باید‌ها و نبایدهای علاقه معلم به دانش‌آموزان

به گزارش گروه فضای مجازی «خبرگزاری دانشجو»،  وبلاگ تلاشگران نوشت؛ بی‌شک تمام معلمان دانش آموزان خود را دوست داشته و آنان را جای فرزند و برادر و خواهر کوچک‌ترشان می‌دانند؛ آغاز این دوستی و محبت را می‌توان بعد از گذشت چند هفته ابتدایی از سال تحصیلی در روابط بین معلم و دانش آموزان مشاهده کرد.

اما گاهی معلمان نا‌خواسته این عشق و محبت را طوری نشان می‌دهند که دانش‌آموز تصور می‌کند که معلم تنها به دلیل یک ویژگی خاص مانند نظم و ترتیب یا درس خوان بودن به او علاقه می‌ورزد؛ در واقع تقویت این تفکر در دانش‌آموز زمینه‌ساز احساسات بد و رفتار هنجار شکنانه از سوی دانش آموز در خانه و مدرسه خواهد شد.

دانش‌آموز به خصوص در مقطع حساس ابتدایی و اوایل ورود به مدرسه باید در محیط مدرسه احساس امنیت و آرامش داشته باشد و این امنیت و آرامش زمانی حاصل می‌شود که از سوی معلم محبتی که صرفاً به خاطر خود اوست ببیند.

البته باید به این نکته نیز توجه داشت در خلال محبت به کودک باید او را متوجه نکات مثبت و ویژگی‌های خاص رفتاری شایسته که وی را از سایر دانش آموزان متمایز می‌کند نیز کرد؛ یعنی باید طوری رفتار شود که دانش‌آموز بین علاقه معلم به خود و تشویق به دلیل ویژگی خاص تمیز قائل شود تا اگر مثلاً در موردی مورد تشویق قرار نگرفت آن را به حساب عدم علاقه معلم به خود و بیشتر دوست داشتن فرد تشویق شونده از سوی معلم تلقی نکند.

درک علاقه معلم از سوی دانش آموز سبب کاهش رفتارهای نامناسب او در خانه و مدرسه شده و از سوی دیگر موجب افزایش اعتماد به نفس و سازگاری بیشتر وی با اطرافیانش خواهد شد.

به جای وضع قوانین غیر قابل انعطاف در کلاس که دانش‌آموز از سر اجبار مجبور به رعایت آن باشد با ایجاد رابطه‌ای مبتنی بر محبت، دوستی و علاقه بین معلم به عنوان «ولی معنوی» و دانش‌آموز به عنوان موجودی انسانی که دارای عواطف و احساسات است بهتر می‌توان تغییرات مورد نظر را در رفتار و منش او به وجود آورد و او را به سمت تعالی هدایت کرده و مهارت‌های لازم برای ورود به اجتماع را در آن رشد و توسعه دهیم.