گفتم طلا که نگرفتم، حداقل با چادرم دل رهبر را شاد کنم/ اگر بی‌تفاوتی‌ها ادامه داشته باشد دلسرد می‌شوم

گروه ورزشی «خبرگزاری دانشجو»؛ سمیه حیدری، ورزشکار زن کوراش کشورمان در دیدار فینال وزن 57- کیلوگرم با شکست برابر حریفی از ازبکستان به مدال نقره بسنده کرد. حیدری که در دور نخست استراحت کرده بود، در دور دوم، حریف اهل کره جنوبی را مقتدرانه شکست داد تا رسانه‌های کره از این حادثه به عنوان یک شگفتی یاد کنند.

اما افتخارآفرینی این دختر شایسته ایران به همین جا ختم نشد؛ این بانوی ایرانی نشان داد که حاضر نیست برای دریافت مدال، تاج بندگی پروردگار را کنار بگذارد.

حضور سمیه حیدری با پوشش چادر روی سکوی قهرمانی و فلاش متعدد عکاسانی که در حال ثبت این لحظه تاریخی بودند، درخششی فرا‌تر از درخشش مدال نقره این دختر شایسته داشت.

در همین راستا خبرنگار ورزشی «خبرگزاری دانشجو»، گفت وگویی را با این بانوی ورزشکار انجام داده که مشروح آن در زیر آمده است:

«خبرگزاری دانشجو»- سطح بازی های آسیایی داخل سالن را چطور ارزیابی کردید و از مدالی که در این رقابت بدست آوردید، رضایت دارید؟

حیدری: من 14 سال است که جودو را آغاز کرده ام، البته هدف نهایی من مدال نقره بازی های آسیایی نیست، بلکه برای کسب مدال طلای المپیک تمرین می کنم، اما از آنجا که حمایت نشده ام از رسیدن به این هدف تا حدود زیادی فاصله گرفته ام.

من شش سال به صورت حرفه ای تمرین کردم و دوست داشتم زودتر از این به مقام آسیایی برسم، ولی حمایت نکردن و دیده شدن این شرایط را فراهم نکرد.

همه هدف و انگیزه من مدال طلای بازی های آسیایی بود و اگر ناداوری در دیدار فینال صورت نمی گرفت، صد درصد با مدال طلا به ایران باز می گشتم.

حریف من از ازبکستان بود و این کشور نیز قدرت زیادی در فدراسیون جهانی دارد؛ همین موضوع باعث شد تا در امر داوری در حق من اجحاف شود.

متاسفانه نگاه حرفه ای به ورزش بانوان وجود ندارد، لذا اعزام بانوان به المپیک تا کنون آن طور که باید و شاید نبوده و همچنین زنان ما در المپیک مدالی کسب نکرده اند.

ما فعلاً در مسابقاتی در سطح آسیا می توانیم شرکت کنیم، اما هنوز شرایط حضور در مسابقات جهانی به لحاظ پوشش وجود ندارد.

ما مربی حرفه ای در سطح المپیک نداریم و مربی خارجی هم تمام علم خود را در اختیار ما قرار نمی دهد. آنچه می تواند در این شرایط راهگشا باشد برگزاری اردوهای مشترک با کشورهای صاحب نام و شرکت در مسابقات برون مرزی است.

«خبرگزاری دانشجو»- در این رقابت ها نوع پوشش شما و حضور بر روی سکو با چادر باعث شد تا جدا از بحث مدال آوری به یک چهره ویژه تبدیل شوید؛ در خصوص این عمل خود توضیح دهید؟

حیدری: من از بچگی چادری بودم و اعتقاد دارم که انسان نباید هر کاری را به هر قیمتی انجام دهد؛ نظرم این بود که اگر مدال بگیرم حتماً با چادر بر روی سکو حاضر شوم و نذر کردم تا دل حضرت زهرا (س) و حضرت زینب (س) را شاد کنم.

