وبلاگ کمی تا قسمتی سیاسی
به گزارش گروه فضای مجازی «خبرگزاری دانشجو»، وبلاگ کمی تا قسمتی سیاسی نوشت: لازم به توضیح نیست که در سال 1388 منافقان داخلـی و خارجـی تمام انرژی خودشان را آزاد کردند و از تمام مُهـره‌های کوچک و بزرگ خود استفاده کردند تا دوباره بیاینـد و روی کول ملت ایـران و منابع عظیم انسانـی و طبیعی آن سواری بروند.
همه می‌دانیم چه شد و چه کسانی در این فتنه سهیـم بودند؛ اما آنچه که امروز مهم است این نکته است که فتنه‌گران سال 88 که امروز دست از پا درازتـــر آمده‌اند و اعتراف و اقرار می‌کنند به عدم وجود هرگونه تقلب یا دستکاری در نتایج انتخابات ریاست جمهوری دهم، چرا از کاری که انجام دادند و خطری که برای کشور آفریدند توبه و عذرخواهی نمی‌کنند؟!
پرسـش مهمی که رهبری اینگونه پاسخ آن را از فتنه‌گران مطالبه کردند:
«در انتخابات سال 88، آن کسانى که فکر می‌کردند در انتخابات تقلب شده، چرا براى مواجهه با تقلب، اردوکشى خیابانى کردند؟ چرا این را جواب نمی‌دهند؟ صد بار ما سؤال کردیم؛ نه در مجامع عمومى، نخیر، به شکلى که قابل جواب دادن بوده؛ اما جواب ندارند. خب، چرا عذرخواهى نمی‌کنند؟ در جلسات خصوصى می‌گویند ما اعتراف می‌کنیم که تقلب اتفاق نیفتاده بود. خب، اگر تقلب اتفاق نیفتاده بود، چرا کشور را دچار این ضایعات کردید؟ چرا براى کشور هزینه درست کردید؟ اگر خداى متعال به این ملت کمک نمی‌کرد، گروه‌هاى مردم به جان هم مى‌افتادند، می‌دانید چه اتفاقى مى‌افتاد؟ مى‌بینید امروز در کشورهاى منطقه، آنجاهایى که گروه‌هاى مردم مقابل هم قرار می‌گیرند، چه اتفاقى دارد مى‌افتد؟ کشور را لب یک چنین پرتگاهى بردند؛ خداوند نگذاشت، ملت هم بصیرت به‌خرج دادند. در قضایاى سال 88، این مسئله اصلى است؛ این را چرا فراموش می‌کنید؟»
چند پاســخ برای عدم عذرخواهی فتنه‌گران و مدعیان تقلب در انتخابات 88 وجود دارد که شاید مهم‌ترین آن «ترس از پذیرش اشتباه» باشد.
بدیهی است آن شخصـی که سراسر وجودش را غرور و تکبر گرفته است هیچ‌گاه در مقابل عمل اشتباهی که انجام بدهد عذرخواهی نمی‌کند؛ جالب اینجاست که در روایات اشاره شده کسی که از مردم حیا نکند از خداوند هم حیا نمی‌کند، جالب است که بگوییم کسی که جرأت پذیرش اشتباهش در مقابل مردم را نداشتـه باشد در مقابل خداوند هم متکبر و خودبزرگ بین است و نمی‌تواند عذرخواهی کند!
آقایانی که آن روز ندای «تقلب، تقلب» و «جمهوری ایرانی» سر داده بودند و در خفا و علناً به شعله‌ور‌تر شدن آتش فتنه کمک می‌کردند امروز پس از انتخابات ریاست جمهوری 92 عنوان می‌کنند که «دموکراتیک‌ترین انتخابات جهان را برگزار کردیم، هیچ‌کس نمی‌تواند به انتخابات ایران شبهه وارد کند!»
این دقیقاً یک نوع عذرخواهی است! ولی عذرخواهی کسی که تمام وجودش را تکبر گرفته و حاضـر نیست علناً اقرار کند که در سال 88 اشتباه کردیم.
معمولاً کسی که مغرور است نفس لئیمش به او اجازه نمی‌دهد برای اشتباهی که مرتکب شده علناً از کسانی که صاحب حق هستند عذرخواهی کند؛ صاحب حق در این کشور در جریان فتنه 88 مردم و رهبری هستند، چرا از مردم و رهبری بابت خطر عظیمی که برای کشور آفریدند، هزینه‌هایی که بر مردم تحمیل کردند، آرامشی که برای مدت چند ماه از مردم سلب کردند و صد‌ها کار «نانجیبانه» دیگر علناً عذرخواهی نمی‌کنند؟! چه خوش گفت:
چو بر کس شود چیره نفس لئیم
شود دور، او از ره مستقیم
چسان دیگرى را کند رهبرى
چو او خود رود در ره دیگرى
عذرخواهی نمی‌کنند چون «نمی‌توانند بگویند ما کشور را دچار این هزینه‌ها کردیم»! اگر بخواهند عذرخواهی کنند باید تمام کارهایی که انجام دادند یا زمینه‌ساز به فعلیت رسیدن آن بودند را جبران کنند.
سوال اینجاست آن همه خطر عظیم و هزینه بسیار گزافی که نظام در قبال فتنه داد از جانب کدام یک از جریاناتی که در فتنه سهیم بودند قابل جبران است؟!
