویرانگر است زیرا که دو نوع فهم از انتظار موجود می باشد.

اگر انقلاب حضرت مهدی ( عج) مطابق دیدگاه اعضای انجمن، صرفا انقلابی سلبی و انفجاری باشد یعنی واکنشی به گسترش ظلم و فساد باشد آنگاه طبیعی است که هر اصلاحی محکوم است چرا که هر اصلاحی یک نقطه روشن است و تا در صحنه اجتماع نقطه روشنی هست دست غیب ظاهر نمی گردد.
 

در این نگاه سکوت در قبال فساد و ظلم هم معنا پیدا می کند؛ همچنین به مصلحان و مجاهدان و آمران به معروف و ناهیان از منکر با نوعی بغض و عداوت نگریسته می شود.

 

اگر نگاه به انتظار به معنای حلقه مکمّل مبارزات اهل حق و اهل باطل باشد آنگاه سهیم بودن در این امر در گرو مبارزه و حضور در گروه حق می باشد؛چراکه از آیات نیز چنین بر می آید که ظهور حضرت، مظهر پیروزی نهایی اهل ایمان می باشد.

تاکید بر وجود مظلوم و ظالم از یک طرف، تاکید بر رخ دادن قیامهایی قبل از ظهور و وجود دولتی که به یاری حضرت خواهد شتافت همه دلیل بر این مدعاست که ظهور حضرت حلقه مکمّل مبارزات گروه حق می باشد.

به گفته یکی از علما مسئله ظهور حضرت حجت مسئله مظلوم بودن (مورد ستم قرار گرفته) مردم است نه منظلم (ظلم پذیری) بودن آنان یعنی امام زمان برای یک عده راحت طلب و آسوده خاطر ظهور نمی کند و اگر چنین باشد مبارزات همه ائمه و انبیاء زیر سوال می رود.    «قیام و انقلاب مهدی – شهید مطهری، ص 61 تا 68»

از بدیهی ترین مولفه هایی که از فعالیت های انجمن استخراج می شود بحث دینداری خنثی است. بدین معنی که دینداری، هیچ خطری برای دیندار ندارد، دشمن ساز نیست با همه می سازد به عبارت دیگر افرادی ادعای دفاع از دین و دینداری دارند اما به هنگام رنج، زحمت و مبارزه به انواع و اقسام بهانه ها از میدان فرار می نمایند. در این دینداری نه کسی کشته می شود، نه زندان می رود، نه اسیر و نه شکنجه.

 

دینی که اسلام واقعی معرفی می کند، مصلحت دین مدنظر است نه مصلحت مومنین و در آن قیام امام حسین (ع) و صلح امام حسن(ع) هر دو معنی دارد؛ زیرا اگر قرار بود دینداری بی خطر باشد شهادت ائمه معصومین و همه مجاهدین در طول 15 قرن ظهور اسلام بی معنی می شد.

اگر هدف ترویج و اشاعه فرهنگ اسلامی است آیا ظالمین و ستمگران فقط ما را تماشا می کنند تا فعالیت کنیم و فرهنگ اسلام را به همه جا برسانیم و آنها کناری بنشینند؟

 

از جمله ایرادات وارده به روند مبارزه ای که انجمن به آن معتقد است جایگزینی معلول ها به جای علت هاست.

 

انجمن روزگاری بهائیت را به عنوان اصلی ترین دشمن تشخیص داد و اقدام به مبارزه با آن نمود اما چگونگی مبارزه انجمن با بهائیت به صورت مبارزه با معلول ها بود و نه علت واقعی زیرا در زمانی بیش از نیمی از وزرای کابینه پهلوی بهایی بودند، وزرای بهایی شاه هیچگاه مورد نقد، برخورد و مبارزه انجمن قرار نمی گرفتند.

 

اگر بهائیت ریشه اش اسرائیل، آمریکا و انگلیس بود چگونه است که انجمن هیچگاه با علت اصلی بهائیت یعنی آمریکا و اسرائیل مبارزه ننموده است.

ادامه دارد ...