به علاوه می دانستم در حوزه ورزش بانوان بهانه جویی های زیادی از سوی خارجی ها و فدراسیون های جهانی در مورد حجاب وجود دارد و می خواستم ثابت کنم که حجاب نه تنها محدودیت نیست، بلکه یک سکوی پرش است.

حضرت آقا در صحبت های خود همیشه به جوانان انگیزه می دهند، بنابراین پس از این که صحبت های ایشان را شنیدم و دیدم که بر ورزش بانوان تاکید دارند، خواستم صحبت های ایشان را عملی کنم.

من می خواستم ثابت کنم که حجاب مانند لباس رزم است و هیچ گاه محدودیت نیست.

یکسری قوانین داوری وجود دارد که داشتن حجاب مانع از امتیاز دادن به حریف می شود، به علاوه از لحاظ روحی و معنوی به ورزشکاران کمک می کند. به علاوه ورزشکار محجبه خود را بالاتر از حریفان می داند؛ چرا که معتقد است که حضرت فاطمه(س)، حضرت زینب(س) و ائمه اطهار به او کمک می کنند و این مطلب آرامش ویژه ای را به ورزشکاران می دهد.

«خبرگزاری دانشجو»- حضور شما با چادر چه بازتابی در رسانه های خارجی و در بین سایر ورزشکاران دارد؟

حیدری: بازیکنان خارجی دوست دارند که با حجاب در مسابقات شرکت کنند، اما سیاست های کشورهایشان این اجازه را به آنها نمی دهد، در حالی که همیشه از علاقه خود به حجاب صحبت می کنند.

در صحبت هایی که با بازیکنان خارجی داشتیم بارها به زیبایی حجاب اشاره، و چادر را یک پوشش زیبا توصیف کرده اند؛ آنها حتی من را ستاره این بازی ها نامیدند.

من نمی توانستم به این فکر کنم که حالا که خارج از ایران هستم چادر را از سرم بردارم و تنها در میدان مسابقه چادر را از خود دور کردم.

«خبرگزاری دانشجو» - هدف شما از حضور با این نوع پوشش چه بود و تا چه حد در انجام این رسالت موفق بودید؟

حیدری: کشورهای غربی همه چیز را تحت عنوان حقوق بشر به دیگران تحمیل می کنند و من می خواستم به تمام دنیا بگویم که سیستم مسلمانان با تمام دنیا متفاوت است.

بعد از فینال چون با ناداوری باختم و مدال طلایی را که برای آن زحمت کشیده بودم از دست دادم، ناراحت بودم؛ دوست داشتم مدال طلای خود را به رهبر تقدیم کنم، ولی به این مدال نرسیده و غمگین بودم.

تشریفات کره عجله داشت که مراسم توزیع مدال بسرعت انجام شود، ولی اصرار داشتم که چادرم را به من بدهند و هر چقدر دست من را می کشیدند، نمی رفتم، البته آنها نیز اجازه نمی دادند تا با چادر روی سکو بروم.

من حریف کره جنوبی را ضربه فنی کرده بودم و آنها می دانستند که اگر بیش از این در مقابل خواسته من مقاومت کنند، از این رفتار تحت عنوان انتقام جویی یاد می شود.

در آن لحظه همه به من می گفتند که اگر با چادر روی سکو بروی مشکل ساز می شود، ولی من گفتم مدال طلا را از دست دادم، حداقل اجازه دهید با چادر خود دل رهبر را شاد کنم، بنابراین آن قدر اصرار کردم تا چادر را به من دادند.
 

وقتی روی سکو رفتم همه رسانه ها و عکاسان به سمت من آمدند و این اقدام من بشدت مورد توجه آنها قرار گرفت.

پدرم پیش از مسابقات تاکید زیادی داشت که در هر شرایطی با چادر روی سکو بروم و در لحظه ای که تصویر من از تلویزیون با چادر پخش شد با خوشحالی تلویزیون را بغل کرده بود.

«خبرگزاری دانشجو»- آیا بعد از بازی های آسیایی داخل سالن پیشنهادی از کشورهای خارجی داشتید؟

حیدری: چنین پیشنهادی نداشتم و اگر هم پیشنهاد داشته باشم، قبول نمی کنم؛ چون این حربه آنهاست تا حجاب را زیر سوال ببرند.