آیا می‌توانند بگویند کاری که در سال 88 انجام دادند منجر به شدید‌تر شدن تحریم‌ها بر علیه کشور و مردم شد؟
آیا می‌توانند بگویند بستری که برای وقوع فتنه و درگیری داخلی در سال 88 آماده کردند آسایش روحی و روانی بسیـاری از مردم را مختل کرد؟
آیا می‌توانند بگویند فتنه‌ای که بر آتشش هر روز بیش از پیش می‌دمیدند سبب کشته شدن چندین فرد بی‌گناه شد؟ توانایی پذیرش اشتباه و اقرار به عقب انداختن کشور از مسیر پیشرفت شگرفی که
پس از آن حماسه عظیم و باورنکردنی سیاسی به ارمغان می‌آمد را دارند؟
می‌توانند اعتراف کنند فتنه‌ای که آن‌ها صحنه گردانش بودند باعث شد تا مذاکرات رو به توافق هسته‌ای 15 ماه به تأخیر بیفتد و پس از 15 ماه هم با تحریم‌های عجیب و غریب روبرو شویم؟
می‌توانند بگویند حداقل 10 درصد از مردم این کشور را نسبت به نظام بی‌اعتماد کردند؟!
آقایانی که این روز‌ها به جای پاسخ دادن به این سوالات و عذرخواهی از ملت ایــران خودشان را با «شاهگوش» و «شیرین کاری‌های دیگر» سرگرم می‌کنند چرا سکوت کرده‌اند؟!
اگر بخواهند عذرخواهی کنند باید تاوان این همه هزینه را پس دهند، و چگونه می‌توان توبه نصوح کرد از این همه گناه سنگین؟!
آیا شهدای فتنه 88 را دوباره می‌توانند زنده کنند که بگوییم توبه‌شان نصوح است؟
مگر توبه واقعی این نیست که باید کارهایی که در گذشتـه انجام داده‌ایم را جبران کنیم؟ خب کشته شدن افراد بی‌گناه در حالی که ما مقصر آن بوده‌ایم را چگونه می‌توان جبران کرد؟!
در پیشگاه خداوند، امام زمان (عج)، مردم ایران، شهدا، امام، رهبری و خانواده‌های این افراد بی‌گناه چه پاسخی دارند که عنوان کنند؟!
شاید برخی‌ها عملاً وارد این جریان نشده بودند اما سهم آن‌ها از هر کسی در این جریان بیشتر است؛ روایتی از رسول مکرم اسلام در کتاب شریف «جواهر السنیـة» نقل شده که می‌فرمایند روز قیامت بد‌ترین عذاب‌ها برای «زبان» است.
زبان به درگاه خداوند شکایت می‌کند که چرا شدید‌ترین عذاب را بر من روا می‌داری؟ به او پاسخ داده می‌شود که «از تو کلمه‌ای بیرون آمد در مشرق و مغرب زمین منتشر شد و بوسیله همان کلمه خون‌های حرام زیادی ریخته شد و مال‌ها غارت گردید و ناموس‌ها بر باد رفت!»
با این حال وضعیت کسانـی که در بین خیابان رفته بودند ساندویچ بخرند و برای تفریح چند کلمه‌ای هم افاضـه نموده بودند که «مردم خیابان‌ها را ترک نکنند» مشخص می‌شود!
این روز‌ها با سر کار آمدن دولت جدید عده‌ای از همین فتنه‌گران به دنبال سهم خواهی و همچنیــن فراهم ساختـن بستر‌ها برای آزادی سران فتنه و به کارگیری برخی افراد معلوم الحال‌تر از همان سران فتنه در کابینه دولت یازدهم هستند.
اگر اینان بخواهند از کاری که در سال 88 انجام دادند عذرخواهی کنند قهراً محکوم بودن خودشان و همان سران محصور را اثبات کرده‌اند! و رخ دادن چنین موردی برای این اشخاص فاجعه است.
گرچه برخی که «نان از نام و آبروی پدرشان می‌خورند» این روز‌ها به هول و ولا افتاده‌اند تا در مجلس بتوانند جایگـاه از دست رفته فتنه‌گران را بازگردانند و با به هم زدن آش فتنه‌گری و اضافه کردن پیاز داغی به نام «قانون‌گرایی» سهم خود را در آماده کردن فضا برای رجعت اصحاب فتنه به عرصه مسئولیت‌های اصلـی کشور ایفا کنند؛ لیکن آنچه که واضح و مُبَرهن بر همگان است بی‌اهمیت بودن قانونی که 4 سال پیش هم همین بود نزد «آقایان» است!
بعضی از همین آقایان هم ظاهراً هنوز هم نفهمیده‌اند چه خطایی مرتکب شده‌اند که اگر فهمیده بودند زود‌تر از این‌ها عذرخواهی می‌کردند و به گوشـه نشینی خودشان را مجبور می‌کردند از فرط خجالت و شرمساری.
لیکن طبق قاعده‌ای که می‌گوید «رو که رو نیست، سنگ پای قزوینِ»، ایشان همچنان بر مواضع قبلی خودشان که یکی بر میخ بود و یک بر نعل ادامه داده و حاضر به عذرخواهی از ملت ایران، بابت خطای بزرگی که از آن‌ها سر زد نیستند که اگر عذرخواهی کنند با دست خودشان، مُهــر محکومیت خود و دوستانشان را حک کرده‌اند!
یادمان نرود کلام خداوند متعال را که فرمود: «الفتنة أشد من القتل؛ فتنه و آتش افروزی، نزد خداوند از کشتار مردم نیز شدید‌تر و بد‌تر است.»
ارسال نظرات