گروه دین و اندیشه «خبرگزاری دانشجو» - زینب صارم؛ هجده ذی‌الحجه، سالروز اعلام و بیعت ستاندن پیامبر از مردم برای خلافت و جانشینی حضرت علی (ع) به اتمام رسید و تاریخ همچنان آبستن روزهای پر التهابی است که قرار است خلافت و جانشینی رسول خدا را از مسیر حق خارج کند و بشود آنچه که نباید می شد.
از هجده ذی الحجه سال دهم هجری که پیامبر، علی (ع) را به عنوان جانشین خود از طرف خداوند منتصب نمود تا سال 1433 هجری که در آن قرار گرفته‌ایم، بیعت و عهد شیعیان با امام زمان خودشان هر ساله تجدید می شود.
غدیر فقط به معنای جشن و سرور، تلخی سقیفه و مسائل کلامی-اعتقادی نیست؛ غدیر معنای بیعت شیعیان در هر مکان و زمان با امام عصر خویش است؛ نکته جالب توجه آن است که پیامبر در خطبه غدیر تحت 20 عنوان از حضرت مهدی (عج) نام برده است و بر ولایت و امامت ایشان تاکید کرده‌اند.
تنها خطاب پیامبر در خطبه روز هجده ذی‌الحجه افراد حاضر در غدیر خم نبوده‌اند، بلکه پیامبر تمام افرادی را که بعدها به دنیا خواهند آمد و روزی مکلف خواهند شد مورد خطاب خود قرار داده است؛ چناچه خود پیامبر (ص) در غدیر می‌فرمایند: «من رسانیدم آنچه مامور به ابلاغش بودم تا حجت باشد بر حاضر و غایب و بر همه کسانی که حضور دارند یا ندارند به دنیا آمده‌اند یا نیامده‌اند. پس حاضران به غایبان و پدران به فرزندان خود تا روز قیامت برسانند.»
خود رسول خدا به وضوح تصریح می‌کنند که مخاطب غدیر تنها افراد حاضر نیستند، بلکه روی صحبت پیامبر با افرادی که هنوز به دنیا نیامده اند نیز هست.
پیامبر اسلام همان‌گونه که در خطبه غدیر به وصایت و جانشینی علی (ع) تاکید کرده‌اند، بر حکومت جهانی و امامت حضرت مهدی (عج) نیز اصرار ورزیده اند؛ هر چند مخاطبان پیامبر تمامی مسلمین هستند، اما مصداق واقعی و عینی این قسمت از حدیث غدیر اکنون ما هستیم که در زمان حضرت مهدی (عج) زندگی می‌کنیم.
به دیگر بیان، پیامبر همچنان که در روز هجده ذی‌الحجه برای امام علی (ع) از افراد حاضر در غدیر بیعت گرفتند، برای حضرت مهدی (عج) نیز از افرادی که بعدها پا به عرصه وجود خواهند گذاشت و متولد خواهند شد، بیعت ستاندند.
در حقیقت روز غدیر در سال 1434 هجری به معنای بیعت کردن با امام زمان (عج) است، اما افسوس تنها موضوعی که در حاشیه قرار می‌گیرد بیعت و وظایفی است که ما شیعیان در دوران غیبت برعهده داریم.
در حقیقت جشن و سرور ما دیروز در حکم اعلام دوستی با اهل بیت و رضایت از حکم پروردگار در انتصاب علی(ع) و اولاد معصوم ایشان به خلافت بود، پس به مانند مردم بی حمیت سال دهم هجری نباشیم و چشمان خود را بر بیعتی که بستیم، نبندیم و امام زمان خود را یاری دهیم.
هر کس از بیعت با امام زمان (ع) شانه خالی کند در حقیقت عهد ازلی خود را با خداوند نقض کرده است؛ چنان که پیامبر در خطبه غدیر خطاب به مردم می فرماید: «ای مردم؛ با خدا بیعت کنید و با من بیعت نمایید و با علی امیرالمؤمنین و حسن و حسین و امامان از ایشان در دنیا و آخرت، به عنوان امامتی که در نسل ایشان باقی است، بیعت کنید. خداوند بیعت شکنان را هلاک و وفاداران را مورد رحمت قرار می‌دهد و هر کس بیعت را بشکند به ضرر خویش شکسته است و هر کس به آنچه خدا پیمان بسته وفا کند، خداوند به او اجر عظیمی عنایت می‌فرماید.»
بیعت با امام زمان (ع) باید از مفاهیم کلی و انتراعی خارج شود و با مصادیق جزئی وارد زندگی روزمره ما شیعیان گردد و اگر یاری امام زمان (ع) با زبان‌ها و قلب‌ها و اعضای بدن ما صورت نگیرد در طول زمان غدیر تنها به جشن و سروری تبدیل خواهد شد که عاری از معنای واقعی خود است؛ به همین جهت بر تمامی شیعیان فرض و واجب است که با امام زمان خود بیعت کنند و بر این عهد استوار بمانند و اگر بر خلاف آن عمل کنند به مانند مردمی خواهند شد که علی (ع) را تنها گذاشته و موجبات غربت وی را فراهم کردند.
چنان‌چه در دعای عهد می‌خوانیم: «اللَّهُمَّ إِنِّی أُجَدِّدُ لَهُ فِی صَبِیحَةِ یَوْمِی هَذَا وَ مَا عِشْتُ مِنْ أَیَّامِی عَهْداً وَ عَقْداً وَ بَیْعَةً لَهُ فِی عُنُقِی، لاَ أَحُولُ عَنْهَا وَ لاَ أَزُولُ أَبَداً، اللَّهُمَّ اجْعَلْنِی مِنْ أَنْصَارِهِ وَ أَعْوَانِهِ وَ الذَّابِّینَ عَنْهُ وَ الْمُسَارِعِینَ إِلَیْهِ فِی قَضَاءِ حَوَائِجِهِ، (وَ الْمُمْتَثِلِینَ لِأَوَامِرِهِ) وَ الْمُحَامِینَ عَنْهُ وَ السَّابِقِینَ إِلَى إِرَادَتِهِ وَ الْمُسْتَشْهَدِینَ بَیْنَ یَدَیْهِ»؛ خداوندا من در صبح همین روز و تمام ایامی که در آن زندگی می‌کنم با او تجدیدبیعت می‌کنم که هرگز از این بیعت برنگردم و آن را تباه نکنم؛ پروردگارا من را از یاوران و حمایت کنندگان او قرار بده و کسانی که در برآورده کردن نیازهای وی شتاب می‌کنند و ...
بیعت و یاری کردن امام زمان (ع) از جمله وظایف و تکالیف دینی است که جز با شناخت مصادیق واقعی آن میسر نشود.
