امام رضا (ع): امام ابري است بارنده، باراني است شتابنده

گروه دين و انديشه «خبرگزاري دانشجو»؛ يكي از شئون اهل بيت (ع) عصمت و طهارت هدايت و راهنمايي انسان‌هاست از آن جهت كه دعوت كننده به سوي خداوند هستند. «داعياً الي الله...، زيارت آل ياسين»، اما از آن وصف كه امام، خليفه الله و جانشين خداوند بر روي زمين است، داراي شئون و صفات ديگر بسياري نيز مي شود كه براي انسان‌ها قابل فهم و دريافت نيست مگر آن كه امام به توضيح و شرح مقام و منزلت خويش بپردازد.(اصول كافي، ترجمه مصطفوي، جلد يك، صفحه 284)

يكي از مسائل مهم در ابعاد وجودي امام، بررسي چگونگي رابطه امام با مردم است از آن جهت كه مردم در هنگام سختي ها و مشكلات به امام خويش پناه مي برند و او را فريادرس خود و حلال مشكلات مي دانند و بر طرف كننده سختي از آنها.

علي بن موسي الرضا (ع) در توصيف عطوفت و بخشندگي  امام مي فرمايد: امام ابري است بارنده، باراني است شتابنده، خورشيدي است فروزنده، سقفي است سايه دهنده، زميني است گسترده، چشمه‌اي است جوشنده، بركه و گلستان است، امام همدم و رفيق، پدري مهربان، برادري برابر، مادري دلسوز به كودك، پناه بندگان خدا در گرفتاري و سختي است.( اصول كافي، جلد يك، صفحه 287)

 

از آن جا كه نسبت امام به مردم دلسوزتر از مادر به كودك خويش است و امام مظهر لطف و مهرباني خداوند است و مردم در هنگام مصائب و سختي بايد به ائمه معصومين پناه مي بردند؛ چرا كه دعاي امام مستجاب است و در احاديث شيعه نقل شده كه يكي از چندين علامت امام آن است كه هر گاه دعا كرد، مستجاب گردد؛ به طوري كه اگر درباره يك سنگ بزرگ دعا كند آن سنگ از ميان دو نصف گردد.(كتاب المواعظ، ترجمه عطاردي، صفحه 130)

امامان معصوم مظهر تام مهرباني، سخاوت و بخشش هستند؛ به طوري كه نه تنها شيعيان بلكه از ديگر مذاهب و اديان نيز براي حل مشكلات خود به درب خانه‌ آن‌ها رجوع مي كردند و صد البته كه نااميد باز نمي گشتند.

شرح معجزات و كرامات رضوي خود به صدها كتاب و نقل تبديل شده؛ كراماتي كه چه در زمان حيات امام رضا (ع) رخ داده و چه بعد از شهادت ايشان. به سبب اعتقاد شيعه به اينكه امامان اگرچه به شهادت رسيده‌اند، اما زنده هستند و نزد خدا روزي مي خورند و حتي بعد از حضور آنها در دنياي فاني براي حل مشكلات و رفع سختي‌ها به درب خانه آنها رجوع مي كنند.

دعاي اذن دخول: من از لذت مناجات با شما متوجه جواب سلام مي شوم

همان طور كه در اذن دخول به حرم امام رضا(ع) آمده است كه شما زنده هستيد و در نزد خدا روزي مي خوريد و سلام مرا مي شنويد و به آن پاسخ مي گوييد و من از لذت مناجات كردن با شما متوجه جواب سلام مي شوم.

وجود حي و حاضر امام رضا(ع) موجب شده كه بارگاه آن حضرت هر روزه مورد توجه زائران بسياري باشد كه به سوي پدري مهربان مي رود؛ چرا كه علي بن موسي الرضا پناه بندگان خدا در گرفتاري و سختي است.

در آن زمان كه انسان  از هر جا نااميد شده و متوجه حجت خدا گرديد و دست توسل به درگاه ولي خدا برد صد البته كه دردش دوا مي شود و حاجتش روا. براي نمونه جواني كه دست راستش به علت سكته از كار بازمانده بود توسط علي بن موسي الرضا شفا داده شد.

علي بن موسي الرضا پناه بندگان خدا در گرفتاري و سختي است

جوان كه در بيمارستان بستري شده و منتظر عمل جراحي براي بهبود دست از كار افتاده خويش بود، توسط امام رضا (ع) شفا مي يابد. خود بيمار نقل مي كند كه خواب يك آقاي بزرگواري را ديدم كه با حال تبسم وارد اتاق شد من سلام عرض كردم و خواستم به احترام آن بزرگوار برخيزم، آن جناب دست خود را بر روي سينه ام گذارده و فرمود آرام باش اي فرزند اين نبات را با دست راست بگير. گفتم نمي توانم. آن حضرت تبسمي كرد و آستين پيراهن را بالا زد و باندي را كه دكتر بسته بود پايين برد و تكان داد.

ناگهان از خواب بيدار شده و متوجه باند باز شده دستم و يك سير نبات ميان انگشتانم شدم، پس همان روز مرخص شده و به حرم مطهر علي بن موسي الرضا مشرف شدم . اين شفا يافتن سبب اسلام آوردن رئيس بيمارستان كه مردي نصراني بود، شد.(كرامات رضويه، صفحه 270)

همه دردها به نظر مرحمت ثامن الائمه به درمان مي رسد و چه بهتر كه انسان براي قضاي حاجت و رفع مشكلات به اين بارگاه پناه آورد؛ چرا كه ايشان كسي را نااميد باز نمي گردانند.

ابومحمدغفاري از زمان حيات امام رضا عليه الاسلام، نقل مي كند كه گرفتار قرضي سنگين شدم كه توان پرداخت آن را نداشتم. با خود انديشيدم براي پرداخت آن چاره اي جز آقا و مولايم علي بن موسي الرضا نيست به همين جهت، بامدادان به منزل حضرت رفتم، اجازه ورود خواستم، آقا اجازه ورود داد و پيش از آن كه من چيزي بگويم، فرمود اي ابامحمد از حاجت تو آگاه شديم و پرداخت قرضت به عهده ماست و پنجاه دينار به من عطا كرد كه «25 دينار براي قرض تو و 24 دينار براي هزينه خانواده ات.»

 

به سبب آن كه مردم دريافته بودند كه ائمه معصومين خاندان كرم هستند و نسبت به مردم بخشنده و سخاوتمندند به درب خانه آنها رجوع مي كردند و هيچ گاه نااميد باز نمي گشتند؛ چرا كه خداوند مثل اهل بيت (ع) را مانند كشتي نوح قرار داده است كه هر كس سوار آن شود نجات پيدا مي كند.(انيس المومنين، الحموي، صفحه205)