افسانه ای به نام دفاع موشکی

به گزارش خبرنگار حوزه بین الملل «خبرگزاری دانشجو» به نقل از نشنال اینترست، یک گزارش از هیات علمی دفاعی وزارت دفاع آمریکا (DSB) منتشر شده که آب سردی بود بر طرحهای دفاع موشکی ایالات متحده. این موضوع اساسا به نتیجه تحقیقات دانشمندان مستقل و مهندسینی بر می گردد که دهه هاست می گویند: دشمن به راحتی می تواند با استفاده از کلاهک های طعمه، سیستم های برنامه ریزی شده ضد موشکی را گمراه کند و آنها دور بزند.

 

ساده ترین اقدام برای متقابله با سیستم دفاع موشکی برنامه ریزی شده، استفاده از بالنهای ارزان قیمت است. از آنجا که موشکهای رهگیر دفاع ضد موشکی در خلاء به کلاهک های قاره پیما حمله می کنند و بالن (طعمه) و کلاهک(سلاح اصلی) را نیز می توان باهم شلیک کرد، تشخیص طعمه از هدف اصلی، غیر ممکن است.

فاصله کوتاهی بین زمان توقف سوختن موشک و شلیک طعمه وجود دارد که این فاصله حدود صد ثانیه در نظر گرفته می شود، اما حتی متوقف کردن موشک در این حالت هم نیاز به تلاش بسیار زیادی دارد و در واقع دست یافتنی نیست و حتی در بهترین حالت استقرار و قابلیتهای سنسوری و فن آوری های موشکی، مشکل اصلی این خواهد بود که موشک رهگیر دفاعی قادر نخواهد بود به اندازه کافی به سرعت لازم دست یابد و "در اکثر موارد برای جلوگیری از شلیک طعمه، 100 ثانیه خیلی دیر است".

به طور خلاصه، با توجه به رهگیری و تعقیب کلاهک طعمه، این موشک دیگر موثر نخواهد بود.

 
حال اگر دفاع موشکی تا این حد ناکارآمد است و بسیار ساده می توان از آن فرار کرد، پس چرا به نظر می رسد دشمنان ایالات متحده آنقدر نگرانند؟ پاسخ ساده است: زیرا آنها نیز مانند کسانی که در پنتاگون هستند، بدترین سناریو را در نظر می گیرند یعنی حالتی که این سیستم بسیار موثر است.

 

از آنجا که رابطه بین "دفاع راهبردی" و "جرم استراتژیک" به صراحت در معاهده جدید کاهش تسلیحات استراتژیک (START) بین ایالات متحده و روسیه به رسمیت شناخته شده، بسیار غیر محتمل می نمود که حتی اگر این سیستم ناکارآمد باشد، روسیه حضور سیستم دفاع موشکی ناتو را قبول کند. هر سیستمی که "عدم قطعیت" در مورد تعادل دقیق مقدار سلاح توافق شده میان دو طرف در پیمان جدید استارت را افزایش دهد، تبدیل به یک منبع نگرانی برای هر دو طرف خواهد شد.

 

بارها و بارها ایالات متحده و ناتو اعلام کرند که هدف این سیستم روسیه نیست و هیچ تهدیدی برای نیروی بازدارنده هسته ای به شمار نمی رود. مسکو ترجیح می دهد برای اینکه اطمینان حاصل کند که شبکه دفاع موشکی اروپا امنیت ملی روسیه را تهدید نمی کند، بطور مشترک با ناتو به توسعه این سیستم بپردازد. در مقابل ناتو، پیشنهاد ایجاد دو سیستم کاملا مجزا برای تبادل اطلاعات را می کند. مذاکرات بین روسیه و ناتو بر سر این موضوع، تا به امروز به بن بست رسیده است.

نگرانی های چین در مورد سیستم دفاع موشکی ایالات متحده نیز یکی از دلایل اصلی عدم قطعیت  و عدم اطمینان میان این دو ابر قدرت است. با توجه به کاهش حمایت چین برای انجام مذاکرات در مورد معاهده "عدم استفاده از مواد شکافت پذیر (FMCT)"، ممکن است رهبران ایالات متحده و چین بخواهند در آینده اقدام به حفظ گزینه تولید پلوتونیوم نظامی کنند.

 

حتی اگر سیستمهای دفاع ضد موشک ایران را احاطه کرده باشند، درصورتی که تهران بتواند به سلاح هسته ای دست پیدا کند، نمی توان تضمین کرد که حتی یک موشک هم نتواند از این سیستم عبور و نفوذ کند. پس با این حساب، آمریکا نخواهد توانست تهدید ایران را صفر کند. سوای این قضیه که ایران بتواند سلاح هسته ای داشته باشد یا نداشته باشد، واشنگتن باید با ایران در هر دو وضعیت، بطور یکسان رفتار کند.

 

بی ثمر بودن سیستم دفاع موشکی برای خنثی کردن موشک های هسته ای، یک مشکل مفهومی و نه صرفا فنی است. دلیل آن ساده است: همیشه این احتمال وجود دارد که یک یا چند موشک هسته ای، حتی از بهترین سیستم های دفاع موشکی، نفوذ کنند. از آنجا که حتی ضربه یک موشک هسته ای آسیب های غیر قابل قبولی را به ایالات متحده وارد می کند، سیستم دفاع موشکی نباید محاسبات استراتژیک ایالات متحده در قبال دشمنانش را تغییر دهد.

نویسنده مقاله در آخر اینطور نتیجه گیری می کند که واشنگتن باید با کره شمالی، ایران و دشمنان دیگر، قبل و بعد از راه اندازی یک سیستم دفاع موشکی به یک شکل رفتار کند. زیرا عملا تفاوت چندانی در موقعیت این کشورها در مواجه با این سیستم بوجود نخواهد آمد.