به گزارش خبرنگار سیاسی «خبرگزاری دانشجو»، هیئت داوران جنبش عدالتخواه دانشجویی در سی و یکمین جشنواره بین المللی فیلم فجر متشکل از آقایان محمد نظمی، احمد آذرسا، مسعود غزنچائی، صالح کاهانی و خانم مریم ماهانی پس از مشاهده فیلم های این جشنواره، فیلم «تنهای تنهای تنها»(رنجور) ساخته احسان عبدی پور را به عنوان فیلم برتر انتخاب کردند.
همچنین در اختتامیه بخش تجلی اراده ملی جشنواره فیلم فجر که شب گذشته در ایوان شمس برگزار گردید دبیر جنبش عدالتخواه دانشجویی از احسان عبدی پور کاگردان این فیلم با اهدای لوح تقدیر و جایزه نقدی تقدیر به عمل آورد.
آنچه در ادامه می آید بیانیه هیأت داوران جنبش عدالتخواه دانشجویی پیرامون سی و یکمین جشنواره فیلم فجر می باشد:
“تنها هنری مورد قبول قرآن است که صیقل دهنده اسلام ناب محمدی (ص)، اسلام ائمه هدی(ع) اسلام فقرای دردمند، اسلام پابرهنگان ، اسلام تازیانه خوردگان تاریخِ تلخ و شرم آور محرومیتها باشد.” (امام خمینی)
فجر هر سال یادآور ایستادگی و مقاومت ملت ایران در برابر ظلم و استعمار است. یادآور خواست ملتی آزاده برای نفی سلطه انسانی در تمام وجوه زندگی فردی و اجتماعی تک تک افراد جامعه است. فجر، سال‌روز قیام و نهضت است و چه نهضتی مهم‌تر از نهضت درونی انسان‌ها؛ صد البته که رمز حفظ و پویایی هر انقلابی در تحولی از جنس فرهنگی-انسانی در افراد آن جامعه است.
جشنواره فیلم فجر امسال سی و یکمین دوره برگزاری را از سر گذارند و این سی سال تجربه، انتظاری بس بزرگ برای حرکت در جهت آرمان‌های سترگ انقلاب اسلامی نزد صاحب‌نظران و اهالی سینما ایجاد می‌کند. اما تا آن قله رفیع، راهی دراز و صعب در پیش است.
برای اولین بار در این دوره از جشنواره، فضا و مامنی برای تشکیل هیات داوران دانشجویی و حضور مستقیم دانشجویان در بخش تجلی اراده ملی داده شد و جنبش عدالتخواه دانشجویی نیز در این بخش شرکتی فعال داشت. امید است این حرکت امید بخش در سال‌های آینده نیز ادامه داشته باشد.
در میان فیلم‌های حاضر در جشنواره امسال، دو نوع کلی را میتوان تشخیص داد: اول فیلمهایی با نگرشهای شبه روشنفکری و مدرنیستی و دوم فیلم‌های سفارشی و بی سر و ته؛ فیلم‌های ضعیفی چون “چه خوب که برگشتی” ، “آسمان زرد کم عمق” و “قاعده تصادف ” نشانگر بی‌مایه شدن روز به روز جریان غرب‌گرایی در سینمای ایران چه در زمینه سوژه و چه در زمینه فرم سینمایی است.
اما فیلمهایی که به سفارش نهادهای فرهنگی و هنری دارای قدرت، ساخته شدند کم از دسته قبلی ندارند. فیلمهایی چون “حوض نقاشی”، “یک، دو، سه … پنج”، “آفتاب، مهتاب، زمین”، “خاکستر و برف”، “ترنج” و “زیباتر از زندگی” با قصه‌های یک خطی و اغلب تکراری، که پرداختی سطحی و کوته نظرانه به مسائل انقلابی و مذهبی داشته و قطعا در نبرد گیشه شکست سختی خواهند خورد. ولی جای تاسف دارد که این شکست برای فیلم‌های سفارشی، چندان مهم نیست! چراکه هزینه آن از بیت‌المال مسلمین تامین شده است؛ البته در این میان فیلمی چون “استرداد” نیز وجود داشت که با وجود حمایت‌های مالی وسیع، فیلمی قابل قبول و در حد انتظار از کار درآمده است.
اما شگفتی این جشنواره را باید در فیلم‌های بخش نگاه نو جستجو کرد. فیلم “تنهای تنهای تنها” قطعا قوی‌ترین و جذاب‌ترین فیلم این دوره بود که با بی‌مهری تام داوران رو‌به‌رو شد. هرچند این فیلم روایتگر داستان نوجوانی است که درگیر مسائل سیاسی میگردد ولی برخلاف فیلم‌های سفارشی مخاطب را خسته نمی‌کند و از طرفی برخلاف فیلم‌های روشنفکری به تمسخر مردم و توهین به اعتقادات آنها نیز نمیپردازد. ریتم خوب فیلم و بومی کردن قصه و با جزییات جذاب محلی به گیرایی فیلم می افزاید. البته کارگردان جوان این فیلم باید از جریان فیلمسازهای جشنوارهای و روشنفکرهای ضد مردم بر حزر باشد تا بتواند در آینده نیز قهرمانانی چون “رنجرو” برای سینمای ایران خلق کند.
”تابستان طولانی”، “دهلیز” و “سر به مهر” نیز از فیلمهایی بودند که با وجود ضعف‌هایی توانستند هیات داوران را راضی و امیدوار به آینده فیلم‌سازانشان نگه دارند.
شک نیست که پتانسیل سینمای ایران بیشتر از این تعداد فیلم خوب است و جشنواره امسال نیز قدرت و تفکر دینی و هنری نسل جدید را به وضوح نشان داد. امید است موانع حضور قشر جوان در سینما با حمایت‌های دقیق و اصولی نهادهای مربوطه، برداشته شود و شاهد حضور نمایندگانی جوان از تمام نقاط کشور و از تمام سلیقه‌های مردمی در جشنواره‌های بعدی باشیم.