«خبرگزاری دانشجو»- حمایت های مسئولان از شما چگونه است؟

حیدری: تنها کسی که از من حمایت کرد، رهبر معظم انقلاب بودند؛ تقدیر و تشکر ایشان باعث شد تا من روحیه بیشتری داشته باشم.

من نمی دانم چگونه از ایشان تشکر کنم ، تا حالا کلمه ای را برای قدردانی پیدا نکرده ام؛ زمانی که از دفتر ایشان با من تماس گرفتند باورم نمی شد، به طوری که از خوشحالی زیر سرم رفتم.

تا حالا از فدراسیون هیچ پاداشی نگرفته ام، حتی یک تبریک خشک و خالی هم از فدراسیون و وزارت ورزش دریافت نکرده ام.

صندوق حمایت از ورزشکاران هم با وجود اینکه مدال آسیایی دریافت کرده ام، هنوز اقدامی نکرده است.

اگر این مدال را مردان کسب کرده بودند مطمئناً پاداش دریافت می کردند؛ تا زمانی که مردان بر ورزش زنان سلطه دارند، برخوردهای سلیقه ای امری عادی است.

«خبرگزاری دانشجو»- برای پیشرفت ورزش بانوان چه حمایت هایی لازم است؟

حیدری: در مهم ترین برنامه، باید ورزش بانوان را از مردان جدا کرد تا آنها بتوانند به راحتی حق و حقوق خود را دریافت کنند. در حال حاضر ورزشکاران زن باید در نهایت بر اساس تصمیم آقایان عمل کنند.

زمانی که بحث المپیک و بازی های آسیایی و لزوم افزایش مدال در این رقابت ها مطرح می شود، هیچ صحبتی از زنان مطرح نیست و تنها به اعزام ها راضی هستند، به طوری که نگاهی برای حضور پررنگ زنان در المپیک و بازی های آسیایی وجود ندارد.

ما با وجود همه سختی ها وقت می گذاریم، اما حقوقی دریافت نمی کنیم. حتی هزینه های باشگاه را نیز باید شخصاً پرداخت کنم.

خانواده من 15 سال است که از من حمایت کرده اند، اما تا کجا می توانند به این حمایت ها ادامه دهند؟

گاهی از این رفتارها دلشکسته شدم، اما همچنان به تمرینات خود ادامه داده ام.

«خبرگزاری دانشجو» - آیا این رفتارها باعث شده که تصمیم بگیرید ورزش حرفه ای را کنار بگذارید؟

حیدری: اگر این روند ادامه داشته باشد مطمئناً از اینکه این همه سختی را تحمل کرده ام، پشیمان می شوم؛ هدف من برافراشتن پرچم ایران بود و اگر به این هدف نرسم و تنها گذران عمر کرده باشم، مطمئناً ناامید و پشیمان خواهم شد.

هدف من المپیک است، اگر بتوانم سهمیه المپیک را کسب کنم، حضورم با پوشش اسلامی در المپیک چندان کار سختی نیست.

در بازی های آسیایی برای طلا تلاش می کنم و اگر به بازی های آسیایی کره جنوبی اعزام شوم به شخصه مدال می آورم و این قول را می دهم که روی سکو قرار بگیرم.

«خبرگزاری دانشجو»- آیا صحبت خاصی با سرپرست وزارت ورزش دارید؟

حیدری: از دکتر صالحی امیری می خواهم تا زنان را از لحاظ مادی و معنوی حمایت کنند. انگیزه زنان قابل مقایسه با مردان نیست و بهتر است به اندازه مردان روی مدال زنان نیز حساب باز کنند.

اگر نگاه ها به سمت فوتبال و ورزش مردان باشد، نمی توانیم موفق شویم، اما اگر دلسوزانه در بخش بانوان عمل کنند و بر بودجه بخش بانوان فدراسیون ها نظارت داشته باشند، نتایج بهتری رقم می خورد.