اکنون موسوی و کروبی چه احساسی دارند؟

به گزارش گروه فضای مجازی «خبرگزاری دانشجو»، در آخرین به روز رسانی وبلاگ سه‌ الف چنین آمده است:

کسی که وارد رقابت می‌شود باید‌‌ همان قدر که علاقه به پیروزی دارد و برای آن تلاش می‌کند، آمادگی و ظرفیت شکست هم داشته باشد؛ مهم این است که تعصب به نامزد مورد علاقه به تعصب در لزوم پیروزی تبدیل نشود. طبیعی است ما و همفکرانمان روی رأیی که دادیم متعصب باشیم ولی باید اعتراف کنیم در این انتخابات شکست خوردیم؛ حتماً نقص‌ها و ضعف‌هایی داشته‌ایم که اقبال عمومی از ما سلب شد ولی باید وهله اول تحقق حماسه سیاسی را به رهبر فرزانه انقلاب و مردم فهمیم و وقت‌شناس ایران تبریک بگوییم و در وهله بعد به جناب حجت الاسلام روحانی و هوادارانشان تبریک بگوییم و برایشان در خدمت به این مردم مومن و شریف آرزوی توفیق داشته باشیم.

وقتی حضور فراگیر مردم و رقابت منصفانه و جانانه‌شان پای صندوق را دیدم بیش از همه یاد فتنه سازان خود رأی افتادم.

می‌دانم در آن حبس شیکشان تلویزیون دارند و امیدوارم با چشم ببینند چطور قاطبه مردم در فرآیندی قانونی و آرام پای صندوق آمدند و بسیار دوستانه و محترمانه کاندیدای مطلوب خود را انتخاب کردند؛ رقبا هم به انتخاب مردم احترام گذاشتند.

دوست دارم در آن تنهایی و انزوای خودساخته وقتی در رسانه‌ها می‌خوانند حتی رفقای شفیقشان هم با پذیرفتن فرآیند قانونی انتخابات رأی داده‌اند چه حالی می‌شوند!

نظام مظلومی که 4 سال پیش به اتهام جابجا کردن 11 میلیون رأی زخم فتنه چشید، امروز پای 250 هزار رأی بیشتر از 50 درصد نامزد پیروز ایستاد.

ما به رئیس جمهور جدید رأی ندادیم و اگر 10 بار دیگر هم انتخابات تکرار شود رأی نمی‌دهیم اما ایشان را عضوی از بدنه همین نظام می‌دانیم؛ محاسنش را می‌ستاییم و خطا‌هایش را هم به طور جدی نقد می‌کنیم؛ ایشان را رئیس جمهور قانونی ایران عزیز می‌دانیم و حتماً تحقیر و تمسخرش نمی‌کنیم!

ما به کشورمان همیشه افتخار کرده و می‌کنیم؛ به نظاممان افتخار می‌کنیم که حتی حاضر نشد نیم درصد در آرای مردم دستکاری کند و به انتخاب مردم احترام گذاشت؛ ما عاشقانه کشورمان را دوست داریم و برایش از دل و جان کار می‌کنیم؛ ناراضی هم باشیم، قهر نمی‌کنیم؛ سطل آشغال آتش نمی‌زنیم؛ عربده کشی خیابانی راه نمی‌اندازیم.

قانون و انتخابات 92 را‌‌ همان قدر قبول داریم که قانون و انتخابات سال 88 را! یاد گرفته‌ایم در شرایط سخت بیشتر کار کنیم؛ اگر در دوره جناب احمدی‌نژاد کار کردیم، در دوره جناب خاتمی بیشتر کار می‌کردیم و زین پس نیز ایضاً!

کسی که دین و آرمان دارد ناامید نمی‌شود؛ وقتی شعار انتخاباتیمان را «مقاومت» تعیین می‌کنیم و وعده جهاد در برابر همه زورگویان عالم می‌دهیم، به طریق اولی در رقابت درون خانوادگی با هم نوع و هم وطنمان ناامید نمی‌شویم. هر جایی که باشیم برای آینده ایران عزیز کار می‌کنیم؛ رئیس جمهور محترم جدید هم باید بتواند با نیمی از مردم ایران که به او رأی ندادند و اتفاقاً بخش اعظمی از آن‌ها همبستگی فکری-ایدئولوژیک قوی با هم دارند کنار بیاید.

امروز مسئولیتمان سنگین‌تر شده است؛ باید اشتباهاتمان را مرور کنیم و برای آینده طرحی نو درانداخته، حرکتی دوباره را آغاز کنیم.