باشگاه دانشجویان«خبرگزاری دانشجو»،سجاد مصطفی پور؛تراژدی پدیدآوردن موجودیتی به نام اسراییل را به تنهایی نمی توان به حساب مشترکات دینی گذارد، اما می توان پررنگ ترین و قوی ترین انگیزه مهاجرت یهودیان به سرزمین قدس را، بزرگنمایی مشترکات دینی دانست، اگرچه تردیدی نیست عوامل سیاسی، اقتصادی و ژئوپلتیک هم از شاخص های تأثیرگذار بودند که گذر زمان نقش و اهمیت موارد اخیر را برجسته تر نمود.
زمانی که قیمومت بریتانیا بر فلسطین در 15 مه 1948 به پایان رسید در واقع تمامی نهادهای سیاسی فلسطینی از بین رفته بود و هیچ سازمانی برای پر کردن خلاء موجود، وجود نداشت. صهیونیستها که بر نواحی کشور یهود در قطعنامه تقسیم مسلط بودند یک شورای موقت حکومتی مرکب از 38عضو تأسیس کردند که به نوبه خود یک کابینه 13 نفره را انتخاب کرد.
همان روز «دیوید بن گوریون» که بعداً مقام نخست وزیری و وزارت دفاع را به عهده گرفت، تشکیل دولت را اعلام کرد و بلافاصله بعد از این اعلام، دولتهای ایالات متحده آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی، اسرائیل را به رسمیت شناختند.
البته اگر دقیق تر بخواهیم بگوییم اشغال فلسطین نتیجه فرایندی بود که در سال 1897 میلادی در شهر بال سوئیس شروع شد و طی مراحلی با قیمومیت انگلستان بر فلسطین و صدور اعلامیه شوم بالفور در سال 1917 میلادی مقدمات حضور صهیونیستها در فلسطین و واگذاری این سرزمین به آنها فراهم شد.
پس از آن سازمان ملل متحد در تاریخ 29 نوامبر سال 1947 میلادی نزدیک به یک سال قبل از وقوع فاجعه دردناک اشغال فلسطین در سال 1948 قعطنامه شماره 181 خود را در مورد فلسطین صادر کرد و این کشور را میان یهودی ها و اعراب تقسیم کرد.
نکته اساسی این بود،از آنجایی که یهود قومی پراکنده بود و به خاطر عقایدش منفور ملتها بود، سران یهود به این فکر افتادند که یک کشور مستقل یهودی نشین تشکیل دهند تا از وضع موجود نجات یابند و برای این کار بهترین مکان را سرزمین فلسطین دانستند.
شاید بتوان سهم کشور انگلیس را در این امر، بسیار بالا دانست چرا که در چندین سال سرپرستی فلسطین توسط این کشور، یهودیان بسیاری به فلسطین وارد شدند. اکرم زعیتر، نویسندة کتاب سرگذشت فلسطین، می گوید: «در نتیجه، در ده سال اول حکومت سرپرستی انگلیس (1918ـ 1928 م.) 112000 نفر یهودی از اطراف عالم وارد فلسطین شدند که بیشتر آنان جوانان جنگاور و مسلح بودند.»
غصب و تصرف زمین های فلسطینیان همراه با خشونت و درگیری، تبدیل به ابزاری برای هویت بخشیدن اجباری به یهودیان مهاجر به سرزمین قدس شده بود. تصرف زمین های مردم روستای دیریاسین در 10 آوریل 1948 همراه با کشتن تمامی ساکنین آن، اخراج مردمان 13 دهکده در منطقه ای موسوم به «وادی عری» در 5 ژوئن 1951، ویران کردن خانه های روستای ام الفرج و آواره ساختن مردم در سپتامبر1953،بیرون راندن قبائل بدوی عرب به کشورهای اردن،مصر و سوریه در سال 1959 ، تنها نمونه های کوچک از جنایات صهیونیست ها و تحمیل جغرافیایی در سرزمین فلسطین است.
نکته جالب توجه نگاشته های موجود در تاریخ است که با واقعیات همخوانی و سنخیتی ندارند.بدین معنی که همراه با تحمیل جغرافیا، تحریفی تاریخی برای زدودن چهره نامذموم رژیم صهیونیستی صورت گرفته است.
اما مسئله اصلی اینجاست، برخلاف ادعای صهیونیست ها درمورد سابقه تاریخی مالکیت آباء و اجدادی آنان بر اراضی اشغالی، به روایت تاریخ کهن، فلسطین از عصر حجر مسکن و مأوای قوم «فیلیستین» بود که از آسیا آمده بودند و وجه تسمیه فلسطین نیز از همین نام است. نکته ای که «تورات» هم بر این واقعیت صحه گذارده و تصریح کرده است قبایل عرب کنعانی در این دیار مسکن داشته اند و سجیه و کیفیت عربی فلسطین از عهد عتیق مستمر و مداوم بوده است.
آنچه امروز به وضوح جهانیان در سرزمین فلسطین نظاره می کنند چیزی جز غارت،جنایت، غصب اراضی از سوی صهیونیست ها نیست که محصول اندیشه ی استعمارگران تاریخ برای ایجاد حفره ای در کانونی ترین منطقه جهان،خاورمیانه، است تا هر آن که لازم بدانند از این رژیم برای تامین منافع خود استفاده کنند.
انتشار این یادداشت از سوی «خبرگزاری دانشجو» به منزله تایید محتوای آن نمی‌باشد و آماده انعکاس تمامی نظرات هستیم.
ارسال نظرات