به گزارش گروه فضای مجازی «خبرگزاری دانشجو»، ورود فناوری‌های نوظهور به عرصه زندگی شخصی و اجتماعی در عصر حاضر بسیاری از معادلات در زمینه روند جامعه‌پذیری افراد را تغییر داده است.
در این میان جامعه‌پذیری و شخصیت‌یابی دانش‌آموزان به عنوان نسلی که به اقتضای سن خود بیشتر با فناوری‌های روز سروکار دارند؛ دغدغه والدین در درجه اول و مربیان تعلیم و تربیت در درجه بعد شده است.
امروزه همگی بدون هیچ‌گونه پیش داوری خاصی تصدیق خواهند کرد که شبکه جهانی اینترنت در جامعه ما به امری فراگیر تبدیل شده است، به طوری که افراد روزانه صفحات شخصی و غیرشخصی خود را در وب چک می‌کنند و یا به سایت‌های علمی، تفریحی و یا سرگرمی رجوع می‌کنند.
در این یادداشت به آسیب‌ها و مضرات کاربرد این فناوری در بین دانش‌آموزان و در سطح مدارس پرداخته می‌شود.
استفاده از شبکه اینترنت ملی و سرمایه‌گذاری در فناوری‌های آموزشی جهت تدریس دروس در مدارس سراسر کشور امری است که باید در صدر پیگیری‌های بانیان تعلیم و تربیت قرار گیرد چرا که علاوه بر صرفه‌جویی در هزینه‌های جاری مدارس جهت امر خطیر تعلیم و تعلم، به طور قطع راندمان تحصیلی را نیز در بین دانش‌آموزان افزایش خواهد داد و موجب ارتقای سطح کیفی تحصیلی دانش آموزان در مدارس خواهد شد.
نکته‌ای که باید بدان توجه شود این است که به کارگیری فناوری‌های گوناگون مجازی در مدارس توسط دانش‌آموزان، قبل از ایجاد زیرساخت‌های اینترنت ملی مدارس، می‌تواند در کوتاه مدت بسیار آسیب‌زا و بحران آفرین شود.
در این مقال به برخی از این آسیب‌ها که به منزله مانع و رادعی در جهت جامعه‌پذیری دانش‌آموزان در این سن حساس از اجتماعی‌شدن هستند پرداخته می‌شود.
کاربرد فناوری‌های جدیدی چون تبلت‌ها و گوشی‌های هوشمند در مدارس چگونه می‌تواند آسیب‌زا باشد و چه تاثیری در راندمان تحصیلی و روند جامعه‌پذیری دانش آموزان خواهد گذاشت؟
استفاده از تلفن همراه توسط دانش آموزان در مدارس در نوع راندمان تحصیلی آن‌ها بسیار مؤثر است. تقریبا می‌توان گفت تمرکز حواس دانش‌آموز در کلاس درس، مهم‌ترین امر در روند یادگیری دروس می‌باشد، ولی امروزه بردن گوشی همراه در این محیط آموزشی، بلای جان تمرکز حواس و مانع گوش دادن به درس و استاد شده است.
انزوای اجتماعی دانش‌آموزان در مدارس از دیگر مضرات استفاده روزانه از تلفن همراه در محیط آموزشی می‌باشد، تا پیش از گسترش وسایل و ابزار فناوری نوین زنگ‌های تفریح به منزله زمانی برای ارتباط گیری دانش‌آموز با گروه همسالان خود در مدرسه بوده است و بسیاری از جنبه‌ها و ابعاد شخصیت دانش‌آموز در همین بازه‌های زمانی تفریح و ارتباط‌های متقابل چند جانبه شکل می‌گرفته است.
درست است که این روند از جامعه‌پذیری در حال حاضر هم در سنین دانش‌آموزی، تاحدودی ادامه دارد؛ اما با گسترش استفاده و کاربرد این گونه فناوری‌ها در بازه زمانی حضور دانش‌آموزان در مدرسه؛ به شدت از میزان آن کاسته شده و فرد به سوی نوعی انزوای تکنولوژیک کشانده شده است.
این شکل از انزوا به جنبه‌های اجتماعی‌شدن شخصیت دانش‌آموز آسیب می‌رساند و علاوه بر آن دانش‌آموزان را از محیط تعلیم و تعلم به فضاهای هیجانی مجازی سوق می‌دهد.
گوشه‌گیری و انزوای دانش‌آموز موجب تشدید حالت منفعلانه وی در قبال دیگران خواهد شد و علاوه بر این، مشارکت اجتماعی دانش‌آموز را در امر یادگیری خلاق در کنار سایر همسالان خود کاهش خواهد داد.
منبع: گرداب