به یاد ۳ کوهنورد عاشق

به گزارش گروه فضای مجازی «خبرگزاری دانشجو»، در وبلاگ یادداشت‌های میثم رشیدی مهرآبادی نوشته شده است: کوه با تمام جذابیت‌هایش، یک ترس فوق‌العاده شیرین را به جان همه کوهنوردان می‌اندازد؛ رعب لذت‌بخشی که تا کفشت را نپوشی و عصای کوه را به دست نگیری و کوله‌ات را محکم نکنی و راه نیفتی، در دلت جا نمی‌گیرد.

کوه با همه آرامشش ناگهان با تغییرات آب و هوا گرفتارت می‌کند تا تو بمانی و خدایت؛ اصلاً پاکی و تقدس کوه به همین است که تو را با خدایت تنها می‌کند.

برای همین است که هر فردی توفیق کوهنوردی را پیدا نمی‌کند؛ کوهنوردان عمدتاً آدم‌هایی آرام و اخلاق گرایند که سختی‌ها را در زندگیشان با صبر بیشتری پشت سر می‌گذارند؛ اهل داد و فریاد نیستند؛ کم کم مثل کوه، استوار و دوست داشتنی می‌شوند.

چهره کوهنوردان را می‌بینم و لذت می‌برم؛ حتی آنهایی که به روستاهای اطراف می‌آیند هم قیافه‌هایی دیدنی دارند؛ در‌‌ همان روستا‌ها و محله‌های پایه کوه، جوانانی هستند که تا به حال به قله نرفته‌اند، حال آنکه دوستداران دماوند از آن سوی ایران و جهان برای دیدن این دیو سپید پای در بند می‌آیند و جانی تازه می‌کنند.

این همه را گفتم تا به کوهنوردان جوان و از جان گذشته کشورمان در قله «برود پیک» پاکستان برسیم؛ همان‌های که عزمشان مردانه بود و رابطه صمیمیشان با خدا، دل آدم را به شوق می‌آورد؛ من آن‌ها را نمی‌شناختم اما اقدامشان موجی از غرور ایرانی را بر دلم مستولی کرد.

دلم می‌خواهد شیرینی آن لحظه‌های آخر که با خدایشان راز و نیاز می‌کردند را زیر زبانم بچشم؛ طعم مناجاتی به رنگ دل بریدن از همه دنیا...

از چپ به راست، پویا کیوان، آیدین بزرگی و مجتبی جراحی