به گزارش گروه فضای مجازی «خبرگزاری دانشجو»، با اینکه کارآیی این کلیه پس از پیوند آن به بدن موش دیگر فقط حدود 5 درصد بوده اما نشان می‌دهد که این روش می‌تواند بیماران کلیوی را از دیالیز نجات دهد. پژوهشگران بیمارستان عمومی ماساچوست که این تحقیق را انجام داده و نتایج آن را در نشریه نیچر پزشکی منتشر کرده اند گامی بزرگی در درمان بیماریهای پیشرفته کلیوی برداشته اند.
به این ترتیب استفاده از کلیه آزمایشگاهی برای درمان نارسایی کلیه و رهایی این بیماران از دیالیز در آینده نه چندان دور محقق خواهد شد.
با اینکه پیش از این تولید اعضای دیگر بدن با استفاده از سلولهای خود فرد و با شیوه ای مشابه انجام شده بود بعنوان مثال در سال 2006، مثانه ای که به همین طریق تولید شده بود با موفقیت به بدن یک بیمار پیوند زده شد. اما کلیه پیچیده ترین عضوی است که تاکنون "رشد و پرورش" آن در آزمایشگاه میسر شده است.
این روش مزیت بزرگی نسبت به پیوند عضو از یک فرد به فرد دیگر دارد؛ چون از سلولهای خود فرد ساخته شده خطر رد پیوند وجود ندارد و بیمار مجبور نیست سالها یا حتی تمام عمر داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی مصرف کند.
دانشمندان در این روش تمام سلولهای کلیه را از آن جدا می کنند و با استفاده از مواد شیمیایی آنها را می شویند. آنچه باقی می‌ماند شبکه ای از پروتئین است (که در واقع به مثابه داربستی برای ساختمان کلیه عمل می کند) و مجموعه ای از رگها و مجاری ظریف.
بعد با استفاده از سلولهای بنیادی خود فرد، سلولهای کلیه را در آزمایشگاه پرورش می‌دهند و سپس این سلولها را روی داربست سوار می‌کنند. از مجاری و رگهای باقی مانده هم استفاده می شود تا سلول مناسب را در جای مناسب بنشانند.
دانشمندان پس از آنکه کلیه موش صحرایی را به این شیوه رشد دادند آن را مدت 12 روز در گرمخانه مخصوصی قرار دادند تا شرایط بدن موش صحرایی را بصورت مصنوعی ایجاد کنند. کارآیی این کلیه در این شرایط 23% درصد کلیه واقعی بود. بعد از آنکه آن را به بدن یک موش صحرایی پیوند زدند کارآیی آن تا 5% پایین آمد.
اما محقق ارشد این پژوهش، دکتر هارولد اُت گفت: 10 تا 15 درصد کارایی کلیه، فرد را از وابستگی به همودیالیز نجات می دهد.
