گروه یادداشتهای «خبرگزاری دانشجو»، پرویز امینی؛ 1 – در یک نگاه ساده سازی شده می توان گفت سیاست؛ عرصه بروز «حمایت ها» در له، و «مخالفت ها» بر علیه افراد و پدیده ها و نهادها و مجموعه بازیگران موثر صحنه سیاست است. اگر این دو دسته رفتار را بخواهیم بر روی یک طیف نشان بدهیم، یک سر آن «مخالفت مطلق» و سر دیگر آن «حمایت مطلق» است که ترجمان دو نوع گرایش عاطفی در انسان ها به نام «تنفر» و «شیفتگی» است که به صورت مطلق مخالفت و موافقت بروز می کند.
مابین این دو حد، با شیب های گوناگون، حمایت ها و مخالفت ها به صورت مشروط و غیر مطلق شکل می گیرند و ابراز می شوند. یکی حمایت های کلان؛ که با فضای انتقادی نسبت به برخی مصادیق توام است و دیگری ابراز مخالفت های کلان؛ که به صورت موردی از آنچه رفتار یا کنش مثبت می پندارد نیز حمایت می کند که هرکدام از این موارد نیز بر اساس شدت و حدتی که در حمایت یا مخالفت دارند، موقعیت مشخصی در این طیف از رفتارهای سیاسی پیدا می کنند.